Κατά καιρούς διαβάζω αξιόλογες αναλύσεις αναφορικά με το δέον γενέσθαι στη λειτουργία των κομμάτων.

Μέγα ζητούμενο η ενεργοποίηση του κοινωνικού υποκειμένου.

Κοινή διαπίστωση, η γενικευμένη αποστροφή συμμετοχής σε κόμματα και συλλογικότητες. Η συμμετοχή στα κοινά δεν πείθει για το αγαθό των προθέσεων, και το επιδερμικό θεαθήναι κυριαρχεί στην αξιολόγηση των απανταχού υποψηφίων.

Η ριζοσπαστικοποίηση της μνημονιακής εποχής, περιορισμένη κυρίως στον χώρο της νεολαίας, δεν φαίνεται ικανή να ανασχέσει τη συντηρητικοποίηση του υπόλοιπου ενεργού πληθυσμού, και τα κομματικά επιτελεία (παρ)ακολουθούν αμήχανα τις εξελίξεις με νεοφιλελεύθερο πρόσημο.

Δίπλα στο παμφάγο τέλμα ακούγεται το βουητό της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, που απαιτεί γρήγορες ανατρεπτικές προσαρμογές σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.

Πολιτικά προτάγματα, επικοινωνιακά εργαλεία, κομματικός λόγος και μέθοδοι διεκδίκησης πρέπει να ξαναδιαβαστούν και ξαναγραφούν για να αντιμετωπίσουμε τις καινούργιες απαιτήσεις.

Η αριστερά, προς το παρόν τουλάχιστον, δείχνει σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο εικόνα καθήλωσης στις δοκιμασμένες συνταγές του χθες, κάτι σαν διάλογος μεταξύ χειρώνακτης μαστοριάς και σύνθετου ρομπότ.

Η ηθικολογική προσέγγιση της πολιτικής, προσφιλές καταφύγιο της πάλαι ποτέ κυβερνητικά αδοκίμαστης αριστεράς, εξάντλησε τη δυναμική της. Το ηθικό πλεονέκτημα της καθεμιάς και του καθενός πολίτη ή συλλογικότητας δοκιμάζεται καθημερινά, και καθημερινά επιβεβαιώνεται ή αναθεωρείται.

Ο πολιτικός αντίπαλος, εν προκειμένω η ΝΔ, πρέπει να αντιμετωπίζεται με επιχειρήματα που απαντούν στο σήμερα που αντιμετωπίζει ο νέος του διαδικτύου, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, της μικρής ή μεγάλης μόρφωσης και παιδείας, και συνάμα της ιδεοληπτικής (παρα)πληροφόρησης και των εύπεπτων εκτονωτικών τσιτάτων.

Ο άπελπις εργαζόμενος της ελληνικής πραγματικότητας και ο (απο)γοητευμένος έπηλυς στο ξένο εργασιακό τοπίο αναζητά προτάσεις και όχι πετροπόλεμο.

Μηδενιστικές αντιλήψεις για τον «άλλο» και συνακόλουθες μανιχαϊστικές αντιλήψεις μετατρέπουν την πολιτική αντιπαράθεση σε διάλογο κωφών και την αγωνία των πολιτών σε ευκαιριακό εφαλτήριο.

Συγκεκριμένες προτάσεις, καθαρές λύσεις, και συλλογική συνείδηση δημιουργούν συνθήκες βιώσιμης και αποτελεσματικής διακυβέρνησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ διαθέτει τη δυνατότητα, διατηρώντας τις αξίες της ιστορίας του, και επικαιροποιώντας όλες και όλοι τον λόγο τους και την πρακτική τους στις ανάγκες των καιρών και όχι μόνο, των ατομικών τους διαδρομών.

Στην εποχή της εικόνας και των μεγάλων ταχυτήτων η προσδοκία εύκολα μετατρέπεται σε υποταγή στον παραπλανητικό λαϊκισμό του συντηρητικού λόγου, και τα λάβαρα της ελπίδας σε αναμνήσεις στη σιγουριά της ναφθαλίνης.