Διαχρονικό αίτημα όλων των εργαζομένων, από συγκροτήσεως ελληνικού κράτους, η επικράτηση της αξιοκρατίας.

Μια ματιά όμως στη 200χρονη ιστορία μας αρκεί για να τρομάξεις  από τη διαπίστωση του πόσο η ένταση των κομματικών παθών στη δημόσια σφαίρα επηρεάζει ακόμα και σήμερα μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητάς μας.

Δομικό στοιχείο της αποτελεσματικής διοίκησης, ο σεβασμός προς τον εργαζόμενο, με τον τελευταίο να προσδοκά την ηθική και υλική επιβράβευση των κόπων του, όπως εκ παραλλήλου αναμένει τα επίχειρα της όποιας ολιγωρίας του.

Με λίγα λόγια, θα πρέπει να επικρατεί στον εργασιακό χώρο κλίμα αμερόληπτης κρίσης.

Μέχρι σήμερα στον στενό και ευρύτερο χώρο του Δημοσίου η κρίση μεγάλου αριθμού αξιολογούντων συνεχίζει να επηρεάζεται από εξωυπηρεσιακούς παράγοντες. Κάτι που λειτουργεί παραλυτικά στην καθημερινή λειτουργία, δημιουργώντας επώνυμους θύτες και αθέατα θύματα. 

Στα θύματα και ο ανυποψίαστος πολίτης που εισπράττει χαμηλής ποιότητας εξυπηρέτηση από τη διογκούμενη αγανάκτηση και αδιαφορία.

Μια πρώτη λύση, με καταστροφικά αποτελέσματα, η κατάργηση κάθε μορφής αξιολόγησης, και η προαγωγή των πάντων με μοναδικό κριτήριο την ισοπεδωτική αρχαιότητα, που ευνουχίζει το ενδιαφέρον, και αποθεώνει την αβελτηρία.

Μια δεύτερη λύση, να παραπέμπεται η θέσμιση διαδικασιών αξιολόγησης στο επέκεινα της (αυτο)ωρίμανσής μας.

Μια τρίτη λύση, η διεκδίκηση θεσμών προστασίας της αντικειμενικότητας από την αιμοδιψή μικροκομματική μισαλλοδοξία των ποικιλόχρωμων ανεγκέφαλων της κάθε εξουσίας.

Οι δύο πρώτες εξυπηρετούν τον προσχηματικό αποχαυνωτικό εφησυχασμό, και η τρίτη προσφέρει ευκαιρίες για αγώνα διεκδίκησης του αυτονόητου.

Συνδικαλιστικοί αγώνες εργαζομένων που αντιμάχονται την αξιολόγηση προσφέρουν άθελά τους χώρο στον (αυτο)διασυρμό, αδικώντας την προσφορά του κλάδου τους στην ανάπτυξη της χώρας.

Επιθυμώ να ελπίζω, ότι οι ευάριθμοι μαχητικοί υπερασπιστές της άρνησης της προσέγγισης του απόλυτου θα στρέψουν τη, σεβαστή κατά τα άλλα, αγωνιστικότητά τους στην άμεση καθιέρωση μιας κατά το δυνατόν αντικειμενικής διαδικασίας κρίσης, συνεχίζοντας να συμβάλλουν στη βελτίωσή της με συγκεκριμένες προτάσεις.

Η άρνηση του εφικτού ακυρώνει την ελπίδα της πορείας προς το απόλυτο.