Βρέθηκα στην Αθήνα την εβδομάδα που περιελάμβανε την 19η Μαΐου ημέρας μνήμης της γενοκτονίας για να ζήσω τις εκδηλώσεις όλης της εβδομάδας στην πρωτεύουσα για να τις συγκρίνω με αυτές της προσφυγομάνας Θεσσαλονίκης.
Από το πρωινή της 19ης Μαΐου επίσκεψή μου στο περίπτερο της  νεολαίας Ποντίων Αττικής στο Μοναστηράκι η συγκίνησή μου έπιασε κόκκινο και έμεινε στο ίδιο ύψος μέχρι αργά το βράδυ.
Έψαξα λίγο αργότερα το νεοκλασικό μετά την Πλατεία Ασωμάτων που ανακαινίζεται για να στεγάσει την Εύξεινο Λέσχη Αθήνας και το φωτογράφισα από όλες τις οπτικές γωνίες σε κοντινά ή μακρινά πλάνα. 
Το απόγευμα ο Άγνωστος Στρατιώτης γέμισε κίτρινες σημαίες με τον μαύρο μονοκέφαλο αετό αλλά και γαλανόλευκες με κίτρινο μονοκέφαλο αετό. Η φόρτιση ήταν οφθαλμοφανής στα πρόσωπα των παρευρισκομένων περίπου χιλίων όλων των ηλικιών ανδρών και γυναικών.
Ανεξήγητα φωτογράφιζα την κάθε στιγμή, τα πρόσωπα των ανθρώπων, τα πανώ, όλες τις σημαίες των συλλόγων των προσφυγικών Δήμων με φόντο τις περισσότερες φορές την γαλανόλευκη της Βουλής. Ξεχωριστή συγκίνηση ένοιωσα με τα πανώ της ‘Ρωμανίας’ της Ν. Ιωνίας και της λέσχης ‘Καπετάν Ευκλείδη’.
Μετά την κατάθεση στεφάνου στον Άγνωστο Στρατιώτη άρχισε η πορεία προς το υπουργείο εξωτερικών και την τούρκικη πρεσβεία. Στην κορυφή της η κίτρινη σημαία των Αργοναυτών και η γαλανόλευκη με τον μονοκέφαλο αετό των Ποντίων Περιστερίου.
Μπροστά στο υπουργείο μας των Εξωτερικών αναπόλησα όσα άκουσα για τις αντενέργειές του για τα θέματα των από την γείτονα προσφύγων, των ποντίων προσφύγων από τις άλλες χώρες, την προώθηση σε Διεθνείς οργανισμούς της αναγνώρισης της Γενοκτονίας, την περιγραφή στα βιβλία της Ιστορίας από το υπουργείο Παιδείας της Γενοκτονίας, μειδίασα με την ερώτησή μου και απόφαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου Κιλκίς για το ξεχωριστό κεφάλαιο της ιστορίας που έγινε πριν δεκατρία χρόνια, θυμήθηκα την εικόνα ερειπίου του κτιρίου υποδοχής ποντίων προσφύγων στην Παλαγία Αλεξανδρούπολης, θυμήθηκα το γιαπί του Αγίου Ευγενίου στα παράλια της Θράκης, θυμήθηκα το τζαμί του Αγίου Ευγενίου στην Τραπεζούντα, θυμήθηκα τον χώρο της πόλης Ρωμανίας στα παράλια της Θράκης, θυμήθηκα αυτά που άκουσα από τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη στην Αξιούπολη για την Επικαιρότητα του Βησσαρίωνα του Τραπεζούντιου. Δεν κατάφερα να βρω παρασκιά υπερηφάνειας για το υπουργείο μας, ίσως να με εμπόδιζε το τραγούδι Ακρίτας που έψαλαν μικρά παιδιά, νεαροί λυράρηδες και τυμπανιστές. 
Η παρεμπόδιση της εισόδου της πορείας στην Ρηγίλλης από τα ΜΑΤ σε απόσταση πολλών οικοδομικών τετραγώνων από την τούρκικη πρεσβεία ήταν ιδιαζόντως προσβλητική με αποτέλεσμα καθιστική διαμαρτυρία επί της κεντρικής λεωφόρου αλλά υπό τον ήχο και τα παραδοσιακά τραγούδια των νεαρών λυράρηδων και τυμπανιστών.
Επόμενο απόγευμα περπάτησα την απόσταση από το σημείο της καθιστικής διαμαρτυρίας μέχρι την πρεσβεία της Τουρκίας για να την μετρήσω ιδίοις όμασι.
Τα εγκαίνια της εβδομαδιαίας έκθεσης «Δικαίωμα στην Μνήμη» του καθηγητή μας Κώστα Φωτιάδη στο Γκάζι ήταν η αποκορύφωση της πέραν του κόκκινου συγκίνησης  για την ημέρα μνήμης.
Έκθεση μοναδική σε πλούτο μνήμης και συγκίνησης που επισκέφθηκα και επόμενο πρωινό. Η αφίσα της έκθεσης ήταν όμοια με το εξώφυλλο του λευκώματος «Δικαίωμα στην Μνήμη» του Κέντρου Ποντιακών Μελετών δημιούργημα ζωής του καθηγητή μας Κώστα Φωτιάδη στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας.
Το λεύκωμα δεν πρέπει να λείπει από κανένα σπίτι των ανθρώπων του Ελληνικού Έθνους. Την διακίνησή του μάλιστα έξω από τα σύνορα του Ελληνικού Κράτους στην υφήλιο πρέπει να την φροντίσει το υπουργείο Εξωτερικών.