Ποιός είμαι εγώ, για να μιλήσω για την “Τρόικα”; Γι’ αυτούς τους εγκάθετους του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε., που τραβούν από τη μύτη την ελληνική πολιτική ηγεσία με τα περίφημα “Μνημόνια” και “Μεσοπρόθεσμα” και τους επαχθείς φόρους και την υποθήκευση της χωρας με όλο της τον πλούτο στους τοκογλύφους τους, που εγκαταστάθηκαν ήδη στη χώρα και κάνουν κουμάντο για περικοπή μισθών και συντάξεων, με απολύσεις εργαζομένων, με μισθούς πείνας και ανέχειας, με ανέργους άπειρους Έλληνες πολίτες;Ποιός είμαι εγώ; Εγώ, ένας ασήμαντος συγγραφίσκος, που καταπιάστηκα στο παρελθόν να γράφω στον Κιλκισιώτικο τύπο για “Κιλκισιώτικες αναμνήσεις” ή για “Άγίους της ημέρας”, ή για “Το συναξάρι των νεομαρτύρων” ή “που δεν άφησα δρόμο για δρόμο που να μην τον περιγράψω” -  έτσι παλιά μου καταμαρτυρούσαν - ή που συγγραφέας κάποιας στήλης γνωστότατης εφημερίδας του τόπου μου είπε “φιλικά” ΄”Άσε την παρελθοντολογία, γράψε κάτι σύγχρονο, χειροπιαστό, κάτι που απασχολεί τον σύγχρονο κόσμο” Ποιος είμαι λοιπόν εγώ, που θα πω ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί που κυβερνούν αυτόν τον τόπο, οι πολιτικοί κυρίως των μεγάλων κομμάτων της χώρας, που κυβέρνησαν στα τελευταία τουλάχιστον τριανταπέντε χρόνια, είναι αυτοί που με τις λοβιτούρες τους και με τις “αρπαχτές” τους, που με τον αμοραλισμό τους, με τα “χρηματιστήρια” και τα “Βατοπέδια” και τα “Ομόλογα, με τις δωροληψίες της “Siemens” κατρακύλησαν στην πτώχευση την Ελλάδα1 (Τάχα μου “δεν ήξεραν” ότι πορευόμασταν με δανεικά, τουλάχιστον από το 1989, και ότι η χώρα τραβούσε για φούντο κι αυτοί φροντίζανε μόνο πως θα εξασφαλίζουν την επόμενη τετραετία με πελατειακές σχέσεις με τους πολίτες - ψηφοφόρους τους σε βάρος του δύσμοιροι ελληνικού δημοσίου, οι βρομιάρηδες, οι βουτηγμένοι στο βόθρο του αμοραλισμού τους, που άφησαν τους χρηματοδότες τους να λυμαίνονται τον τόπο με τον άνομο πλουτισμό τους , όχι άμοιροι και πολλοί τους με “ίδιον” παράνομο πλουτισμό).
Λοιπόν ποιος είμαι εγώ, ο “παρελθοντολόγος” ο “συντηρητικός και με τις σκουριασμένες ιδέες” - άκου, οι νεομάρτυρες! - ποιος είμαι εγώ, που θα μπορούσα να γράψω ότι το Δ.Ν.Τ. και την “Τροίκα”, την έφεραν στην Ελλάδα κάποιοι κλέφτες, βρομιάρηδες πολιτικοί, που καμώνονται ότι δεν ξέρουν τίποτε από λαμογιές, και κλεψιές από αρπαχτές, από σκάνδαλα, από λαμόγια, κι αυτά της αρπαχτής, σε βάρος του δημόσιου χρήματος, από φοροφυγάδες; Ποιος λοιπόν είμαι εγώ, που θα μιλήσω για την απαράδεχτη “Τρόικα” που την έφεραν στην ουσία εδώ Καραμανλήδες και Σημίτηδες και Παπανδρέου και τα ποικίλα σινάφια τους; Εγώ είμαι ένας ασήμαντος συγραφίσκος. ένα απλός φιλόλογος, που θα καταπιαστώ στη συνέχεια μόνο μ’ αυτό που σημαίνει ο τίτλος του άρθρου μου: “Τρόικα: Στη Γενική της Τρόικας ή της Τρόικα” - χωρίς τελικό ς;
Λοιπόν στα φιλολογικά και γλωσσικά μας. Πρώτα πρώτα ας δούμε τη λέξη στο Λεξικό του Μπαμινιώτη. Γράφει: “Τρόικα” (η) χωρίς γενική πληθυντικού) 1. (κυριολεκτικά) ρωσικό έλκηθρο ή άμαξα, που σύρεται από τρία άλογα, ζεμένα κατά μέτωπο. 2. (στην πολιτική) η συνδιοίκηση τριών αρχόντων ή αντιπροσωπία που αποτελείται από τρία πρόσωπα. Παράδ.: Η Τρόικα της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα συναντηθεί με την πολιτική ηγεσία της χώρας, για να συζητηθούν οικονομικά θέματα. Η Τρόικα του Εκτελεστικού Γραφείου του Κινήματος¨. Αυτά γράφει ο Μαμπινιώτης.
