Αναφέρομαι στις περιπτώσεις, που άνθρωποι κατά τα άλλα υγιείς και με καλές επιδόσεις σε άλλους τομείς, (κοινωνικές σχέσεις, επάγγελμα, επιστήμη κλπ), νοιώθουν φοβερή ανασφάλεια, που φθάνει έως και σε κρίσεις πανικού, όταν βρίσκονται εκτός του οικείου περιβάλλοντος, σε πολυσύχναστα μέρη (αγορά κλπ), ή σε κλειστούς χώρους (ασανσέρ), όπου η διαφυγή θα είναι πολύ δύσκολη. Η αγχωτική διαταραχή μπορεί να εκδηλωθεί και σε ανοικτούς χώρους, εκτός της πόλεως και κατοικημένων περιοχών και κατά συνέπεια μακριά, ιδιαίτερα, από γιατρό, νοσοκομείο κλπ (περιπτώσεις που θα μας απασχολήσουν στα σημειώματά μας). Η απουσία γιατρών είναι η αιτία, διότι οι γιατροί είναι οι μόνοι, που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά ενδεχόμενο πρόβλημα υγείας, που θα προέκυπτε ξαφνικά. Το μεγάλο τους πρόβλημα είναι ή έλλειψη ιατρικής κάλυψης εκτός περιβάλλοντος, που βρίσκονται σε δεδομένη στιγμή. Καταλαμβάνονται από πανικό με ένα αίσθημα επικείμενου θανάτου και παρακαλούν να οδηγηθούν στο πλησιέστερο νοσοκομείο, όσον ένεστι γρηγορότερα. Δραματοποιούν τα συμπτώματά τους, που σε ακραίες περιπτώσεις, κυρίως επικαλούνται, ότι προέρχονται από την καρδιά τους (πόνος στο στήθος, ταχυπαλμία, ιδρώτες, τρόμος κλπ).
…‘Πεθαίνω’, ‘σώστε’ με, ‘φωνάξτε έναν γιατρό’…
και άλλα παρόμοια υστερικόμορφα, εν πλήρη κατά τα άλλα υγεία, που συνήθως προκαλούν την συμπάθεια του περιγύρου τους.
Οι περιπτώσεις ανήκουν στη σφαίρα ειδικότερων ιατρών, αλλά οι ‘ασθενείς’ αποφεύγουν αυτούς, γιατί φοβούνται να μη στιγματισθούν.
Θα αναφερθώ με ορισμένα σημειώματά μου, σε μερικές περιπτώσεις, που προσπάθησα να μπω στο πρόβλημά τους, και θέλω να πιστεύω ότι βοήθησα στην βελτίωσή τους αποφασιστικά. Σε μία μόνον περίπτωση, μάλλον δεν επηρέασε η συμβολή μου, γιατί βλέπω, ότι και τώρα που είμαι στη σύνταξη, συνεχίζεται η ‘νοσηρή’ κατάσταση, ενώ για μια άλλη, προ 40ετίας, περίπτωση νεαρής κορασίδος, άγνωστης τότε σε μένα, λειτουργούσα εν αγνοία μου, ανακουφιστικά, έστω προσωρινά, με μόνη την φυσική παρουσία μου, όχι ως ‘ωραίου’ (μην πάει ο νους σας αλλού), αλλά ως ιατρού, σε δημόσιους χώρους συνάθροισης κοινού, που σύχναζα, (καφετέριες, ταβέρνες, βόλτα επί της 21ης Ιουνίου κλπ), όπου επιδίωκε να παρευρίσκεται και αυτή εκεί, αισθανόμενη ασφάλεια, μόνον επί τη θέα μου, κατά τις εξόδους της. Απογοητευόταν δε, καθώς ομολογούσε αργότερα, όταν αποχωρούσα ενωρίς, γιατί έπρεπε να επιστρέψει και αυτή, άρον – άρον, ανασφαλής πλέον στο σπίτι της.
Περιποίηση, φιλία, αλλά
και ανταπόδοση
Ιδιαίτερη περίπτωση, που κράτησε πολλά χρόνια, είναι του Γιώργου Μπ..... Ο Γιώργος, γείτονάς μου παλιά, είχε δείξει, για ένα έμπειρο μάτι, κάποια σημεία παρέκκλισης από την συνήθη συμπεριφορά του μέσου ανθρώπου, παρόλο που ήταν αεικίνητος, εργατικός, λαλίστατος, πολυμαθής, άριστος στα ‘γράμματα’.
