Σήμερα πρωί πρωί δέχτηκα την παρατήρηση μου, καθώς έκλεινα την πόρτα του σπιτιού: “Μαμά που πας χωρίς την μάσκα σου;”
Ενώ σαν κίνηση έχει πλέον αυτοματοποιηθεί, δεν παύουν οι στιγμές που ακόμη την ξεχνάω. Για να είμαι ειλικρινής, δεν μου αρέσει. Και νομίζω σε κανέναν. Αλλά πιάνω τον εαυτό μου να τρομάζει, όταν συνειδητοποιώ ότι λείπει από το πρόσωπό μου. Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι, τι να 'ναι αυτό που με τρομάζει. Το πρόστιμο; Ο φόβος; Ο ιός; Η ευθύνη απέναντι στον συνάνθρωπο; Η ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου;
Μετά από σκέψη κατέληξα ότι είναι η ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου. Αυτή η ευθύνη που κάθε φορά νιώθω να με αφυπνίζει, να με κινητοποιεί, να με συμμορφώνει. Όχι γιατί κάποιος μου το επιβάλλει, όχι γιατί κάποιος μου λέει ότι είναι το σωστό, αλλά γιατί νιώθω ότι μου το επιβάλει το “εγώ” μου. Αυτό με το οποίο συμπορεύομαι, σέβομαι, αγαπώ, φροντίζω, βελτιώνω, προστατεύω και ακούω. Αυτό που εμπιστεύομαι καλύτερα από όλους. Αυτό που μου λέει τι άνθρωπος είμαι, τι αξίες έχω, τι να πιστεύω, τι αποφάσεις να παίρνω, τι πράξεις να κάνω. Αυτό προσδιορίζει εμένα, κι εγώ αυτό.
Χωρίς ισχυρό “εγώ”, μπορεί να γίνω έρμαιο, να λοξοδρομήσω, να παρασυρθώ να πληγώσω, να κάνω κριτική, να μαλώσω, να βλάψω, να συγκρουστώ. Μια κοινωνία χωρίς “προσωπική ευθύνη” μπορεί να φέρει αντιπαραθέσεις, διχογνωμίες, ακρότητες, κακεντρέχεια. Μια μάζα ανθρώπων χωρίς σύμπνοια, επαφή και στόχο. Αυτό μόνο καταστροφικό και αποτυχημένο μπορεί να αποβεί. Οι εξελίξεις μας το αποδεικνύουν καθημερινά. Ίσως υπάρχει ακόμη ελπίδα. Ο καθένας με ευθύνη απέναντι στον εαυτό του και ο ένας απέναντι στον άλλον.
Μπορούμε ακόμη να τα καταφέρουμε, αρκεί να ενωθούμε.