Τώρα λοιπόν ξέρουμε τι σημαίνει “Τρόικα”., Κι όλο αυτό το διάστημα μάθαμε και πώς κλίνεται αυτή η περίφημη λέξη. Στη γενική λοιπόν του ενικού ακούμε κάθε μέρα συχνά πυκνά τους ¨σοφούς ελληνόγλωσσους¨” των τηλεοπτικών σταθμών να εκφέρουν τον τύπο “της Τρόικα” χωρίς τελικό ς - και παράλληλα άλλους τόσους “σοφούς” να λένε “της Τρόικας” - με τελικό ς-, όπως όλα τα θηλυκά πρωτόκλιτα της αρχαίας και νέας ελληνικής γλώσσας. (Μάλιστα ένα πρωινό η Μάγδα είπε “της Τρόικας” κι έσπευσε ο Αυτιάς και τη διόρθωσε “Της Τρόικα” - χωρίς τελικό ς). Ποιό λοιπόν είναι το σωστό; Απλούστατα αυτό που υποδηλώνει ο Μπαμπινιώτης τονίζοντας ότι το όνομα δεν έχει γενική πληθυντικού. ‘Αρα θεωρεί τη λέξη κλιτή με γενική του ενικού: “της Τρόικας”. Μα θα πείτε, “είναι ξένη λέξη την πήραμε από τα ρώσικα και πρέπει να προφέρεται άκλιτη”. Ναι, την πήραμε από τα ρώσικα και της δώσαμε ντύμα ελληνικό, όχι μόνο αυτής, αλλά και εκατοντάδων άλλων ξενόγλωσσων λέξεων, που τις χρησιμοποιούμε στη γλώσσα μας και “τις ταιριάζουμε” με τις ελληνικές κλιτές λέξεις, προπάντων με τον νόμο της “αναλογίας”, όπως διδάσκει η “φωνητική της γλώσσας”. Αναλογικά λοιπόν, δηλαδή σύμφωνα με τύπους παραπλήσιους γραμματικά, εντάσσουμε ή τροποποιούμε στη ζωντανή ροή της γλώσσας ή ξένες λέξεις που παίρνουμε από άλλους λαούς ή δικούς μας μας παλιούς γραμματικούς τύπους.
Είπαμε στα ελληνικά τους ξενικούς τύπου Germania, Austria, Γερμανία και Αυστρία και στη γενική πτώσης της Γερμανίας, της Αυστρίας αλλά και της Τσεχίας, της Σλοβακίας, της Καλιφόρνιας - ακούς κάποιους “εξυπνάκηδες” που προφέρουν τη γενική “της Καλιφόρνια” - χωρίς τελικό ς. Το ίδιο συμβαίνει και με τα δευτερόκλητα ουδέτερα ονόματα σε - Ο, όπως το Λονδίνο, το Κογκό, το Μεξικό - του Λονδίνου, του Κογκού, του Μεξικού - ακούς κάποιους “εξυπνάκηδες” και διαβάζεις - να λένε “του Κογκό”, του “Μεξικό”,. Ο νόμος “της αναλογίας” τα θέλει στη γενική του ενικού, όπως όλα τα ουδέτερα δευτερόκλιτα ονόματα.
Κι ακούστε τώρα να δείτε πώς έγιναν “αναλογικά” στη γλώσσα από τα αρχαία ελληνικά στα νέα: Ονομαστική “ο πατήρ”, αιτιατική “τον πατέρα” και αναλογικά ονομ. “ο πατέρας” - το “ο πατήρ” ξεχάστηκε. Το ίδιο: “η μήτηρ”, “την μητέρα”, “η μητέρα” - το “η μήτηρ” ξεχάστηκε. Στον πληθυντικό: ονομαστική “οι πατέρες”, αιτιατική “τους πατέρες” - ο αρχαίος τύπος “τους πατέρας” ξεχάστηκε. Έτσι και η περίφημη των ημερών μας “Τρόικα” στη γενική γίνεται της “Τρόικας” - με τελικό ς - , όπως τα πολλά θηλυκά της νέας ελληνικής: “της θάλασσας, της χώρας”.
Αλλά και πόσα άλλα δεν ακούς ή δεν διαβάζεις από “σοφούς γλωσσοπλάστες” του τηλεοπτικού και έντυπου “στερεώματος”!. Γι’ αυτά όμως τα άλλα στα επόμενα σημειώματα.