Πριν ξεκινήσω να γράψω την άποψή μου, επισημαίνω μία φράση-κλειδί του Παπαδήμου από τις προγραμματικές του δηλώσεις: «Διακυβεύεται η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη»
Για να το ξεκαθαρίσω ακόμη μία φορά, η παρουσία του Παπαδήμου δεν αλλάζει ούτε ένα κόμμα από την πολιτική ρότα που έχει χαράξει την τελευταία διετία η χώρα μας. Αυτό που σίγουρα αλλάζει, είναι η ψυχολογία του κόσμου.
Θα μου πείτε, έχει τούτο καμία σημασία; Για μένα, όχι, καθότι πρόκειται για μία ξεκάθαρη νίκη της επικοινωνίας, ενώ προσωπικά με ενδιαφέρει αυστηρά η ουσία. Όμως, θέλω να τονίσω πως η αλλαγή της ψυχολογίας του κόσμου έχει πολύ μεγάλη σημασία, άσχετα από τις φαντασιακές μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν για να διαμορφωθεί αυτή (τύφλα να ᾽χει ο Γκαίμπελς).
Σαφώς και η τεχνοκρατική διέξοδος συνιστά πολιτική ήττα. Μα, εν τέλει, αν ο Παπαδήμος φαντάζει σωτήρας, καλώς φαντάζει. Αν αυτό δίνει πόντους στην ελπίδα, καλώς πράττει. Η φούσκα είναι που με τρομάζει αλλά είναι προτιμότερη από την αβελτηρία...
Οφείλω, βέβαια, να ομολογήσω πως με έπληξαν αφάνταστα τα πολιτικά παιχνίδια διαφόρων διαμορφωτών άποψης, οι οποίοι, αφού μας πλάσαραν τις επιθυμίες τους, συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο και προσπαθούν να στιγματίσουν τον ΓΑΠ με το δημοψήφισμα και τις κάθε λογής προδοσίες, με ξεκάθαρο στόχο την απομάκρυνσή του από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Δεν τους ικανοποιεί ο τρόπος που επηρεάζουν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, θέλουν να διαμορφώνουν τις εξελίξεις ακόμη και στις εκλογές των αρτοποιών. Αλλά, ούτε και τούτο με πειράζει. Άλλωστε, εκτιμώ πως ο κύκλος του ΓΑΠ κλείνει, δυστυχώς, με άσχημο για αυτόν τρόπο και δεν του αξίζει.
Αυτό, όμως, που με ανησυχεί, είναι το δημοσίευμα του αξιόπιστου Spiegel, πως, πλέον συζητείται η μη παραμονή της Ελλάδος στην Ευρωζώνη. Τονίζω, δεν αποφασίστηκε, συζητείται.
Τα τελευταία 2 χρόνια, το συγκεκριμένο μέσο ενημέρωσης έχει δώσει σπουδαία δείγματα γραφής όσον αφορά στην αξιοπιστία του. Γενικότερα, έχω διαβάσει προσεκτικά τα ξένα δημοσιεύματα της τελευταίας διετίας και απέφυγα να σχολιάσω αρνητικά και με εθνικιστική διάθεση  σε ό,τι επικριτικό προς τη χώρα μας. Αν συνοψίσω, τα φίλτρα και τα αντανακλαστικά μου λειτούργησαν ικανοποιητικά. Υπήρξαν, βέβαια, φορές που στάθηκα απέναντι. Με το Spiegel το έκανα μία μονάχα φορά με  και εν τέλει εκτέθηκα. Οπότε, κρατώ τούτο το δημοσίευμα κατά νου.
Ξετυλίγοντας ακόμη περισσότερο τη σκέψη μου, διαπιστώνω πως οι πολιτικές αποφάσεις της Ευρώπης σε αυτή τη χρονική περίοδο, δεν έχουν να κάνουν με τον ΓΑΠ, τον Παπαδήμο ή τον Σαμαρά. Τούτο είναι εξόχως ανησυχητικό και μας κάνει να φοβόμαστε ακόμη περισσότερο για όλα αυτά που θα γίνουν για μας, χωρίς εμάς.
