Τις συνέπειες της υπογεννητικότητας και της γήρανσης του πληθυσμού το επιβεβαιώνει και η εικόνα των χωριών μας. Τα ακατοίκητα σπίτια σε πολλά χωριά θα είναι σύντομα περισσότερα από τα κατοικούμενα.
Σίγουρα δεν φταίει το δημογραφικό γι’ αυτήν την αρνητική εξέλιξη: η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών, η εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση συνέβαλαν εξίσου στο μαράζωμα των χωριών μας.
Έτσι σιγά σιγά ελλείψει πελατών άρχισαν να κλείνουν τα διάφορα μαγαζιά, μεταξύ αυτών, δυστυχώς και τα καφενεία, οι χώροι δηλαδή που για κάθε χωριό ήταν πάντα σημείο αναφοράς. Ήταν πάντα ο τόπος συνάντησης, ο τόπος που ένωνε τους ανθρώπους και κρατούσε ζωντανή την μικρή κοινωνία και όσο πιο μικρά τα χωριά τόσο πιο σημαντικός ο ρόλος τους στην καθημερινότητα τους, αφού από τα πρώτα κιόλας χρόνια της εμφάνισης τους ήταν και είναι μέχρι σήμερα ένας χώρος όπου μπορούν να πάνε όλοι, αλλά και να νοιώσουν άνετα. Ένας χώρος λιτός, δίχως πόζα και στήσιμο, ένας χώρος που μπορείς να πας με αθλητική περιβολή, ή τα ρούχα της δουλειάς, να μουντζώσεις και να σε μουντζώσουν, να κεράσεις και να κεράσουν. Εκεί μέσα τον χειμώνα γύρω από την ξυλόσομπα και το καλοκαίρι έξω στην αυλή κάτω από την μουριά ή τον πλάτανο, θα συζητήσουν, θα διαφωνήσουν για τα πολιτικά και τα κόμματα (μικρά κοινοβούλια τα ονόμασαν για αυτόν τον λόγο) θα πουν διάφορες ιστορίες και θα καυγαδίσουν για το ποδόσφαιρο. Θα μαλώσουν στα χαρτιά ή το τάβλι, αλλά, η επόμενη ημέρα θα τους βρει και πάλι μαζί, εκεί στον μικρό δικό τους παράδεισο, στο καφενείο του χωριού τους.
Και σαν να μη έφταναν όλα τα προηγούμενα κακά ήρθε και η πανδημία με τα απαγορευτικά μέτρα της πολιτικής και έδωσαν την χαριστική βολή στα λίγα εναπομείναντα καφενεία στα χωριά που με τόσες θυσίες κρατούσαν ανοικτά οι ιδιοκτήτες τους. Δυστυχώς όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης τους έβαζαν και στην ίδια πλευρά της φορολογικής ζυγαριάς με τους αντίστοιχους συναδέλφους τους στα αστικά κέντρα. Φορολογικό και ασφαλιστικό ήταν πάντα μια θηλιά στο λαιμό όσων πάσχιζαν να τα κρατήσουν ανοιχτά.
Το προεκλογικό σύνθημα «αποκέντρωση» που ακούστηκε κάποτε στις προεκλογικές μαζώξεις ήταν όπως και τόσα άλλα αέρας κοπανιστός. Έτσι χρόνο με τον χρόνο φθάσαμε στον μαρασμό της υπαίθρου και των χωριών. Δεν ξέρω αν όλο αυτό είναι μια τελειωμένη υπόθεση, ούτε ξέρω με τι τρόπο θα μπορούσε να ανατραπεί αυτή η κατάσταση στο σύνολο της.
Πιστεύω όμως ότι ήρθε η ώρα ο πολιτικός κόσμος της χώρας να αναθεωρήσει πολλά αρχίζοντας από τα πιο απλά και κάθε στήριξη των καφενείων ή παρόμοιων μαγαζιών θα είναι αρκετή για να κρατηθούν ανοιχτά, όσα δηλαδή έχουν απομείνει και ποιος ξέρει πως η στήριξη αυτή γίνει αφορμή να ξαναλειτουργήσουν αυτά που έκλεισαν.
Να αποκτήσουν ξανά τα χωριά το καφενείο τους, το καθημερινό σημείο συνάντησης των λιγοστών πια κατοίκων.
Να βρουν και οι υποψήφιοι βουλευτές παλαιοί και νέοι έναν χώρο να τους τάξουν ξανά λαγούς με πετραχήλια.
Υ.Γ. 1: Το πρώτο καφενείο στον κόσμο έγινε λένε τα κιτάπια της ιστορίας στη Μέκκα της Αραβίας, το δε πρώτο ευρωπαϊκό καφενείο ιδρύθηκε το 1652 στο Λονδίνο από κάποιον Μικρασιάτη Έλληνα, έκτοτε πλήθυναν στην αγγλική πρωτεύουσα και εξελίχτηκαν με τον καιρό σε κέντρα φιλολογικών συζητήσεων και τόσο συνάντησης των πολιτικών διανοουμένων, φοιτητών κ.ά. Στην Ελλάδα το πρώτο καφενείο ιδρύθηκε στην Ιερά Οδό στην Αθήνα και είχε το όνομα «πράσινο κλαρί». Άλλα ιστορικά καφενεία της Αθήνας υπήρξαν η «Ωραία Ελλάς» που κράτησε από το 1840 έως το 1880, το «Τιβολί» στην Ομόνοια κ.ά.
Υ.Γ.2: Στο Πολύκαστρο σήμερα το πιο παλιό καφενείο που λειτουργεί αδιάκοπα από τότε που άνοιξε, είναι το καφενείο του «Γιάνγκαρι», το άνοιξε ο αείμνηστος Ιωάννης Δεπούδης τον Απρίλιο του 1975.Σήμερα μετά από γενική ανακαίνιση το λειτουργεί ο γιος τους Γεώργιος Δεπούδης. Όλα αυτά τα χρόνια παραμένει μέχρι σήμερα, εκεί απέναντι από την πάνω πλατεία σταθερό σημείο για τους Πολυκαστρινούς και όχι μόνο.