Αντικαθίσταται από άλλο πολιτικό σύστημα το οποίο κι αυτό με την σειρά του ακολουθεί την πτώση για τον παραπάνω λόγο. Κι έτσι ο αέναος κύκλος της πολιτικής αλληλουχίας συνεχίζεται χωρίς στην ουσία να επιλύονται τα προβλήματα της ανθρώπινης κοινωνίας η οποία αναζητά ή εφευρίσκει συνεχώς με τις επιλογές της, πολιτικοοικονομικές θεωρίες, για ένα όπως αποδεικνύεται, ουτοπικό καλύτερο αύριο.
Το αρχικό καμπανάκι της αποδόμησης αρχίζει να ηχεί, σε δύο περιπτώσεις. Στη μια όταν οι πολιτικές που εφαρμόζονται είναι δυσβάσταχτες για το εκλογικό σώμα και στη δεύτερη όταν το ένα πολιτικό σύστημα αρχίζει να εφαρμόζει πολιτικές του αντιπάλου συστήματος εξ ανάγκης, κατά παράβαση κάθε δεοντολογικής ιδεολογικής ταυτότητας και ηθικής εκπίπτοντας ακόμα και στην διαφθορά έχοντας μόνο κίνητρο και στόχο την παραμονή στην εξουσία.
Έτσι λοιπόν στην Ευρώπη όπου για χρόνια τώρα δεσπόζει η νεοφιλελεύθερη θεωρία της αποθέωσης της ελεύθερης οικονομίας και της ιδιωτικοποίησης των πάντων, έφθασε η στιγμή να πούμε με σιγουριά ότι η πτώση της είναι εκδηλη και χωρίς ανάσχεση. Κι αυτό γιατί μέσα από δύο κρίσεις, η μια, η οικονομική, που προήλθε από τα νεοφιλελεύθερα αρπακτικά, προέκυψε μια δεύτερη, που δεν ήταν αναμενόμενη, αυτή της πανδημίας και έπεσε κατακέφαλα, σαν δαμόκλειος σπάθη και μία τρίτη, ακόμα πιο αιφνίδια, αυτή του πολέμου που συνεχίζεται στις μέρες μας.
Η μεν πρώτη μετά δογμάτων και θεωρημάτων ισοπέδωσε τους αδύναμους και προσέδωσε χαρακτηριστικά νικητού στους δυνατούς και ορθολογιστές. Το πρόσχημά τους, η οικονομική ευταξία και η ανελαστική οικονομική πειθαρχία. Η ελεύθερη οικονομία στο απόγειο της δόξας της. Αυτό βέβαια μόνο στο πρώτο πλάνο της εικόνας. Στο φόντο οι παράνομες δοσοληψίες μεταξύ δημοσίου και ιδιωτών κινεί υποκριτικά τα χαλινάρια της παραοικονομίας με σκοτεινό μέντορα για παράδειγμα την Γερμανία, κατά τα άλλα θεματοφύλακα της ελεύθερης οικονομίας και ιδιωτικοποιήσεων, αλλά που έχει και μετοχές σε αρκετές ιδιωτικές εταιρείες. Βαμπίρ στην ουσία των δημοσίων επιχειρήσεων άλλων χωρών, που στην κρίση τις απορρόφησε με πλασματικό μανδύα ιδιώτη και με εσώρουχο το γερμανικό δημόσιο. (Όρα Frapport, για τα δικά μας ) .
Ξεσκίζοντας τα ιμάτιά τους οι «φυτευτοί» επίτροποι και το ευνουχισμένο ευρωκοινοβούλιο, στο άκουσμα «δημόσιο» και θεωρώντας νίκη της νεοφιλελεύθερης φατρίας το γονάτισμα λαών, νίκη η οποία αποδείχθηκε Πύρρειος, ηρθε η επόμενη απρόσμενη κρίση, αυτή της πανδημίας για να ξεβρακώσει τον βασιλιά και όχι μόνο, αλλά να ψάχνει λύσεις μέσω του δημοσίου συστήματος υγείας των χωρών για να σταματήσει την ακατάσχετη «διάρροιά» του. Και βλέπουμε φευ, το ευρωπαικό «δημόσιο» να επιδοτεί με ζεστό χρήμα ιδιώτες και επιχειρήσεις με πρόσχημα να μην καταρρεύσει η ιδιωτική οικονομία, στην ουσία με δάνεια που φορτώνονται σε όλους μας ανεξαιρέτως από την μια και από την άλλη να απολύεται κρίσιμο για την πανδημία προσωπικό (στο ΕΣΥ, γεγονός στην χώρα μας, λόγω της εμμονικής πολιτικής του πρωθυπουργού και του κυβερνητικού συνονθυλεύματος της ακρας δεξιάς που κυβερνά την χώρα με τα κατάλοιπα εξαπτέρυγα της Καρατζαφέρικης καρικατούρας. Υποκριτές χειροκροτητές στο πρώτο κύμα, ανελέητοι τιμωροί στο δεύτερο και τρίτο).
Και ρωτώ λοιπόν, που πήγε το δόγμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής όπου το δημόσιο δεν μπορεί να χρηματοδοτεί και να δανείζει ιδιώτες; Θα μου πει κάποιος ότι δανείζονται οι χώρες από την κεντρική ιδωτική τράπεζα. Καλώς. Αλλά γιατί το χρέος αυτομάτως να μετατρέπεται σε δημόσιο; Δηλαδη πιστωτικό για όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες που σίγουρα κάποιοι δεν εισέπραξαν ούτε σέντσι. Άρα το δόγμα αρχίζει σιγά σιγά να μπάζει.
Δετερο μέρος. Και εκεί που δεν το περιμένανε ήρθε και ο πόλεμος με επακόλουθο την ακρίβεια. Κι ενώ τα καρτέλ ενέργειας αισχροκερδούν προς δόξαν της απαθούς νεοφιλελεύθερης οικονομικής υποκουλτούρας, το ωόν εις τον πρωκτόν της όρνιθος ήρχισε να μετασχηματίζεται εις γαιδουράγκαθον. Το Βατερλό της γερμανικής ενεργειακής πολιτικής παρασέρνει πάλι την νεοφιλελεύθερη φατρία να αθετήσει το δόγμα της, επιδοτώντας για ακόμη μια φορά τους επιχειρηματίες ιδιώτες και λοιπά «ισνάφια» συγχρόνως όμως να αγνοεί δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους λες και είναι τα αποπαίδια της Ευρώπης και η ακρίβεια δεν τους αγγίζει. Κι ενώ το κύμα δυσφορίας των ευρωπαίων πολιτών θα αρχίσει σιγά σιγά να φουσκώνει, η Ευρώπη ακόμη θα συσκέπτεται.
Ένα είναι σίγουρο μ’ αυτή την αδίστακτη πολιτική τους. Ότι εδώ και μια δεκαετία δεν ζούμε. Οι πολιτικές τους αυτές των αριθμών συν το καπέλωμα της πανδημίας και του πολέμου, το ξεφτιλισμένο ξεροκόμματο που δίνουν στον κοσμάκη το δίνουν και το παίρνουν από το στόμα του. Αυτό δεν είναι ανθρώπινη ζωή, είναι ο εμπαιγμός της αξιοπρέπειας και του ψευδοκαπιταλισμου που πρεσβεύουν τα golden boys. Γιατί ο καπιταλισμός ΕΧΕΙ κανόνες .
Και επειδή στην κυριολεξία το σύστημά τους καταρρέει, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, γιατί ο γάιδαρος όταν τα τινάζει κλωτσάει.