Στην πορεία της ζωής μου δεν ήταν ευχάριστες. Τα τελευταία χρόνια με θυμάμαι πάντα, με δάκρυα στα μάτια να συνοδεύω τους γονείς μου στα εξωτερικά ιατρεία και να περιμένω με αγωνία τις πρώτες λέξεις από τα χείλη του γιατρού, που ακόμη και όταν ήταν πικρές, αποτελούσαν βάλσαμο στην αγωνία μου.

Με την έξαρση της πανδημίας, παρατηρώ ότι ασκείται κριτική απέναντι στο νοσοκομείο μας, άλλοτε καλοπροαίρετη και άλλοτε όχι κι ομολογώ ότι στεναχωριέμαι.

Γνωρίζω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, αναλώνει όλες τις δυνάμεις της για την ανακούφιση και τη σωτηρία των συνανθρώπων μας.

Αντί για κριτική, εν μέσω πανδημίας, σκόπιμο θα ήταν να επιβραβεύουμε την προσπάθεια που γίνεται σε κάθε επίπεδο, να εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας, να εμψυχώνουμε όλους αυτούς, που ώρες ντυμένοι ως αστροναύτες παλεύουν για να κρατήσουν στη ζωή τους δικούς μας ανθρώπους.

Να βλέπουμε και να παίρνουμε θάρρος από εκείνους που παίρνουν εξιτήριο, νικητές του COVID 19 που ευτυχώς είναι σαφώς πολλοί περισσότεροι από αυτούς που δυστυχώς έφυγαν και να χειροκροτούμε όσους με τη βοήθεια του Θεού τους έσωσαν.

Ελλείψεις και προβλήματα σίγουρα υπάρχουν. Πότε άλλωστε και σε ποιο τομέα δεν υπήρχαν; Ποιος δε θα ήθελε ένα καινούργιο και υπερσύγχρονο νοσοκομείο; Μην εκμηδενίζουνε όμως κάθε προσπάθεια που γίνεται. Μην υποτιμούμε το έργο που παράγεται.

Θυμάμαι, όταν νοσηλευόταν ο πατέρας μου, πάντα διαμαρτυρόμουν για την παλαιότητα του κτιρίου και χαρακτηριστικά μου απαντούσε: «Καλλισθένη, σε ξενοδοχείο δεν ήρθαμε. Σημασία έχει να γίνω καλά». Και γινόταν. Και αισίως έφθασε στα 85 του χρόνια. Κι έφυγε μέσα σ’ αυτό το ίδρυμα, που τόσο πολύ αγάπησε με όλα του τα προβλήματα, μαθαίνοντας και σ’ εμένα να το αγαπώ και να σέβομαι τους υπηρετούντες σε αυτό.

Ας ελπίσουμε να βγούμε από αυτήν την άνιση μάχη με όσο το δυνατό λιγότερες απώλειες, ενωμένοι, ενισχυμένοι και εκπαιδευμένοι για το μέλλον.

Στη μνήμη του πατέρα μου που υπηρέτησε 35 χρόνια ως διοικητικός υπάλληλος στο νοσοκομείο του Κιλκίς.