Είναι γεγονός λοιπόν η κατάσταση αυτή, και τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη. Το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης αναγνωρίζεται ως ανθρώπινο δικαίωμα σύμφωνα με το άρθρο 19 της Οικουμενικής διακήρυξης των Δικαιωμάτων του ανθρώπου και αναγνωρίζεται από το Διεθνές Δίκαιο. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών ουσιών και άλλων πράξεων ποινικά δικάσιμων όπως διαπράττονται μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο και γίνονται αντιληπτά σ’ όσους κινούνται μέσα σ’ αυτόν.

Σύμφωνα με το άρθρο 19 του ΔΣΑΠΑ που προβλέπει ότι κάθε πρόσωπο θα έχει το δικαίωμα της γνώμης χωρίς παρεμβάσεις και π καθένας θα έχει το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης αλλά και της αναζήτησης και λήψης και μετάδοσης πληροφοριών και ιδεών όλων των ειδών ή σε έντυπη ή σε ηλεκτρονική μορφή τέχνης ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο της επιλογής του μπορεί ο κάθε υποψήφιος ακαδημαϊκός πολίτης να μορφώνεται αλλά ΄΄όχι να φοβάται ακόμα και για τη ζωή του κάθε φορά που πηγαίνει στις διαλέξεις, επομένως όσο τολμηρό και αν ακούγεται ένα είδος διακριτικής αστυνόμευσης ίσως είναι μια αναγκαιότητα για να προστατευτεί το κύρος και η ασφάλεια όσων ζουν και κινούνται μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο.

Η Αριστοτελική μεσότητα είναι η λύση. Διαφορετικά κάθε τι υπερβολικό και πληθωρικά ακραίο καταργεί την έννοια του μέτρου που είναι και το υγιές, και δε βοηθάει το πανεπιστήμιο ν΄ αποτελεί έναν Ιερό χώρο κίνησης ιδεών και γνώσης.