Δεν με πειράζει που ζω στον δρόμο, ίσως επειδή δεν έχω νιώσει πως ζουν τα σκυλιά που είναι σε σπίτια και αυλές. Αλλά ποιος ξέρει, μπορεί να είμαι και καλύτερα.
Κάποιες φορές έρχονται κάποιοι καλοί άνθρωποι και μου δίνουν τροφή, νερό βρισκω σε διαφορά μέρη. Πολλές φορές μυρίζω κάτι λιχουδιές που τις έχουν μέσα σε κάτι κάδους και είναι τυλιγμένες με κάτι χαρτιά. Σηκώνομαι τα παίρνω, τα ανοίγω και γεύομαι τις λιχουδιές τους, και τότε βλέπω τους ανθρώπους να αγανακτούν, να με φωνάζουν και να με διώχνουν. Μα τι κακό έκανα; Επίσης τους βλέπω φοβισμένους, και με μαλώνουν όταν τρέχω γαβγίζοντας, προσπαθώντας να δαγκώσω τα λάστιχα ή κάτι άλλο από αυτά που τρέχουν δίπλα μου. Τα λένε ποδήλατα οι άνθρωποι, μηχανές και αυτοκίνητα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι τους πειράζει. Γενικά είναι ακατανόητοι. Κάνω την ανάγκη μου στο πάρκο ή στο δρόμο, πάλι τους πειράζει. Τι να κάνω; Αυτοί δεν κάνουν την ανάγκη τους;
Κάνω παρέα με τον Τζακ και την Τζίλντα, ένα τσομπανόσκυλο και ενός αγνώστου προσελεύσεως σκύλο. Όταν νιώθουμε ότι εισέρχεται στους χώρους μας κάποιος άνθρωπος με τον σκύλο του, αγριεύουμε διεκδικώντας αυτά που μας ανήκουν, δηλαδή τι πιο απλό και σαφές. Είναι ο χώρος μας και δεν ανεχόμαστε άλλους σκύλους να περνούν από εδώ. Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνουν επιτέλους αυτοί οι άνθρωποι και εναντιώνονται προς εμάς;
Δαγκώνουνε κάποια στιγμή κάποιον άνθρωπο και γίνεται χαμός. Μα κάποιοι άνθρωποι κάποτε μας χτύπησαν, τότε γιατί δεν έγινε χαμός;
Ακούω να λένε πως εκείνοι ήταν κακοί άνθρωποι. Μα εγώ και οι φίλοι μου πως να τους ξεχωρίσουμε; Από φόβο, από ένστικτο φύλαξης του χώρου, ή του φαγητού μας δαγκώνουμε. Εσείς δεν τα προστατεύεται όλα αυτά;
Ήρθαν προχθές κάποιοι τουρίστες με μια πολύ όμορφη σκυλίτσα, την Χέλγκα, που προέρχεται από την ίδια διασταύρωση με μένα. Πήγα έκατσα δίπλα της για να την φλερτάρω. Στην αρχή δεν μου άρεσε ο τρόπος που με αντιμετώπισε. Μου είπε πως μυρίζω άσχημα και ότι είμαι άπλυτος και φορέας παρασίτων. Μα πως να μην είμαι όλα αυτά, την ρώτησα. Δεν γνωρίζω το πως. Η απάντηση της ήταν η αιτία που κάθισα να σας πω όλα αυτά.
Και αυτή ήταν για μια δυο μέρες αδέσποτη. Κάποιος όμως την περιέθαλψε, την πήγε στον γιατρό για εξετάσεις και κάτι ακόμη που δεν κατάλαβα καλά, πως το είπε. Μετά την πήγε σε έναν χώρο που είχε και αλλά σκυλιά. Της έδιναν τροφή, νερό, φάρμακα όταν χρειαζόντουσαν. Και όλα αυτά μέσα σε ένα καθαρό σπιτάκι και έναν καθαρό χώρο που τον έλεγαν αυλή. Όταν της είπα πόσο τυχερή ήταν που την βρήκε αυτός ο άγιος άνθρωπος και ότι και εδώ έχει κάποιους τέτοιους, αλλά δεν φτάνουν για όλους μας, η απάντηση της ήταν απρόβλεπτη.
Όχι, μου είπε, δεν είναι Άγιος. Την δουλειά του κάνει. Είναι λέει υπάλληλος (αν θυμάμαι καλά την λέξη) του δήμου. Αυτή είναι η δουλειά του. Μαζεύει τα αδέσποτα και τα φροντίζει μέχρι να τα υιοθετήσει κάποιος άνθρωπος.
Από τότε έχω σκάσει. Με τρώει ένα τεράστιο ερωτηματικό. Εκεί υπάρχει εκείνος ο καλός κύριος, ο Δήμος Μονάχου νομίζω πως μου τον είπε! Εδώ ένα Δήμος δεν υπάρχει; Και ας έχει ότι επίθετο θέλει. Ας είναι Δήμος Τσερνικούδης.
Αρκεί να έχει έναν υπάλληλο που να κάνει αυτό που έκανε ο κύριος στην φίλη μου την Χέλγκα.
Αλλά μέχρι να βρεθεί αυτός ο κύριος Δήμος, να ξέρετε πως θα συνεχίζονται όλα αυτά που σας ενοχλούν, γιατί στα μάτια σας μπορεί να φαίνονται παράδοξα, αλλά στην καθημερινότητά μας είναι ότι πιο νορμάλ υπάρχει.
Μπορεί να νομίζεται πως πρέπει να τηρούμε τους κανόνες του αστικού κόσμου που δημιουργήσατε, αλλά σας πληροφορούμε πως κανένας σας δεν ενδιαφέρθηκε να μας τους διδάξει. Τα παιδιά σας, στον δρόμο τα διδάξατε; Ή στα σπίτια σας, και τα αλλά… δεν μου έρχεται τώρα το όνομα που χρησιμοποιείται για αυτά. Ααααα ναι, σχολεία. Σχολεία τα λέτε. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω κι εγώ και οι φίλοι μου, να μάθετε στα παιδιά σας να μην μας χτυπούν και να μην μας φέρονται άσχημα. Τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί αυτός ο κύριος Δήμος.
Σας παρακαλούμαι, αν τον βρείτε, πείτε του να βάλει έναν υπάλληλό του να κάνει και για εμάς, ότι έκανε ο άλλος για την Χέλγκα μου!
