Στη χώρα αυτή (πρώην Ροδεσία) δημιουργήθηκε μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές αποικίες στην Αφρική. Οι πρώτοι Έλληνες που έφτασαν στη χώρα το 1884 και το 1889 από την Κωνσταντινούπολη, ήταν οι αδελφοί Βλαχάκη. Ασχολήθηκαν με το ζωεμπόριο, απέκτησαν μεγάλα αγροκτήματα και έγιναν διάσημοι κυνηγοί και περιβόητοι για τον τρόπο ζωής τους, ζούσαν σαν τους ντόπιους φύλαρχους. Ακολούθησαν οι πρώτοι Έλληνες από τον Όθο της Καρπάθου, οι οποίοι στη συνέχεια κάλεσαν κοντά τους πολλούς συμπατριώτες τους, με αποτέλεσμα το 1937 να ιδρυθεί και σύλλογος Οθωτών Καρπάθου. Στα τέλη του 19ου αιώνα και αρχές του 20ου πολλοί Έλληνες εργάζονταν στην κατασκευή του σιδηροδρομικού δικτύου. Μεγάλη ήταν η συμβολή των Ελλήνων στην εισαγωγή και την καλλιέργεια του καπνού στη Ροδεσία. Τους πρώτους σπόρους έφερε από τη Σμύρνη το 1904 ο Π. Διογενίδης με εντολή των Βρετανών. Έτσι την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα έφτασαν εδώ πολλοί Έλληνες καπνοπαραγωγοί, με αποτέλεσμα σε σύντομο χρονικό διάστημα η καπνοκαλλιέργεια να γίνει ο κύριος τομέας γεωργικής δραστηριότητας και ο καπνός το κυριότερο εξαγωγικό προϊόν της χώρας.Ο πρώτος μάλιστα παραγωγός τσιγάρων ήταν ο Γ. Παπαδόπουλος από τη Λήμνο. Τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα συνεχίστηκε ο ερχομός των Ελλήνων, κυρίως από τα Δωδεκάνησα και την Κύπρο.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο αριθμός των Ελλήνων σχεδόν τριπλασιάστηκε, για να φτάσει το 1952 τις 3.000. Την ίδια περίοδο άρχισαν να έρχονται και πολλοί Έλληνες από την Αίγυπτο, λόγω των δυσμενών για τους ξένους συνθηκών που δημιουργήθηκαν από τον Νάσερ. Έτσι δημιουργήθηκαν και οι πρώτες οργανωμένες κοινότητες στις πόλεις Γκουέλο, Ουμπάλι, Σόλζμπερι, Μπουλαουάγιο με σχολεία και ελληνορθόδοξες εκκλησίες.
Η κυρίαρχη Βρετανική ολιγαρχία με τους ποικίλους κοινωνικούς και πολιτικούς περιορισμούς που έθετε, περιόριζε την σπουδαία ελληνική παρουσία σε ρόλο μεσάζοντα, με κύρια ενασχόληση έμμεσα η άμεσα το εμπόριο.
Όταν η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της από τους Βρετανούς το 1980 η Ελληνική Κοινότητα παρέμεινε δραστήρια και ισχυρή, λόγω και της συμφωνίας του Λάνκαστερ Χάουζ που κάλυπτε όλους τους Ευρωπαίους και φυσικά και τους Έλληνες. Η αλλαγή εξουσίας δεν επηρέασε καθοριστικά την οικονομία της χώρας, ακόμη και κάποιοι που είχαν μετακινηθεί στη Νότια Αφρική, αργότερα επέτρεψαν στη Ζιμπάμπουε.
Σήμερα η Ελληνική Παροικία υπολογίζεται στις 4.000 περίπου, από τους οποίους οι μισοί είναι Κυπριακής καταγωγής. Στο σύνολο της είναι καλά οργανωμένη και διαθέτει ιδιοκτήτες κοινοτικές εγκαταστάσεις. Στην πλειοψηφία τους έχουν υψηλό οικονομικό και πνευματικό επίπεδο και καλή κοινωνική θέση, με κύριες ασχολίες το εμπόριο, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τον βιομηχανικό τομέα.
Η Ελληνική Κοινότητα Χαράρε και περιχώρων στην πρωτεύουσα Χαράρε (πρώην Σόλζμπερι) είναι η καλύτερα οργανωμένη, διαθέτει τρία αξιόλογα κοινοτικά συγκροτήματα, το κονοτικό, το σχολικό και το μορφωτικό. Στη Χαράρε εδρεύει και η Ιερά Μητρόπολη της Ζιμπάμπουε και ο Ιερός Ναός της Αγίας Τριάδος.
Επίσης στην πόλη εδρεύουν η Κυπριακή Αδελφότητα, ο Σύνδεσμος Κεφαλλήνων, ο Σύλλογος Ελληνίδων Κυριών και η Ομοσπονδία Ελληνικών Κοινοτήτων της Ζιμπάμπουε. Στη Χαράρε λειτουργεί δημοτικό σχολείο με αγγλικό πρόγραμμα και ελληνικό απογευματινό σχολείο στο οποίο διδάσκουν Έλληνες εκπαιδευτικοί, αποσπασμένοι από την Ελλάδα.
Συνεχίζεται
