Ο Ο.Η.Ε. προκειμένου να θεσπίσει τον όρο αυτό έλαβε υπ’ όψιν τις γενοκτονίες που διέπραξαν οι Τούρκοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εναντίον των χριστιανικών πληθυσμών της επικράτειας της, με την εξής διατύπωση: «Γενοκτονία είναι η μέθοδος εξολόθρευσης, ολικής ή μερικής, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, σκοτώνοντας ή προκαλώντας σοβαρή φυσική ή πνευματική βλάβη ή προκαλώντας συνθήκες για τη φυσική εξόντωση μελών της ομάδας αυτής». Όπως μας πληροφορεί σε σχετικό κείμενο του ο κ. Νικόλαος Ταμουρίδης, αντιστράτηγος ε.Α., η γενοκτονία είναι πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Οι Τούρκοι πάντα εγκληματούσαν με την παραμικρή αφορμή κατά των χριστιανών υπηκόων του κράτους τους, αλλά στην νεώτερη εποχή διέπραξαν τρεις μεγάλες γενοκτονίες εναντίον των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων. Οι Έλληνες, οι Αρμένιοι και οι Ασσύριοι, τους οποίους γενοκτόνησαν με τον πιο απάνθρωπο και φρικαλέο τρόπο υπολογίζονται, κατά τον Ν. Ταμουρίδη, από 3 μέχρι 3,5 εκατομμύρια άνθρωπόι. Ο μέγιστος εκτιμώμενος αριθμός των γενοκτονηθέντων είναι 1.500.000 Αρμένιοι, 1.250.000 Έλληνες και 750.000 Ασσύριοι.

Οι μεγαλύτερες γενοκτονίες της ιστορίας:
Τα γεγονότα της περιόδου 1933-1945 δημιούργησαν την ανάγκη να βρεθεί μια νομική έννοια για τον χαρακτηρισμό του εγκλήματος της σκόπιμης μαζικής εξόντωσης λαών, φυλών ή ομάδων. Ας σημειωθεί ότι η πιο μαζική γενοκτονία στον 20ο αιώνα είναι αυτή που διέπραξε το ναζιστικό καθεστώτος των Εβραίων της Γερμανίας και των κατακτημένων ή ελεγχόμενων από τη ναζιστική Γερμανία χωρών, κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου.
Σχεδόν οι έξι στους επτά Εβραίους αυτών των χωρών θανατώθηκαν σε πογκρόμ, πέθαναν από πείνα ή αρρώστιες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή εξοντώθηκαν στους θαλάμους αερίων αυτών των στρατοπέδων…. Το ναζιστικό καθεστώς διέπραξε επίσης γενοκτονία κατά των τσιγγάνων της Γερμανίας και της κατεχόμενης Ευρώπης, όπου η μεγάλη τους πλειονότητα εξοντώθηκε κάτω από τις ίδιες συνθήκες, όπως οι Εβραίοι… Η μεγαλύτερη ωστόσο γενοκτονία της ιστορίας είναι μάλλον η εξόντωση αναρίθμητων φυλών ινδιάνων από τους Ευρωπαίους κατακτητές της Αμερικής και τους απογόνους τους. Η γενοκτονία αυτή συνεχίζεται και σήμερα σε ορισμένες περιοχές, στην Αμαζονία κυρίως. Για την εξόντωση των ινδιάνων χρησιμοποιήθηκαν κατά καιρούς όλα τα μέσα: η συστηματική σφαγή, η καταστροφή των πατροπαράδοτων πόρων ζωής (όπως ο αφανισμός των τεράστιων κοπαδιών βουβάλων στη Βόρεια Αμερική) περιορισμός των ινδιάνικων φυλών σε άγονους και περιορισμένους τόπους αναγκαστικής διαβίωσης, η μεθοδική ώθησή τους στον αλκοολισμό, η σκόπιμη διάδοση μολυσματικών ασθενειών μεταξή τους και ο δηλητηριασμός. Στη σειρά έρχονται οι φοβερές και ανηλεείς γενοκτονίες των Τούρκων σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης, των Αρμενίων και των Ασσυρίων.

Οι Ελληνικοί πληθυσμοί της Τουρκικής επικράτειας:
«Κατά τα τέλη του Α’ παγκοσμίου πολέμου (1918) στην Τουρκία υπήρχαν περίπου 2.900.000 Έλληνες, ήτοι στη Μικρά Ασία και Καππαδοκία 1.700.000 στην Ανατολική Θράκη και Κωνσταντινούπολη 730.000, στον Πόντο 400.000 και στη Νότια Τουρκία – Άδανα 70.000. Κατά την ανταλλαγή μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης από την Τουρκία έφυγαν (για την Ελλάδα) 1.650.000 Έλληνες χριστιανοί, ενώ από την Ελλάδα αντηλλάγησαν 570.000 (Τούρκοι) μουσουλμάνοι.
Από τους αριθμούς αυτούς διαφαίνεται, ότι εξοντώθηκαν γενοκτονήθηκαν περί το 1.250.000 Έλληνες.

Η γενοκτονία του Ελληνισμού της Ανατολής:
Ο κ. Ν. Ταμουρίδης μας πληροφορεί ότι «η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου δεν είναι μεμονωμένο γεγονός. Αποτελεί τμήμα της γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής, που έλαβε χώρα σε τρεις περιοχές, στη Μικρά Ασία, τον Πόντο και στην Ανατολική Θράκη.
Σύμφωνα με στατιστική του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο συνολικός αριθμός των εκτοπισμένων από τη Δυτική Μικρά Ασία, πριν εισέλθει η Οθωμανική αυτοκρατορία στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο τον Οκτώβριο του 1914, ήσαν 153.000 Έλληνες σε αυτή τη φάση των διωγμών,
Σύμφωνα με έκθεση των Ελλήνων βουλευτών της τουρκικής Βουλής, που υποβλήθηκε το 1918 τα θύματα των διωγμών μέχρι τότε συνολικά, νεκροί και εκτοπισμένοι υπολογίζονται σε 750.000. Στην Ανατολική Θράκη είχαμε διωγμούς από το 1906 έως το 1922.
Δεν ξεχνάμε το μαύρο Πάσχα των εορτών (6-401914). Όταν άρχισαν οι ανηλεείς διωγμοί, κατά τους οποίους μέχρι το 1917, 232.000 Έλληνες εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους και άλλοι 96.000 οδηγήθηκαν σε καταναγκαστικά έργα στη Μικρά Ασία, από τους οποίους πάνω από 50.000 δεν επέζησαν. Στον Πόντο από το 1914 μέχρι το 1923 είχαμε τους γνωστούς διωγμούς που κατέληξαν σε γενοκτονία με 353.000 θύματα. Ο διωγμός όμως των χριστιανών της περιοχής του Πόντου άρχισε από το 1911, με απόφαση που πήραν οι νεότουρκοι σε συνέδριό τους στη Θεσσαλονίκη (που ήταν ακόμη τουρκοκρατούμενη). «Τα άγρια χόρτα» δηλαδή οι χριστιανοί, πρέπει να ξεριζωθούν» ήταν το σύνθημα που προέκυψε από το συνέδριο αυτό».

Οι γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ασσυρίων:
Και συνεχίζει ο κ. Ν. Ταμουρίδης λέγοντας, ότι «Η γενοκτονία των Αρμενίων αναφέρεται στη μαζική εξόντωση των Αρμενίων πολιτών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που άρχισε το 1894 – 96 και εντάθηκε από το 1908 μέχρι το 1918, με αποκορύφωμα τις μαζικές σφαγές του 1915. Σύνολο γενοκτονηθέτων Αρμενίων 1.500.000. Η γενοκτονία των Ασσυρίων αναφέρεται στη μαζική σφαγή του ασσυριακού (Χαλδαϊκού/ΑραμαΙκού/ Συριακού) πληθυσμού της Οθωμανικης Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1890, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά την περίοδο του 1922 -1925. Υπολογίζεται περίπου στα 750.000 θύματα».

