Τις τελευταίες μέρες συνομιλούσα με έναν αγαπημένο φίλο της ανένταχτης αριστεράς για την πολιτικοποίηση του θανάτου [σωστό ή λάθος] του άτυχου 19χρονου επιβάτη του τρόλεϋ.Η κουβέντα μαζί του είναι πάντα ευχάριστη, μου δίνει ιδέες, με βοηθάει να σκέφτομαι. Ο Δημήτρης, λοιπόν, με «κατηγόρησε» ανοιχτά ότι είμαι από ''αυτούς που με την πρώτη ευκαιρία φροντίζουν να σβήσουν κάθε σπίθα που μπορεί να ανάψει τη φωτιά που θα κάψει απάθειες…".
Η επανάσταση, η οποία υποσυνείδητα διεγείρει το μυαλό του κάθε καταπιεσμένου, δεν είναι εν προκειμένω το αποτίναγμα ενός ζυγού αλλά αυτό της λογικής, ούτε είναι το κοίταγμα της δυσκολίας στα μάτια και η αντιμετώπισή της αλλά μια φυγή ντυμένη με ύμνους. Και βέβαια, το σημαντικότερο όλων είναι ότι η επανάσταση δεν είναι ταινία που θα γυριστεί στο μυαλό μας, με ήρωες που θα κάνουν αυτά που ονειρευόμαστε, ούτε θα έχει το τέλος που φανταζόμαστε. Η επανάσταση θα είναι μία ανεξέλεγκτη κατάσταση και η έναρξή της δε θα μας αφήνει πια επιλογή, θα ΄ναι ένας μονόδρομος που θα ακολουθήσουμε, πιθανώς καταστροφικός, ίσως και όχι, πάντως θα χάσουμε το δικαίωμα του ''συγνώμη, έκανα λάθος''.
Βλέποντας αυτή τη φωτογραφία από χθες και παραφράζοντας το κατηγορώ εναντίον μου, θέλω να είμαι αυτός που με την πρώτη ευκαιρία θα φροντίσω να σβήσω κάθε φωτιά που θα ανάψει εμπάθειες. Ίσως σε κάποιο ποίημά μου τολμούσα να κάψω απάθειες· όχι στη σημερινή Ελλάδα.
Αλλά πριν φτάσουμε σε μία πραγματική επανάσταση, έχουμε όλες τις δυνατότητες να ζήσουμε μία αντίστοιχη εικονική. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι βγαίνουμε όλοι στους δρόμους σε κάποιον επόμενο θάνατο. Άλλωστε, η σύνδεση του κάθε θανάτου ή αυτοκτονίας με την κρίση και το μνημόνιο έχει αναδειχθεί σε εθνικό μας σπορ και είναι βέβαιο ότι θα μας δοθεί αυτή η ευκαιρία. Ποιο θα είναι το σύνθημά μας; Τι θα γράφει το πανό ή η σημαία μας; Προφανώς ότι δεν πληρώνουμε τους πιστωτές μας. Άλλωστε, πλέον, φτάνουμε το πρωτογενές πλεόνασμα, βγάζουμε όσα τρώμε, δεν τους έχουμε ανάγκη.
Το σημερινό ελληνικό χρέος είναι 309 δις, ο μέσος χρόνος αναχρηματοδότησής του είναι 15,4 χρόνια (σχεδόν βιώσιμο, συγκριτικά με το χρέος του 2010, όπου στα 310 δις ο χρόνος ήταν 5,8 χρόνια). Παρ΄ όλα αυτά, η εξέγερσή μας έχει ως αίτημα να πιστολιάσουμε την ΕΚΤ και το ΔΝΤ και να κάνουμε μία αυθαίρετη απομείωση του χρέους, υποθετικά με το εξωφρενικό ποσό των 200 δις (περίπου όσα χρωστάμε σε ΕΚΤ και ΔΝΤ), κάτι που δεν έχει συμβεί σε χρεοκοπημένες χώρες αντίστοιχες της Ζιμπάμπουε. Τότε, το χρέος μας θα διαμορφωθεί στα 100 δις. Παράλληλα, οι ετήσιες ενέσεις ρευστότητας που έχει ανάγκη η Ελλάδα παρά το πρωτογενές πλεόνασμα είναι της τάξεως των 15 εώς 20 δις. Βέβαια, μετά το πιστόλι, οι αγορές θα πάψουν να μας δανείζουν για τα επόμενα πολλά χρόνια, κάτι που σημαίνει ότι θα χρειαστούμε πάλι δανεικά (φανταστείτε τι θα γινόταν σε παρόμοια περίπτωση το 2010). Ας υποθέσουμε, όμως, ότι έρχονται οι αγορές ενός παράλληλου σύμπαντος και μας δανείζουν τα απαιτούμενα για να βγάλουμε τη χρόνια. Το επιτόκιο δεν αλλάζει, ακόμη και στις αγορές του σύμπαντος και θα είναι προφανώς περίπου στο 6%. Μόνο που 100 δις χρέος με 6% επιτόκιο ισούνται με 310 δις με 1,8% επιτόκιο (αυτό της τρόικας). Δηλαδή ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, η εξέγερση, οικονομικά, θα σημάνει μία στροφή γύρω από τον εαυτό μας, μία αχρείαστη ζεμπεκιά [τα οικονομικά στοιχεία από το εξαιρετικό άρθρο-σύνοψη του Γ. Προκοπάκη]
