Εις ένα αηδέστατον ισόγειον «μακρυνάρι» παλαιόν Τουρκικόν στρατώνα με 5-6 δωμάτια πλέον στενάχωρα και από τον πύθον του Διογένους, και με μίαν τεραστίαν αίθουσαν κατάλληλον δι’ αποθήκην τελωνείου, στεγάζεται η μαθητιώσα νεολαία του Κιλκίς.
Το σχολείον είνε μικτόν. Λόγω της ανωμάλου καταστάσεως, και της καταστροφής της πόλεως, ένεκα της οποίας ήτο αδύνατος η εξεύρεσις οικημάτων δια Παρθεναγωγείον και Αρρεναγωγείον ελήφθη το μέτρον συγχωνευθώσιν αι δυο αύται σχολαί και εγκατασταθώσιν εις το αυτό οίκημα. Εις τα μεν στενόχωρα οικήματα διδάσκονται αι τάξεις Α, Β, Γ, Δ, Ε, ΣΤ, η δε αίθουσα χρησιμοποιείται ως νηπιαγωγείον.
Εισερχόμενοι εις το νηπιαγωγείον συνηντήσαμεν τον φίλον μας Επιθεωρητήν των σχολείων Κιλκίς κ. Γεώργιον Χατζηγεωργίου, καταγόμενον εκ Στρωμνίτσης, καθηγητήν των Ελληνικών γραμμάτων, συγγραφέα, δημοσιογράφον και … πρώην Έλληνα κομιτατζήν κατά τους χρόνους της Μακεδονικής Αμύνης.
Κάποιος αγαπητός φίλος και συνάδελφος, «άσπονδος φίλος» του τμηματάρχου της Εκπαιδεύσεως, συστηματικώς κατακρίνων τας πράξεις αυτού και μηδεμίαν ουδέποτε ευρίσκων αρεστήν, όταν επληροφορήθη ότι ο τμηματάρχης ούτος καλέσας τον κ. Γεώργιον Χατζηγεωργίου, εξώρκισεν αυτόν εις την αγάπην της ιδιαιτέρας του πατρίδος Στρωμνίτσης ν’ αναλάβη την επιθεώρησιν των σχολείων Κιλκίς, ηγέρθη της θέσεως του και αποκαλυφθείς, ανέκραξε σοβαρώς.
Κύριοι αποκαλύπτομαι. Είνε η πρώτη και η μόνη αξία λόγου πράξις του τμηματάρχου της Εκπαιδεύσεως!...
Ο κ. Χατζηγεωργίου παρακολουθεί μετά μεγάλης προσοχής την λειτουργείαν των σχολείων της περιφερείας Κιλκίς, μη αναπαυόμενος ουδ’ επί στιγμήν, τρέχων από του ενός χωρίου εις το άλλο, μη λαμβάνων υπ’ όψιν τας χιόνας και την ακαταστασίαν του καιρού και αποβλέπων μόνον εις την πιστήν εκπλήρωσιν της υπηρεσίας του και εις την επιτυχίαν του σκοπού. Καθοδηγεί το διδάσκον προσωπικόν δια παν σχετικόν προς την εκπαίδευσιν ζήτημα, συνιστών τα άξια συστάσεως και επιμένει αυστηρώς εις την πιστήν εκτέλεσιν των οδηγιών του, δια να καταστή ευδοκιμωτέρα η διδασκαλία των μέχρι χθες Βουλγαροφώνων τέκνων των κατοίκων της περιφερείας Κιλκίς, εφαρμόσας ιδιαιτέραν μέθοδον διδασκαλίας πλέον καταληπτήν εις τους Βουλγαροφώνους μαθητάς, αφού κατέστη πάσι γνωστόν ότι τα υπό του Κράτους εγκεκριμένα βιβλία, δεν είνε εκείνα άτινα χρειάζονται δια την διαπαιδαγώγησιν των Μακεδόνων μαθητών.
Και τ’ αποτέλεσμα της αόκνου εργασίας της μεθόδου ταύτης του κ. Χατζηγεωργίου και του διδάσκοντος προσωπικού επέρχονται απιστεύτως ικανοποιητικά. Οι μέχρι χθες Βουλγαρόφωνοι μαθηταί οι μη τραυλίζοντες ούτε μίαν Ελληνικήν λέξιν, σήμερον ομιλούν και συνεννοούνται καλώς, πράγμα το οποίον προξενεί κατάπληξιν εις τον γνωρίζοντα ότι μόλις προ 4 μηνών συνεστήθησαν τα Ελληνικά σχολεία εις την περιφέρειαν του Κιλκίς. Δεν θα είνε υπερβολή αν υποστηρίξωμεν ότι, εάν όλοι οι επιθεωρηταί των Σχολείων Μακεδονίας εργάζωνται με το σύστημα και τον ζήλον του κ. Γεωργίου Χατζηγεωργίου, το μέγιστον και σοβαρόν ζήτημα της επιτυχούς διαπαιδαγωγήσεως της Μακεδονικής νεολαίας ελύθη.
Εις το νηπιαγωγείον εδίδασκε την στιγμήν εκείνην ο εκ των διδασκάλων κ. Θωμάς Λαναράς υπό πάσαν έποψιν τέλειος νηπιαγωγός διδάσκαλος, περί του οποίου ο κ. Επιθεωρητής μας ωμίλησεν ευφημότατα.
Και ποίαν παιδαγωγικήν ακολουθείτε, κύριε επιθεωρητά; ηρωτήσαμεν τον κ. Χατζηγεωργίου.
-Μα… του Τολστόι!, απεκρίθη γελών. Ακολουθούμεν φίλε μου την Νεοελληνικήν παιδαγωγικήν. Διδάσκομεν εις τους μικρούς, ότι «ο πίνακας είνε μαύρος» και όχι «ο πίναξ είνε μέλας».
Εις την παλαιάν Ελλάδα και εις πόλεις όπου επικρατεί το Ελληνικόν στοιχείον οι μικροί μαθηταί δύνανται να μανθάνουν τας λέξεις άρτος, ύδωρ, μέλας, λευκός, ποίος θα εξηγήση εις το σπήτι των ότι άρτος είνε το ψωμί, ύδωρ το νερό, μέλας ο μαύρος, λευκός το άσπρο; Οι γονείς των είνε Βουλγαρόφωνοι. Δια τούτο και ημείς απλοποιούμεν τας λέξεις, διότι μόνον κατ’ αυτόν τον τρόπον θα δυνηθούν αυτά τα μικρά να συνειθίσουν την γλώσσαν του Έθνους των.
