Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Δεν έχει πολύ καιρό στο γηροκομείο ο κυρ Θόδωρος, δυο τρεις βδομάδες πάνω κάτω και γνωρίστηκε με τους άλλους παππούδες και γιαγιάδες.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης. Δάσκαλος.

Δεκάχρονο παιδάκι, εκεί κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60, συνεννοούμαι με έναν φίλο μου να πούμε από κοινού τα κάλαντα την παραμονή των Χριστουγέννων και συναποφασίσαμε δύο πράγματα. Πρώτον, να μοιραστούμε επακριβώς τις εισπράξεις και δεύτερον να μην πούμε τα κάλαντα στα σπίτια μας.

Του Μάκη Ιωσηφίδη.

Διαβάζω πάλι σήμερα για τη νοσηλεύτρια που έχασε τη μάχη με τον covid. Κοιτάζω παρακάτω και θλίβομαι για τον γιατρό που έπεσε στη μάχη με τον καταραμένο ιό παλεύοντας να σώσει ζωές σε αντίξοες συνθήκες.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Τον Νοέμβρη του 1973 σπούδαζα στο δεύτερο και τελευταίο έτος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Λαρίσης. Για τα γεγονότα της τριήμερης εξέγερσης του Πολυτεχνείου στην Αθήνα είχαμε ελάχιστη έως καθόλου πληροφόρηση.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Απρίλης του 1967. Πηγαίνω στην Α’ Γυμνασίου και τα απογεύματα βοηθάω στο καφενείο τον πατέρα μου.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Ήταν αρχές της δεκαετίας του 60 στο χωριό μου που μικρός εγώ τότε, ήταν στιγμές που δεν έβαζα γλώσσα μέσα και άκουγα την γιαγιά μου που μίλαγε τα τούρκικα και τα αρμένικα.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.
Στις 25 Οκτωβρίου του 2020 συμπληρώθηκαν 79 χρόνια από την αποφράδα μέρα που οι κατακτητές Γερμανοί ισοπέδωσαν τρία χωριά του νομού μας και εκτέλεσαν 96 άνδρες ηλικίας 16 έως 65 χρονών.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Ήταν χθες τ’ απόγευμα που διαβάζοντας τα νέα για την πανδημία στο λάπτοπ με πήρε ο ύπνος πάνω στην πολυθρόνα και είδα ένα κακό όνειρο.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Ήταν το 1977 στη Βουλή όταν ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής απαντώντας στον Ανδρέα Παπανδρέου είπε την ιστορική φράση: ‘’Ανήκομεν εις την Δύσιν’’ σκιαγραφώντας την μελλοντική πορεία της χώρας. Αρχές του 1981 υπογράφηκε από τον Εθνάρχη η επίσημη ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ και οι Έλληνες ονειρευόμασταν την Ελλάδα του μέλλοντος.
Φανταζόμασταν την εικόνα της χώρα μας μετά από πολλά χρόνια να προσεγγίζει την εικόνα των μεγάλων κρατών της Δύσης. Βλέπαμε άνοδο του μέσου βιοτικού επιπέδου, βλέπαμε αξιοπρεπές εισόδημα για μια άνετη ζωή για μας και τα παιδιά μας, βλέπαμε αξιοκρατία, βλέπαμε τις πόλεις μας εφάμιλλες του Λονδίνου, του Παρισιού, της Ρώμη, βλέπαμε …και τι δεν βλέπαμε…
Το 2002 η κυβέρνηση Σημίτη μάς έμπασε και στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα το ευρώ και αισθανθήκαμε ότι τα όνειρά μας πλησιάζουν στην απόλυτη πραγματοποίηση. Γινόμαστε Ευρώπη επιτέλους. Τέρμα η ανατολίτικη μιζέρια…
Είμαστε στο 2020. Τα 43 χρόνια μετά το ‘’Ανήκομεν εις την Δύσιν’’ του Εθνάρχη, κοντά μισός αιώνας, αποτελούν νομίζω εύλογο χρονικό διάστημα για να κάνουμε μία αποτίμηση της σημερινής πραγματικότητας σε σχέση με τα όνειρα που κάναμε τότε.
