Ο συγχωρεμένος ο παππούς μου ήταν μαλωμένος επί χρόνια με τον γείτονά του και δε θυμάμαι να αντάλλαξαν κουβέντα από τη μέρα που γεννήθηκα. Τα σπίτια τους τα χώριζαν 50 μέτρα στο χωριό αλλά το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ έκαναν την απόσταση αυτή να μοιάζει αμέτρητη. Θυμάμαι το 1981,το πρωί της Κυριακής των εθνικών εκλογών, τον παππού μου να ανάβει τη φωτιά για να κάνει ξυλοκάρβουνα και να ψήσει κρέας, τούτως ώστε να πανηγυρίσει την επερχόμενη νίκη του ΠΑΣΟΚ.
Πράγματι, τότε το ΠΑΣΟΚ ερχόταν ως κύμα στην εξουσία, ο δεξιός του γείτονας το είχε αντιληφθεί προ πολλού και κείνη τη μέρα δεν έβγαινε με την ίδια άνεση στην αυλή. Τελικά, το αποτέλεσμα ήρθε και ο παππούς μου καμάρωνε που έγινε το αφεντικό της γειτονιάς για την επόμενη τετραετία. Είχε και αυτή την περήφανη κορμοστασιά, που μ' έκανε και μένα να καμαρώνω μιμούμενος το ίδιο στυλ, καθότι ήμουν και το πρώτο του εγγόνι. Πηγαίναμε, λοιπόν, περίπου σαν 2 γαλοπούλες, πέρα δώθε στην αυλή.
 
Το 1985 συνέβη περίπου το ίδιο. Ο γείτονας δεν είχε το ίδιο φοβικό βλέμμα, πίστευε ότι μπορεί ο Μητσοτάκης να κάνει την ανατροπή (έπεφταν τα παπάκια απ' τα προεκλογικά μπαλκόνια) αλλά παρέμενε επιφυλακτικός. Ο δε παππούς μου είχε το ύφος του νικητή, έβγαλε έξω το κασετόφωνο να παίζει τον ήλιο τον πράσινο και δωσ' του και παρ' του το φαγητό και το πιοτό. Τελικά, το ΠΑΣΟΚ έδωσε μία τετραετία παράταση στην αφεντιά του.
 
Το 1989 τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Το ΠΑΣΟΚ ταλανιζόταν από το σκάνδαλο Κοσκωτά και η πολυετής παραμονή στην εξουσία το είχε φθείρει σε μεγάλο βαθμό. Ήταν σχεδόν σίγουρη η νίκη της ΝΔ και μόνο κάποιος κομματικά τυφλός δε μπορούσε να το διακρίνει αυτό. Ο γείτονας είχε ήδη τον αέρα του νικητή και την Κυριακή το πρωί ήταν η σειρά του να ανάψει τη φωτιά και να κάνει τις γιορτινές ετοιμασίες για την άνοδο της ΝΔ στην εξουσία.
Από την άλλη, ο παππούς μου, ο οποίος δεν είχε τη λέξη ''χάνω'' στο λεξιλόγιό του (μέχρι δεν κερδίζω έφτανε), άναψε μία φωτιά διπλάσια από του γείτονα, πήρε τόσο κρέας που θα μπορούσε να ταΐσει όλη τη γειτονιά και έβαλε τα ηχεία στη διαπασών. Ο γείτονας τα έχασε, θεώρησε ότι έκανε λάθος εκτίμηση και μετά το φαγητό μαζεύτηκε στο σπίτι περιμένοντας με αγωνία τα αποτελέσματα. Εγώ πάλι, βλέποντας το ύφος και τον αέρα του παππού μου, πίστευα ότι το ΠΑΣΟΚ θα πάρει τουλάχιστον 60% στις εκλογές.
Τα πρώτα αποτελέσματα μαθεύτηκαν και ο γείτονας βγήκε έξω περιχαρής και έκοβε βόλτες στο γκαζόν της αυλής με περισσή περηφάνεια. Είμαι σίγουρος ότι αν ο παππούς μου μιλούσε μαζί του, θα του έλεγε ότι έχουν κάνει λάθος τα exit polls, οι δημοσιογράφοι, οι δικαστικοί και οι ίδιες οι κάλπες και καλά θα κάνει να περιμένει τα τελικά! Ευτυχώς, είχαν παραμείνει μαλωμένοι και δεν εκτεθήκαμε περισσότερο.
 
Στην πορεία του χρόνου, ο γείτονας κατάλαβε ότι ο παππούς μου θα έψηνε σε κάθε εκλογές (όπως και έκανε), άσχετα αν το ΠΑΣΟΚ έπαιρνε 48% ή 8%. Μόνο που τότε, το κλίμα της νίκης που δημιουργούσε ο παππούς μου ήταν αυθεντικό, αγνό, όμορφο, απλό όσο και το κείμενο. Και ο παππούς μου δεν είχε να κερδίσει από αυτό παρά μόνο τη «μαγκιά» στο γείτονα και την υπεράσπιση της ιδεολογίας του. Και πέραν τούτου, ήταν και ο δικός ΜΟΥ παππούς. Σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Ίσως φταίει το ότι δε ζει και ο παππούς μου.