Ο εγκληματικός ρόλος της φιλότουρκης Γερμανίας:
«Δεν πρέπει να ξεχνάμε, λέγει ο κ. Ν. Ταμουρίδης, το ρόλο της Γερμανίας, της εποχής εκείνης, στην όλη υπόθεση των γενοκτονιών, που διέπραξε η Τουρκία. Το μαχαίρι το κρατούσε τούρκικο χέρι, αλλά η έμπνευση ήταν γερμανική! Η Γερμανία διαχρονικά σύμμαχος της Τουρκίας, ήθελε μια οθωμανική αυτοκρατορία και ένα τουρκικό κράτος δυνατό, για την ενίσχυση των συμφερόντων της στη Μέση Ανατολή και την Ασία.
Εμπνευστής ήταν ο Λίμαν φον Σαντερς, Γερμανός στρατηγός, στρατιωτικός διοικητής του οθωμανικού στρατού. Εξισλαμισμένος με τον τίτλο του πασά κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτός πρότεινε στους Τούρκους το λεγόμενο «λευκό θάνατο», δηλαδή τους εκτοπισμούς στα «τάγματα εργασίας», όπου ελάχιστοι επιζούσαν. Είχε πει χαρακτηριστικά. «Ουδεμία ασφάλεια μπορεί να έχει η Τουρκία στο μέλλον, ούτε μπορεί να οργανωθεί σωστά με την παρουσία των Ελλήνων και των Αρμενίων. Με το σύστημα της εξορίας, ο θάνατός τους είναι βέβαιος. Οι γυναίκες τους πλέον δεν θα γεννούν και έτσι θα αποκτήσετε (εν. εσείς οι Τούρκοι) συμπαγή τουρκική ομοιογένεια».

Η αναγνώριση της γενοκτονίας από την Ελληνική Βουλή:
Πολύ αργά, ήτοι το 1994 η Ελληνική Βουλή εδέησε επί τέλους να αναγνωρίσει επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους με την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως ημέρα εθνικής Μνήμης της γενοκτονίας. Μετά τη γενοκτονία των Αρμενίων (1915) στα χρόνια μεταξύ 1915 και 1922 πάνω από 350.000 Πόντιοι εξοντώθηκαν από τους Νεότουρκους. Παρ΄ όλο ότι στην ιστορία αναφέρονται πολλές περιπτώσεις γενοκτονίας, μόνο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επιχειρήθηκε η σύλληψη και διατύπωση ενός νομικού πλαισίου με βάση το οποίο η Διεθνής Κοινότητα θα μπορούσε να αντιμετωπίζει προληπτικά ή ποινικά τις περιπτώσεις γενοκτονίας.

Η Σύμβαση για τη Γενοκτονία:
Συμπληρωματικά σε όσα αναφέραμε στην αρχή του παρόντος κειμένου, έχουμε να προσθέσουμε ότι η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με την απόφασή της 11ης Δεκεμβρίου του 1948 διεκήρυξε ότι η γενοκτονία είναι «έγκλημα διεθνούς δικαίου» και ομόφωνα υιοθέτησε από τις 9 Δεκεμβρίου 1948 τη Σύμβαση για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας, η οποία τέθηκε σε ισχύ το έτος 1951. Σύμφωνα με το άρθρο 1 της εν λόγω Σύμβασης η γενοκτονία αποτελεί διεθνές έγκλημα είτε διαπράττεται σε καιρό ειρήνης ή σε καιρό πολέμου. Τέλος σύμφωνα με τη Σύμβαση που υιοθέτησε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ την 16η Νοεμβρίου 1968, το έγκλημα της γενοκτονίας είναι απαράγραπτο. Η Τουρκία προσπαθεί με κάθε τρόπο να πείσει τη Διεθνή Κοινότητα ότι δεν υπήρξαν γενοκτονίες χριστιανικών πληθυσμών στην επικράτειά της, επιστρατεύοντας πληρωμένους ακαδημαϊκούς κονδυλοφόρους, όπως τους Τζάστιν Μακάρθ του πανεπιστημίου Λούσβιλ, Μάϊκλη Γκάντερ του πανεπιστημίου του Τένεσι, Τάλ Μπονένος (ισραηλίτης) του πανεπιστημίου της Γιούτα κ.ά. Παράλληλα ο Ερντογάν (αρνούμενος την ποντιακή του ρίζα) ο Μπαχτσελί και ο Ακάρ ενθυμούμενοι με το δικό τους τρόπο τα γεγονότα του 1922, απειλούν, ότι είναι έτοιμοι να επαναλάβουν τα ίδια και ότι με τους «Γκρίζους Λύκους» θα καταστρέψουν ακόμη και την Αθήνα. Ως οι κύριοι φορείς της ασιατικής βαρβαρότητας, έχουν το έγκλημα της γενοκτονίας στο dna τους και έτσι το μυαλό τους κατά φύσιν και ήθος, πάει κατ’ ευθείαν σ’ αυτό το έγκλημα.
Αυτό ας μην το λησμονούμε και ας είμαστε πάντοτε σε εθνική ετοιμότητα.