Κοιτάζοντας ελάχιστα πίσω, θεωρώ πως η απώλεια του ΓΑΠ είναι μεγάλη για την Ελλάδα. Επρόκειτο για τον πιο ευρωπαϊστή πρόεδρο κόμματος (όχι στα λόγια), έναν όπεν μάιντ άνθρωπο με κοινωνικές ευαισθησίες, πραγματική διάθεση για διαφάνεια και αξιοκρατία, έναν πολιτικό που πρωτομετέφερε στο πολιτικό σύστημα τις νέες τεχνολογίες, άνοιξε τις πολιτικές διαδικασίες, ζήτησε τη συμμετοχή του πολίτη, είδε τον χρήστη ουσίων ως ασθενή και όχι ως παραβάτη, κοίταξε με ειλικρίνεια στα μάτια τον μετανάστη, έκοψε τον ομφάλιο λώρο μεταξύ των εκπαιδευτικών, στρατιωτικών στελεχών, αστυνομικών και άλλων Δ.Υ. και των πολιτικών γραφείων (μεταθέσεις-αποσπάσεις-μετατάξεις) προσδίδοντας αξιοπρέπεια στον πολίτη, έσκυψε, σε στιγμές, περήφανα το κεφάλι του, ξύρισε πολλές φορές το μουστάκι του, όχι για τη Λάσκαρη, αλλά για την Ελλάδα. Θα μπορούσα να πω περισσότερα. Θα το πράξω κάποια άλλη στιγμή, όταν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός.
Ο δε Παπαδήμος, είναι ο άνθρωπος που θα πρέπει να διασφαλίσει την παρουσία μας στην ευρωζώνη. Δε θεωρώ πως η παρουσία του θα είναι ιδιαίτερα καθοριστική εκτός της Ελλάδος. Όχι πως δεν έχει τις διασυνδέσεις, το αντίθετο. Απλά, πλέον δεν εξαρτάται από το πρόσωπο που μας κυβερνά αλλά από τις νέες παραμέτρους της κρίσης #fact. Παρά ταύτα, εντός της Ελλάδος, θα φέρει την απαραίτητη ηρεμία. Αυτό που τον βοηθάει είναι η υψηλή αποδοχή που έχει εντός του πολιτικού κόσμου αλλά και του λαού [ακόμη γελώ με τις δημοσκοπήσεις που τον δείχνουν να έχει τεράστια δημοτικότητα ενώ πριν μία εβδομάδα δεν τον γνώριζε ούτε το 15% των Ελλήνων (η απόλυτη προβατοποίηση), αλλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα]. Συμφωνώ και στηρίζω την επιλογή αυτή, ως οφείλω, παρά το γεγονός ότι είχα άλλα πράγματα κατά νου.
Κλείνοντας, φτάνω στον Σαμαρά, ο οποίος πιθανολογείται ως ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας. Οι συνεχείς αντιφάσεις του, ο απολυταρχικός τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται, οι αλλεπάλληλες  κομματικές διαγραφές και η λογική του στρατού που τείνει να επιβάλλει, δεν είναι του χαρακτήρα μου αλλά ούτε συνάδουν με την Ελλάδα του 2011. Ο Σαμαράς χρησιμοποιεί τη φωτιά και το τσεκούρι του Αβέρωφ σε κάθε του ευκαιρία, ξεθάβοντας έναν πολιτικό νεατερνταλισμό προηγούμενων δεκαετιών. Σπάνια επικαλούμαι τα θεία, ίσως να μην το έχω κάνει και ποτέ αλλά τώρα η ανάγκη με οδηγεί να το πράξω. Αν είναι αυτός ο επόμενος; Ο θεός να βάλει το χέρι του...