Ακόμη, σε μία εικονική επανάσταση θα πρέπει να βάλουμε παραμέτρους, όπως η πλήρης απομόνωση της Ελλάδας από το διεθνές περιβάλλον, και να εξηγήσουμε λεπτομερώς τους κινδύνους που αυτή εγκυμονεί. Διότι αν δε μας ακολουθήσουν σε αυτή την επανάσταση και οι υπόλοιπες χώρες του νότου (πιστέψτε με, δε θα θέλουν να αντιγράψουν την Ταχρίρ.gr) η Ελλάδα θα είναι απλά ένας επιβάτης που πετάχθηκε έξω από το τρένο της διεθνούς προοπτικής και ακόμη και αν γρήγορα σηκωθεί, η απόσταση μόνο και διαρκώς θα μεγαλώνει. Μάλιστα, η αδυναμία μίας δραχμοποιημένης χώρας να μετασχηματίσει την παραγωγή της, ανεβάζοντας ποσοστιαία τα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας (ήδη έχουμε συγκριτικά τα χαμηλότερα ποσοστά) θα την οδηγήσει να ανταγωνίζεται την ανατολική Ευρώπη, την Κίνα αλλά και τριτοκοσμικές χώρες, κάτι που αυτόματα θα σημάνει και εξίσωση των αντίστοιχων μισθών για τη διατήρηση, έστω, ενός στοιχειώδους φάσματος εξαγωγών.
Και για να μην κουράζω με λεπτομέρειες, αυτή η εκδοχή φέρνει μεγαλύτερη λιτότητα, πολιτική αστάθεια με απρόβλεπτες συνέπειες και πιθανή εγκατάλειψη της χώρας από όλους όσους μπορούν και έχουν τη δυνατότητα να φύγουν. Πίσω θα μείνουν προφανώς οι οικονομικά αδύναμοι, οι φτωχοί, οι αγρότες οι χωρίς πτυχίο και προοπτική νέοι, εκτός από κάποιους εξ αυτών που θα μαζεύουν τις αντίστοιχες φράουλες της Αγγλίας. Από μία τέτοια επανάσταση, θα μας μείνει η εικονική πραγματικότητα μίας ψωροπερηφάνιας, να διηγούμαστε στα χωρίς ευκαιρία παιδιά μας πώς αποτινάξαμε έναν κάποιο εχθρικό ζυγό. Ακόμη και όσοι μείνουμε πίσω, δε θα 'μαστε απλά φτωχοί αλλά θα αισθανόμαστε ως φτωχοί, και πιστέψτε με, αυτό είναι χειρότερο. Θα μας ξεχωρίζει ο τουρίστας από χιλιόμετρα μακριά, κοιτώντας τα ρούχα ή τα παπούτσια μας, όπως αντίστοιχα κάνουμε εμείς σήμερα ταξιδεύοντας στα υπόλοιπα βαλκάνια, θα μας διατάζει με τα χρήματά του, θα μπορεί να βάζει χέρι στις αδερφές μας, που ίσως το επιτρέπουμε ή τις γυναίκες μας κρυφά από μας, οι οποίες θα παραμείνουν άνθρωποι με αδυναμίες που ψάχνουν, χωρίς περηφάνια πια, μια καλύτερη ζωή.
Γυρίζοντας πίσω στην πατρίδα του, ο τουρίστας θα περιγράψει το χάλι μας με απαξίωση, θα μιλήσει για τις γυναίκες μας με χυδαιότητα, θα προσβάλλει το κράτος μας με λερωμένα επίθετα και θα επιστρέψει, κάποτε, τότε που θα χρειαστεί μία τονωτική ένεση αυτοεκτίμησης, αυτοπεποίθησης, ρίχνοντας πάνω μας κείνο το υποκριτικό συγκριτικό βλέμμα.
Ας δούμε την αλήθεια [ίσως να ΄ναι και η δική μου μοναδική, δεν αντιλέγω]. Και αν πράγματι, γνωρίζοντας πια, αποφασίσουμε να την ακολουθήσουμε, θα ΄μαι και γω μαζί. Αν.