Ήμουν νέος γιατρός στο Κιλκίς και αναμίχτηκα ενεργά με τα αθλητικά και τους συλλόγους από διοικητικές θέσεις. Ανάλαβα τον Κιλκισιακό, που είχε πολύ καλή πορεία επί των ημερών μου, εισήγαγα για πρώτη φορά στην ιστορία του Κιλκίς τον κλασικό αθλητισμό και ενεργοποίησα όλα τα τμήματα του ΓΑΣ (Γυμναστικός Αθλητικός Σύλλογος), Χαντ – μπώλ, Μπάσκετ, Βόλλεϋ, Στίβο, πάλη, Σκάκι, όλα ανδρών – γυναικών, εφήβων – νεανίδων, παίδων και κορασίδων. Διοίκησα και συντήρησα οικονομικά δι’ ιδίων, όλα τα τμήματα επί δεκαπενταετία. Από κοντά κι ο Γιώργος! Μου έκανε εντύπωση…
Σε όλη αυτήν την επίπονη πορεία, αλλά την γεμάτη προσφορά στην νεολαία του Κιλκίς, όπου εκτός από το ποδόσφαιρο, και αυτό σε ‘αφιλόξενο’, ξερό το καλοκαίρι και βούρκο τον χειμώνα, γήπεδο, δεν υπήρχε άλλος αθλητισμός. Μπορεί να ενεργοποίησα εγώ τον ΓΑΣ, αλλά είχα αδιαφιλονίκητο συνεργό τον Γιώργο Μπ., ιδίως στο σκέλος της προβολής και δημοσιότητας. Διότι ο Γιώργος βοήθησε όσο κανένας άλλος σε αυτήν την προσπάθεια της στήριξης, ανάδειξης και προβολής του αθλητισμούστο Κιλκίς ! Χάρις σε αυτόν διευρύνθηκε ο υπ’ εμέ ΓΑΣ και έγινε γνωστός στο Πανελλήνιο. Κατά την γνώμη ειδικότερων, θα μπορούσε να σταδιοδρομήσει επιτυχώς σε μεγαλύτερους αθλητικούς συλλόγους των Αθηνών και όχι μόνον. Όμως ο Γιώργος ήταν μεγάλος πατριδολάτρης, μοναχοπαίδι, που αγαπά τον αθλητισμό και το Κιλκίς, έλεγαν οι περισσότεροι.
Στην πραγματικότητα ο Γιώργος Μπ. παρέμενε στο Κιλκίς, όσο δεν έφευγα εγώ από αυτό! Για να είναι περισσότερες ώρες στον περίγυρό μου, διαφήμιζε τα τεκταινόμενα με τον φίλο του δημοσιογράφο σελίδες ολόκληρες περί των αθλητικών των συλλόγων μου, αντλώντας ‘ζεστές’ ειδήσεις από εμένα καθημερινά, από πρώτο χέρι.
Έλεγα μέσα μου:
…Μα είναι δυνατόν να υπάρχει τόση διάθεση και τόσο μεράκι!...
Ώσπου άρχισα να σκέφτομαι, ότι ό Γιώργος. τα έκαμνε όλα αυτά, εκτός από την ικανοποίηση της αγάπης του για τον αθλητισμό, αλλά και για να εξασφαλίσει την εύνοιά μου, που θα οδηγούσε ευγνωμόνως από τη μεριά μου, στην ασφαλή προστασία και ιατρική του κάλυψη, εάν και όποτε προκύψει, εξ αιτίας των αγχωτικών συνδρόμων και του αισθήματος της διαρκούς υποκειμενικής ανασφάλειας που τον περίζωναν και τον καταπίεζαν!
Είχα ήδη εξοικειωθεί αρκετά με τον Γιώργο Μπ. σε βαθμό, που τον αναζητούσα και εγώ!
Αυτό ήταν!...
Άρχισα να λειτουργώ πλέον και θεραπευτικά! Οι όροι της συνεχούς αναζήτησής μου από μέρους του, μερικώς αντιστράφηκαν. Έπρεπε να επικοινωνώ κι εγώ πολλές φορές την ημέρα μαζί του, δια ζώσης, ή με το τηλέφωνο. Βάλσαμο για τον νεαρό φίλο μας η θωριά και η φωνή του προέδρου, αλλά προ πάντων του γιατρού Αμανατίδη!
