Η πόλις του Κιλκίς και γενικότερα ο νομός Κιλκίς είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία προσφυγικός.
Στο νομό αυτό μαζεύτηκαν πρόσφυγες από: Κακαύσο, Πόντο, Μ. Ασία, Καππαδοκία, Αν. Θράκη, Στενήμαχο, Στρώμνιτσα και μετά το 1990  από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Όλοι αυτοί οι πρόσφυγες ήρθαν με πόνο αφήνοντας πίσω πατροπαράδοτες εστίες ελληνικού πολιτισμού. Έφυγαν από μέρη όπου και εκεί θάφτηκαν «Των Ελλήνων τα Ιερά».
Έργο λοιπόν των επόμενων γενεών, πρέπει να είναι ένα μνημείο, από το οποίο δεν περισσεύει κανείς.  Θα ανήκει σ’ όλους τους πρόσφυγες, στο ίδιο τον κατά συντριπτική πλειοψηφία προσφυγικό  νομό Κιλκίς.  
Έχουμε αρκετά μνημεία, Ποντίων, Θρακιωτών Καππαδόκων κ.ά. όμως, ένα κοινό μνημείο, που να αγκαλιάζει και να ενώνει όλους δεν έχουμε.
Αξίζει να υπομνήσω την πρόταση του Δημάρχου Απολλωνίου Γιώργου Λογοθέτη (μη προσφυγικής καταγωγής) το 2009:  το νησί της Λευκάδας να ονομασθεί νησί των προσφύγων. Στο νησί δεν υπήρχαν πρόσφυγες αλλά  επί 2 συναπτά χρόνια οργάνωσε τριήμερες εκδηλώσεις στην Λευκάδα υπέρ του προσφυγικού Ελληνισμού. Επιδίωξε να ανεγείρει και μνημείο προσφυγικού Ελληνισμού στη Λευκάδα. Όμως ο «Καλλικράτης» «έσβησε» τους Καποδιστριακούς Δήμους και δεν υλοποιήθηκε αυτή η σκέψη.
Την ίδια πρόταση, για κοινό μνηημείο, δέχθηκα και από τον πρ. αντιδήμαρχο Κιλκίς κ. Κωνσταντίνο Παπαδάκη, πρόεδρο του συλλόγου Θρακιωτών.
Προσφορότερος τόπος, για να απαλύνει κάπως ο πόνος της προσφυγιάς, είναι το μνημείο αυτό να γίνει σε ένα λόφο, εκεί που το αγέρι δε σταματά ποτέ. Να μεταφέρει τα μηνύματα σε όλο τον κόσμο, τον πόνο και τους καημούς του κάθε πρόσφυγα, του κάθε ξενιτεμένου.
Ένα μνημείο για να μας υπενθυμίζει στην ανθρώπινη κοινότητα να μην ξαναγίνουν ποτέ και πουθενά κάποια χωριά και πόλεις - φαντάσματα, να μην επιτρέψουμε άλλη εθνοκάθαρση πουθενά στον κόσμο.
Πρέπει δε, να γνωρίζουν οι καινούριες γενιές, ότι ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ, χωρίς σκοτωμούς, χωρίς βιασμούς, χωρίς χάσιμο ιδιόκτητων περιουσιών δεν γίνεται. Όλοι οι άνθρωποι  που φύγαν απ’ τις πατρίδες τους, είχαν στο στήθος τους, μια αόρατη πινακίδα που έγραφε «ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ» κυνηγημένοι και κατατρεγμένοι.
Πόσο άδικη αποδεικνύεται καμιά φορά η ζωή… Όταν άλλοι αποφασίζουν για την τύχη αθώων ανθρώπων, όπως ο κόσμος της Ανταλλαγής
Όμως, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Αν δεν ήσαν οι πρόσφυγες η Ελλάς από τα Τέμπη και πάνω, μέχρι τον Έβρο θα ήταν άδεια, άρα η Ελλάς χρωστά σ’ αυτούς και σε αριθμό και σε πολιτισμό.
Όταν οι μνήμες των ανθρώπων, θάχουν πλέον χαθεί, αυτό το μνημείο θα παραμείνει σαν ένας ύμνος απ’ το παρελθόν, για να θυμίζει σ’ Ανατολή και Δύση το δράμα των προσφύγων και και τη βασανιστική πορεία μέχρι  να βρουν την «Ιθάκη» τους.
Ο χαμός της πατρίδας για κάθε άνθρωπο είναι κατάρα, είναι ανάθεμα, είναι μια ανίατη πληγή που συνεχώς πυορροεί, είναι αγάτρευτος καημός. Γι’ αυτό πάνω στο θέμα της προσφυγιάς γράφτηκαν τα ωραιότερα τραγούδια που ορίζονται με τις λέξεις: κλάμα, βία νοσταλγία.
Δίνουμε λοιπόν έναυσμα, ή αν θέλετε τον παλμό για να γίνει αυτό το όνειρο πραγματικότητα: ΜΝΗΜΕΙΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ στο Κιλκίς.