Η πατρίδα μας σήμερα είναι δυστυχώς μια χώρα αδέσποτων σκύλων και αδέσποτων ανθρώπων.
Αγέλες από τα δυστυχισμένα αδέσποτα τετράποδα που κατασπαράζουν τον κόσμο και δεν τολμά κανείς να λύσει το τεράστιο πρόβλημα για τους ανθρώπους αλλά και για τα ίδια τα συμπαθή τετράποδα.
Αδέσποτες αγέλες ανθρωποειδών δημιουργούν μια φρικτή εικόνα για την πατρίδα μας. Διακίνηση πάσης φύσεως ναρκωτικών που δηλητηριάζουν τη νεολαία μας, αδίστακτες συμμορίες που εκμεταλλεύονται μικρά παιδάκια βάζοντάς τα να πουλάνε χαρτομάντιλα, στυλούς κτλ. στα καταστήματα και δεν ιδρώνει το αφτί κανενός, μανάδες με ναρκωμένα μωρά έξω από τα σούπερ μάρκετς, φρικτά εγκλήματα παντού, ατιμωρησία, νησίδες παραβατικότητας που αποτελούν άδυτα για την αστυνομία, οπλοχρησία στην Κρήτη με μπαλωθιές και δεκάδες αθώα θύματα, μεθυσμένοι νεαροί που οδηγώντας τα αυτοκίνητα τους σκοτώνουν και σκοτώνονται και οι εκάστοτε κυβερνητικές εξουσίες που δεν τολμούν να τα αγγίξουν όλα αυτά τρέμοντας το πολιτικό κόστος.
Μια κινούμενη αθλιότητα βασιλεύει παντού. Η εικόνα της χώρας μας είναι τριτοκοσμική με δυστυχισμένα πρεζόνια που ζητιανεύουν ή εγκληματούν για τη δόση τους, με ζητιάνους στις γωνίες, με ανθρώπινα ναυάγια στα φανάρια που επιμένουν να σου καθαρίσουν τα τζάμια του αυτοκινήτου και πόσα άλλα…
Ο λαός μας πλήρωσε με το αίμα του για τη μόρφωση των παιδιών του και τα βλέπει να φεύγουν κατά χιλιάδες για τα πλούσια κράτη της Δύσης που αξιοποιούν τους επιστήμονές μας για τους οποίους δεν ξόδεψαν δεκάρα τσακιστή. Τα υπόλοιπα παιδιά μας που δεν έφυγαν για το εξωτερικό βολοδέρνουν περιμένοντας οχτάμηνες συμβάσεις για να ζήσουν υποτυπωδώς.
Πολιτικοί που κατάκλεψαν τον ιδρώτα του λαού μας παραμένουν ατιμώρητοι τρώγοντας τα κλεμμένα και ετοιμάζοντας τα παιδιά τους για την επόμενη γενιά που θα κυβερνήσει την Ελλάδα.
Κόμματα που οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία συνεχίζουν να υπάρχουν ρίχνοντας το ένα στο άλλο τις ευθύνες για την πτώχευση.
Εθνάρχα Κωνσταντίνε Καραμανλή, αν λέγοντας τότε το ‘’Ανήκομεν εις την Δύσιν’’ και αν υπογράφοντας την είσοδό μας στην ΕΟΚ εννοούσατε αυτόν τον εφιάλτη που ζούμε σήμερα, πέσατε πολύ έξω.
Κύριοι πολιτικοί, επίγονοι του Εθνάρχη που οδηγήσατε την χώρα μας σ’ αυτό το χάλι, αν έχετε στοιχειώδη τσίπα, καλείστε να κάνετε χαρακίρι για το κακό που κάνατε σ’ έναν ολόκληρο λαό. Χαρακίρι; Άστο φίλε…αυτό είναι για τους αφελείς Ιάπωνες. Εδώ σας επιβραβεύουμε κιόλας…
Φτου σας…φτου μας…

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Νυχτώνει στα μάτια του μπαρμπα-Θόδωρου. Καθηλωμένος στο κρεβάτι του στο γηροκομείο αναπολεί τη ζωή του.
Βλέπει ένα οχτάχρονο αγοράκι, τον Θοδωρή, να αλωνίζει με τους φίλους του τα τσαΐρια στο χωριό που γεννήθηκε. Βλέπει τον Θοδωρή έφηβο να δουλεύει σκληρά στα χωράφια δίπλα στον πατέρα του. Τον παρακολουθεί στα εικοσιπέντε του να ανταλλάσσει κρυφές ματιές με τη συγχωριανή του την Ελένη που χορεύει πρώτη στο πανηγύρι του χωριού. Ο φτερωτός Θεός του έρωτα κεντάει την καρδιά τους και γρήγορα ανεβαίνουν τα σκαλιά της εκκλησίας. Όταν έρχονται στη ζωή τους τα δύο αγόρια τους, μετακομίζουν στην κοντινή επαρχιακή πόλη για μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους.