Αν πάλι πάτε σ’ έναν μαγαζάτορα που όχι πελάτης αλλά ούτε μύγα δεν μπαίνει στο κατάστημά του για να τον χέσει, αλλά αυτός ελπίζει ότι σύντομα οι πελάτες θα κάνουν ουρές και θα χρειαστεί μηχάνημα που βγάζει χαρτάκια σειράς προτεραιότητας, σαν αυτά που έχουν οι τράπεζες, τότε το λιγότερο που θα κάνει είναι να σας χλευάσει.
Γι’ αυτό κανένα κόμμα της Αριστεράς δε μιλά για σοσιαλισμό λες και είναι απαγορευμένη λέξη, σαν αυτές που όταν ήμασταν μικροί μας απειλούσαν ότι αν τις ξεστομίζαμε θα μας έβαζαν πιπέρι στη γλώσσα. Θα μου πείτε σε ολόκληρη την προεκλογική περίοδο για πρώτη φορά δεν ακούστηκε η λέξη «Κύπρος» η λέξη «σοσιαλισμός» θα ακουγότανε;
Από την άλλη αν η Αριστερά προκειμένου να γίνει ελκυστική έχει απεμπολήσει την αριστερή ιδεολογία ποιο ακριβώς είναι το κέρδος; Ότι θα κερδίσει ψηφαλάκια και θα κυβερνήσει, κάνοντας πράγματα που η Δεξιά δε θα τολμούσε ποτέ να υλοποιήσει, ούτε καν να ψελλίσει; Αν πάλι χάσει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια της και πάψει να είναι ελκυστική, εισπράττοντας μια εικοσάποντη διαφορά, τότε απλώς έχουμε την επιβεβαίωση της παροιμίας «όποιος πατάει σε δυο βάρκες στο τέλος πέφτει στη θάλασσα», έτσι όπως τάχει κάνει θάλασσα. Λογικό και αναμενόμενο, αφού οι ψηφοφόροι αν πρόκειται να διαλέξουν τη δεξιά πολιτική επιλέγουν την ορίτζιναλ και όχι την ιμιτασιόν.
Όλα αυτά, βέβαια, με την προϋπόθεση ότι μιλάμε για κόμματα που είναι πράγματι αριστερά και όχι γι’ αυτά που απλώς δηλώνουν ότι είναι. Γιατί προφανώς δεν ισχύει η τσαρούχειος ανοησία «Στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις». Γιατί και στην Ελλάδα και σε κάθε γωνιά του πλανήτη δεν είσαι η ταμπέλα που έχεις ή σου έχουν φορέσει αλλά είσαι αυτά που λες και κυρίως αυτά που κάνεις.
Μα δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στη δεξιά και στην καθεστωτική αριστερά; Το ίδιο είναι; Όχι βέβαια, δεν είναι το ίδιο και διαφορές έχουν αλλά σημασία έχει η ειδοποιός διαφορά, που είναι ο σοσιαλισμός. Κι όποιος δεν το γνωρίζει αυτό δεν έχει την παραμικρή ιδέα για την Αριστερά. Κι άμα δεν έχει την παραμικρή ιδέα καλό θα είναι να μην καμώνεται τον αριστερό ή τουλάχιστον να μην κουνάει το δάχτυλο σ’ αυτούς που η νιότη τους έδειχνε ότι δε θα γίνονταν άλλοι.
Μα καλά εκλογές έχουμε σε ένα μήνα, τώρα θ’ ανοίξουμε τη συζήτηση για την αριστερά και το σοσιαλισμό, που και ανύπαρκτος αποδείχτηκε και απέτυχε παταγωδώς σε αυτά που ευαγγελίστηκε; Ε, ναι τώρα είναι η ώρα να μιλήσουμε γι’ αυτά, τώρα που θρυμματίστηκε το επιχείρημα της κυβερνησιμότητας, που σαν φύλλο συκής κάλυπτε την ιδεολογική γύμνια της ψευδεπίγραφης αριστεράς. Τώρα που η αναζήτηση των καραμανλικών ψήφων και η χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ αποδοχή των χρυσαυγίτων ψήφων αποδεικνύεται επικίνδυνος κατήφορος. Τώρα που οι άριστοι θα ‘ναι παντοδύναμοι και δε θα ‘χουν κανέναν ενδοιασμό να θάψουν ζωντανή τη Δημοκρατία κάτω από τη γη, εκεί που νομίζουν ότι βρίσκεται η Πολιτεία του Πλάτωνα.
Όσο για τα τρία πρώτα κόμματα που καθορίζουν το πολιτικό παιχνίδι επ’ ουδενί δεν πρόκειται να κατηγορήσω τους ψηφοφόρους τους, όπως κάνουν μεταξύ τους, «για το αψήφιστο της εκλογής», που λένε οι στίχοι του Καβάφη στο ποίημα «Ας φρόντιζαν». Απλά θα καταθέσω λιτά και ξεκάθαρα την άποψη μου για τους αρχηγούς τους με τον παρακάτω στίχο από το ίδιο ποίημα: «Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο».
