Στην ευνομούμενη δημοκρατία εκ των ων ουκ άνευ, η λειτουργία μέσω αντιπροσώπων τόσο σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής, όσο και σε επίπεδο κάθε μικρής ή μεγάλης συλλογικότητας.

Οι αντιπρόσωποι συγκροτούνται σε αποφασιστικό σώμα, με την αντιπαράθεση των διαφορετικών αντιλήψεων, περί του εκάστοτε πρακτέου, να καταλήγει πλειοψηφικά στο εκτελεστέο.

Μια διαδικασία απλή στην περιγραφή,  και εξαιρετικά περίπλοκη στην πράξη. Η σκοπιμότητα αγκαλιά με τον φόβο για το υποτιθέμενο κόστος, συνήθως πολιτικό ή συνδικαλιστικό, τραυματίζουν μέχρι θανάτου την κοινή λογική και το ανορθολογικό καθαγιάζεται από το βλαπτικό μυωπικό βραχυπρόθεσμο.

Παρακολουθώ τις δηλώσεις των συνδικαλιστικών εκπροσώπων των υγειονομικών, αναφορικά με την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού τους, και μένω άφωνος.

Όλοι δηλώνουν απερίφραστα υπέρ του εμβολιασμού για να θωρακιστεί η δημόσια υγεία, οι ίδιοι είναι εμβολιασμένοι παροτρύνοντας τους συναδέλφους τους να εμβολιαστούν, αλλά ταυτόχρονα κρατούν ρομφαία κατά της υποχρεωτικότητας εφαρμογής των, καθ' ομολογίαν, πιστεύω τους.

Η αποτυχία της κυβέρνησης να διαχειριστεί την υγειονομική κρίση, έχοντας απολέσει το παραμικρότερο ψήγμα αξιοπιστίας, δεν δικαιολογεί την υιοθεσία συνωμοσιολογικών θεωριών και αντιεπιστημονικών δοξασιών, κόντρα σε διεθνείς οργανισμούς υγείας και της συντριπτικής πλειοψηφίας του ιατρικού κόσμου σε παγκόσμιο επίπεδο.

Δεν προτίθεμαι να ασχοληθώ με τους «ου με πείσεις καν με πείσεις» αρνητές της επιστήμης, αλλά με αυτούς που μοχθούν γι' αυτήν και ταυτόχρονα περιφρονούν την αλήθεια της.

Δεν λησμονώ επίσης ότι οι συνωμοσιολόγοι έρχονται από πολύ μακριά και θα συνεχίζουν για πολλές δεκαετίες ακόμα να παραπλανούν και να αυταπατώνται.

Γι' αυτούς, ό,τι συμβαίνει είναι αποτέλεσμα κρυφών προθέσεων και επιθυμιών. Ακριβέστερα, μόνον οι κακές προθέσεις και οι κακές προαιρέσεις ενδιαφέρουν τους συνωμοσιολόγους, προκειμένου να ερμηνεύσουν κρίσεις, ανατροπές, καταστροφές, τρομοκρατικές ενέργειες, πολιτικές δολοφονίες.

Το ενδιαφέρον όμως δεν βρίσκεται σε όσους αυτοαιχμαλωτίζονται από τις αποτυχίες της ιστορίας, αλλά σε όσους επιτρέπουν στον φόβο της απώλειας ψήφων να  απενεργοποιεί το νοητικό μηχανισμό διάκρισης σωστού-λάθους.

Πρόκειται για το προσφιλές «ψάρεμα σε θολά νερά» που χαρακτηρίζει αδίστακτους ψηφοθήρες και ιδιοτελείς θεσιθήρες.

Μια διαβρωτική νοοτροπία που διατρέχει οριζόντια κόμματα και συνδικαλιστές, και αναγορεύει το χάιδεμα αυτιών σε πολιτική πράξη χαμηλού κόστους και δήθεν υψηλού οφέλους.

Η ιστορία όμως καραδοκεί και εκδικείται αυτούς, που ενώ υποσχέθηκαν να διακονούν το ακανθώδες «δέον γενέσθαι», την κρίσιμη στιγμή με εύηχα φληναφήματα συνειδητά αποζητούν την εύνοια της ρηχότητας του ανερμάτιστου.

Και τότε, ο πνιγμός στα θολά νερά της συνειδητής πλάνης βέβαιος και βασανιστικός.