Πάντα εύρισκε προσχήματα, φανερά παιδαριώδη, να με συναντήσει έστω και φευγαλέα. Τον έβλεπε όλη η γειτονιά να περιμένει στητός, ως ο σκοπός σε φυλάκιο στρατού, κάτω στην είσοδο της κατοικίας μου. Του αρκούσε ότι ευρίσκομαι εντός και ότι σε λίγο θα διασταυρωνόμασταν στην εξώθυρα ‘όλως τυχαίως’. Η θέα του αυτοκινήτου μου λειτουργούσε επάνω του κατευναστικά. Φρόντιζε προτού να μπει στο σπίτι του να εντοπίσει το αυτοκίνητό μου και εξ αυτού σιγούρευε τον εντοπισμό μου. Πολλές φορές, όταν ανακάλυψα τις αδυναμίες του και για να κάνω την ‘πλάκα’ μου, πάρκαρα το αυτοκίνητο σε αθέατες πλευρές. Δεν αργούσε να κουδουνίσει το τηλέφωνο, που το περίμενα!.
…Έλα Τάσο, που είσαι; …σε ήθελα να ρωτήσω, τι ώρα θα πας στην προπόνηση…, (ας πούμε του Χάντ – μπωλ), για να ξέρω(!!!) και άλλες άνευ ουσιαστικού ενδιαφέροντος ερωτήσεις. Φυσικά δεν ενδιέφερε κανέναν η ώρα της προπόνησης, ενδιέφερε όμως τον φίλο μας να εντοπίσει την παρουσία μου, και ικανοποιούνταν αφάνταστα και λυτρωτικά, όταν βεβαιωνόταν ότι ευρίσκομαι και γευμάτιζα στο τότε σπίτι μου ένα τετράγωνο πιο πέρα από το δικό του.
Η ιστορία αυτή με τον Γιώργο Μπ.. συνεχίστηκε επί πολλά χρόνια, η συνεργασία μας έγινε στενότερη, ο φίλος μας έδειξε σαφή εικόνα ανάκαμψης και βελτίωσης, χωρίς ωστόσο να εκλείψει το αγχωτικό σύνδρομο της ανασφάλειας τελείως. Εντύπωση σε ένα έμπειρο μάτι, θα έκαμνε, ότι παρόλο το ενδιαφέρον για τα τμήματα του ΓΑΣ και Κιλκισιακού, δεν τον ‘είδε’, αν θυμούμαι καλά, σε κανένα εκτός έδρας παιχνίδι!
Απόδειξη των λεγομένων και γραφομένων μου αποτελεί το γεγονός ότι εξελίχθηκε συν τω χρόνω σε ένα είδος αλμανάκ του βίου μου. Μου υπενθύμιζε όλες τις επετειακές ημερομηνίες μου, χρονολογία και ημερομηνία γέννησης, εορτής του Αγίου Αναστασίου του Πέρσου (!), (22 Ιανουαρίου), το ίδιο της γυναίκας μου, γέννηση, ονομαστική εορτή (αγία Ευγενία 24 Δεκεμβρίου), της Δήμητρας, γενέθλια, ευχές του Αγίου Δημητρίου, αλλά προ παντός να μου υπενθυμίζει με θρησκευτική συνέπεια την ημερομηνία του γάμου μου (4 Μαρτίου, που πάντα ξεχνούσα ), για να ευχηθεί με ένα καλό λόγο.
Και να πω και τούτο το τελευταίο.
Είχε αποφασίσει σε ένα εορταστικό τραπέζι του γάμου του να καλέσει εκτός από τους γονείς του, μόνον εμένα και την γυναίκα μου. Ένοιωθε φαίνεται ανασφάλεια και εκεί στη ωραία αίθουσα δεξιώσεων, που έκλεισε τραπέζι ο καλός του πατέρας, που όμως βρισκόταν έξω από το Κιλκίς αρκετά χιλιόμετρα και κατά τεκμήριο μακριά από γιατρό. Εγώ βέβαια είχα συνδεθεί τόσο με τον Γιώργο, ώστε πίστευα ότι είμαι η εκλεκτότερη επιλογή του! Για τον Γιώργο όμως, χωρίς τον γιατρό του, η μπουκιά και το κρασί στην ομορφότερη επέτειο της ζωής του, μπορεί να ‘κατέβαιναν’ δύσκολα στο λαιμό του χωρίς την παρουσία μου!
Έτσι περάσαμε εμείς μεν καλά, αλλά αυτός σίγουρα καλύτερα, με την λαμπρή οικογένεια που απέκτησε και ασφαλέστερα…
Κιλκίς Οκτώβριος 2018