Τελικά, αφού τα είπαμε και τα ξαναείπαμε, το μόνο που έχουμε μπροστά μας είναι ένα «Μνημόνιο Συνεργασίας» για δράσεις που παραπέμπονται εκ των πραγμάτων κυρίως στο 2010.
Ένα κείμενο στο οποίο το Επιμελητήριο παραδέχεται ότι στην ουσία δεν έχει κάνει τίποτε έως τώρα, αφού αναφέρει ότι τώρα «σχεδιάζει έρευνα στα μέλη του και στους επαγγελματίες του Νομού ώστε να λάβει τις τάσεις και απόψεις τους».
Ένα κείμενο με το οποίο το Επιμελητήριο ζητάει από όλους τους άλλους φορείς του Νομού να κάνουν αυτά για τα οποία, όπως το παραδέχεται και το ίδιο, είναι αυτό κυρίως υπεύθυνο και τα οποία θα έπρεπε να κάνει εδώ και τόσο καιρό. Και στο τέλος τους λέει ότι η επιτυχία της δράσης αυτής «αποτελεί ως ένα βαθμό και ευθύνη τους» αν και κρατάει αποκλειστικά την ευθύνη συντονισμού για τον εαυτό του.
Τους ζητάει επί παραδείγματι να ενεργοποιηθούν ώστε να φέρουν στο Νομό εκδηλώσεις Πανελλήνιας εμβέλειας, να κάνουν πράξη δηλαδή σε μερικούς μήνες το Συνεδριακό Τουρισμό, μια μορφή τουρισμού για την ανάπτυξη της οποίας το ίδιο δεν έχει κάνει τίποτε.
Η υποστήριξη των επαγγελματιών εξαντλείται σε σεμινάρια και «ψηφιακά εργαλεία βέλτιστων πρακτικών οργάνωσης που θα βρίσκονται δωρεάν στο site του». Δηλαδή μετά τη λήξη του Έτους Τοπικής Αγοράς σκέφτεται να χρεώνει τα μέλη για τα εργαλεία αυτά;
Όσο για την καθ’ αυτό ενίσχυση της αγοράς περιορίζεται σε ζογκλέρ και ταχυδακτυλουργούς για Πάσχα, Απόκριες, Χριστούγεννα, κάτι που έγινε αποσπασματικά και άλλες χρονιές.
Είναι πλέον φανερό ότι μία πρωτοβουλία, η οποία ήταν υποχρέωση του Επιμελητηρίου για τη στήριξη της αγοράς σε περίοδο τέτοιας κρίσης (αφού δεν έκανε τίποτε και στο πεδίο της στήριξης της ρευστότητας πέρα από «Μνημόνια Συνεργασίας» με επιλεγμένες Τράπεζες) σχεδιάσθηκε στο πόδι, οδηγείται σε εκφυλισμό και με συμφωνητικά μεθοδεύεται η αποποίηση των ευθυνών.
Τελικά, όποιος δε θέλει; δε μπορεί; ή δεν έχει να ζυμώσει; δέκα χρόνια κοσκινίζει.