Προσωπικά ασχολούμαι με το παιδικό μου χόμπυ, τον μοντελισμό. Μια ασχολία που με γοήτευσε από τα δώδεκά μου χρόνια σαν παιχνίδι και έως και σήμερα στα εξήντα μου θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που ακόμα «γερνάω παίζοντας». Βέβαια ποτέ δεν σταμάτησα να ασχολούμαι μ’ αυτήν την ευχάριστη ενασχόληση. Ειδικά όταν βγήκα στην σύνταξη ήταν προνόμιο να περνάω τις ώρες μου δημιουργώντας και χαριτολογώντας, στην κλασσική πια ερώτηση της συζύγου μου στην θέα ενός νέου κιτ «να δω που θα τα βάλεις;» (γιατί χρειάζεται και κάποιος χώρος) απαντώντας της, ότι θα αρχίσω να τα κρεμάω από το ταβάνι. (Κρέμασα ήδη μια ελληνική Dacota 50 cm μήκος και είναι ζήτημα χρόνου το πότε θα κρεμάσει κι εμένα.)
Εμείς σαν παιδιά τότε δεν είχαμε τις επιλογές για ηλεκτρονικά παιχνίδια μιας και δεν υπήρχαν Η/Υ. Περιοριζόμασταν σε ομαδικά παιχνίδια που είχαν μια γοητεία άλλης εποχής, στα σφαιριστήρια για μπιλιάρδο και ποδοσφαιράκι αλλά και στην προεφηβική ηλικία μας οι βώλοι, τα στρατιωτάκια, τα χαρτάκια ακόμα και τα καπάκια από τα αναψυκτικά ήταν κάλεσμα για διασκέδαση και παιχνίδι στη γειτονιά μέσα στην ελευθερία της ανεπίστρεπτης πια αλάνας..
Συνετέλεσε όμως και το σωστό ταιμινγκ των δεκαετιών 70-80 όταν αυτά τα πλαστικά μοντέλα καθιερώθηκαν παγκοσμίως σαν δημιουργικά παιχνίδια και τα έβρισκες παντού. Από ειδικά καταστήματα μοντελισμού μέχρι καταστήματα παιχνιδιών, βιβλιοπωλεία, ψιλικατζίδικα (στην Αθήνα αυτά τα ψιλικατζίδικα της τότε εποχής τα ονόμαζαν ΕΒΓΑ επειδή είχαν και τα προιόντα της ομώνυμης βιομηχανίας αλλά σ’ αυτά τα καταστήματα βρήκα πολύ αργότερα τα μοντέλα Ανατ. Γερμανίας-επειδή ήταν φτηνότερα και σήμερα που δεν υπάρχουν είναι πλέον σπάνια και από τα πιο ακριβότερα)-
Αν κάποιος ασχοληθεί μ’ αυτό, σαν αρχή δεν έχει υψηλό κόστος. Με πενηντα ευρώ μπορεί κάποιος να αγοράσει ένα μικρό μοντέλο για αρχάριους και μερικά απλά εργαλεία,κόλλες και χρώματα. Είναι μια ευχάριστη διαφυγή στην κλεισούρα της καραντίνας. Με τα χρόνια και εφόσον σε συνεπάρει αυτό το «σπορ» πλέον αναζητάς άλλες δημιουργικές ικανοποιήσεις, δηλαδή να βάζεις φώτα στα μοντέλα, μοτεράκια στους κινητήρες ή ακόμα να δημιουργείς μοντέλα εκ του μηδενός βασιζόμενος σε σχέδια από ιστοσελίδες του διαδικτύου. Σ ‘αυτή την εκ του μηδενός κατασκευαστική μου αναζήτηση έφτιαξα δύο ελληνικά υποβρύχια από μπάλσα. Το Τρίαινα (κλάσης GATO-GUPPY) και το Παπανικολής (κλάσης S-214).
Παραθέτω φωτογραφίες για του λόγου το αληθές και έναν σύνδεσμο βίντεο για ένα βομβαρδιστικό Lancaster που το ολοκλήρωσα στο προηγούμενο lockdown του Απριλίου . https://www.youtube.com/watch?v=2uyamu-lSCo
Σας κάνω λοιπόν την πρόταση,και «όσοι πιστοί, προσέλθετε».
