Σαρηγιαννίδης.

Για το τι σημαίνει εκδίδω «Navtex», ο κ. Σαρηγιαννίδης είπε πως «Navtex είναι το μέσο, ο μηχανισμός μέσα από τον οποίο εκδίδεται μια αγγελία προς ναυτιλομένους. Σαν να λέμε ένα Telex. Τα κράτη λοιπόν, όταν επιθυμούν να διεξάγουν ασκήσεις ή όταν θέλουν να εκδώσουν κάτι έκτακτο στη δημοσιότητα π.χ. μια μεταβολή του καιρού ή με κάτι που έχει να κάνει με την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας εκδίδουν αγγελίες προς ναυτιλομένους όπως είναι η σωστή ορολογία που δεν έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα.

Τώρα σ’ ότι αφορά τη δική μας αντι-Νavtex. Σημαίνει ότι εμείς θέσαμε τη δική μας άποψη πάνω στην αγγελία προς ναυτιλομένους που εξέδωσε η Τουρκία. Και αυτό δείχνει τι; Δείχνει πως μέσα από αυτές τις αγγελίες προσπαθούν τα κράτη στην προκειμένη περίπτωση η Τουρκία να δείξουν κρατική πρακτική, να δείξουν την αντίληψή τους αναφορικά με το ποια είναι η νομιμότητα στην περιοχή και να προβάλουν και στα υπόλοιπα κράτη».

Σε ερώτηση για το αν η υφαλοκρηπίδα οριοθετείται και αν η Ελλάδα την έχει οριοθετήσει ο κ. Σαρηγιαννίδης σημείωσε «πως τα νερά μας και το «μας» με τη λογική του κτητικού, είναι τα νερά που βρίσκονται εντός της αιγιαλίτιδας ζώνης, δηλαδή τα χωρικά μας ύδατα. Εκεί δηλαδή ισχύει ότι ισχύει και στα ηπειρωτικά εδάφη μας μπορούμε να κάνουμε και στα χωρικά μας ύδατα. Από εκεί και πέρα, σε κάποιες άλλες ζώνες όπως η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ έχουμε άσκηση συγκεκριμένων δικαιωμάτων, όπως η έρευνα και η εκμετάλλευση.

Δεν μας ανήκουν αυτά τα νερά, αλλά μας ανήκουν κατ’ αποκλειστικότητα συγκεκριμένα δικαιώματα και γι’ αυτό και γίνεται αναφορά σε κυριαρχικά δικαιώματα. Ο Έβρος, εντός του οποίου είναι δυνατή η άσκηση αυτών των κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι τα 200 ναυτικά μίλια. Όταν λοιπόν μιλάμε για τέτοιου είδους θαλάσσιες ζώνες υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Η ΑΟΖ για να οριοθετηθεί πρέπει να θεσπιστεί, να ανακηρυχθεί ή έστω να γίνουν αυτές οι δύο έννοιες ταυτόχρονα.

Ως γνωστών η Ελλάδα έχει συμφωνήσει με την Ιταλία την επέκταση των οριοθετικών σημείων της Συμφωνίας του 1977 που δεν έχουν να κάνουν μόνο με την υφαλοκρηπίδα αλλά και με όλες τις υπόλοιπες θαλάσσιες ζώνες. Ακόμα δεν έχουμε κηρύξει ΑΟΖ με την Ιταλία, διότι δεν έχουμε καταθέσει τις συντεταγμένες στην γραμματεία των Ηνωμένων Εθνών ή δεν έχουμε ορίσει ΑΟΖ με εσωτερικό νόμο και πράξη του κοινοβουλίου. Άρα αυτό βρίσκεται ακόμα στην αναμονή.

Από την άλλη η υφαλοκρηπίδα είναι κάτι το οποίο γεννιέται ένα κράτος. Δηλαδή, η υφαλοκρηπίδα ως γεωλογικό φαινόμενο η προέκταση δηλαδή του ηπειρωτικού εδάφους μέσα στη θάλασσα ήτοι ο πυθμένας, ο βυθός και το υπέδαφός του αποτελούν μια γεωλογική πραγματικότητα και ως τέτοια δεν χρειάζεται να ανακηρυχθεί. Η υφαλοκρηπίδα υπάρχει εξαρχής και αυτοδικαίως για οποιοδήποτε παράκτιο ή νησιωτικό κράτος. Αυτό που απομένει είναι να την οριοθετήσουμε.

Εμείς δεν έχουμε κάνει οριοθέτηση, γιατί προφανώς η Τουρκία δεν θέλει να κάνει οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ενώπιον ενός Διεθνούς Δικαιοδοτικού Οργάνου. Προτιμά να διαπραγματευτεί. Όμως, η διαπραγμάτευση με την Τουρκία σε αυτό το ζήτημα είναι μια στρεβλή διαδικασία, διότι η γειτονική χώρα θέλει να επιβάλει την δική της ερμηνεία αναφορικά με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας που διέπουν τις οριοθετήσεις.

Άρα λοιπόν το να κρατάς σκορ για το σύμπλεγμα της Μεγίστης επειδή βρίσκεται πιο κοντά στα τουρκικά παράλια είναι τουλάχιστον αστειότητα. Για εμάς είναι πρόβλημα, είναι μια εκκρεμότητα το να οριοθετήσουμε την υφαλοκρηπίδα μας. Το να δηλώσουμε έστω στον υπόλοιπο κόσμο, δηλαδή «erga omnes» ποια είναι τα εξωτερικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Αυτό κάποια στιγμή πρέπει να το κάνουμε. Δεν το έχουμε κάνει μέχρι τώρα και νομίζω αδικαιολόγητα διότι η μέχρι τώρα λογική ήταν να μην προκαλέσουμε μονομερώς. Δεν θα το κάνουμε όμως. Απλά θα δείξουμε πως εμείς θεωρούμε ότι μέχρι εκεί φτάνει η υφαλοκρηπίδα μας κι αν ο οποιοσδήποτε τρίτος έχει διαφορετική άποψη, δηλαδή Τουρκία, Κύπρος, Αίγυπτος θα κληθούν να υποβάλουν και αυτοί τις δικές τους προτάσεις και είτε θα διαπραγματευτούμε πάνω σε αυτές, είτε θα προσφύγουμε ενώπιον ενός Διεθνούς Δικαιοδοτικού Οργάνου, όπως το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και το Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας, είτε σε μια διαιτητική επιτροπή που θα αποφασίσει ποια είναι τα όρια ανάμεσα στην ελληνική και την τουρκική υφαλοκρηπίδα.

Το φοβερό σε όλη αυτή την ιστορία είναι πως η Τουρκία θεωρεί ότι τα ελληνικά νησιά δεν διαθέτουν ούτε υφαλοκρηπίδα, ούτε ΑΟΖ. Και συνεπώς οριοθετεί τη δική της υφαλοκρηπίδα ανάμεσα στις ελληνικές ηπειρωτικές ακτές και τις τουρκικές ηπειρωτικές ακτές. Σαν να παίρνει τη μεζούρα από τις παραλίες του Ν. Λαρίσης μέχρι τη Σμύρνη απέναντι. Με αυτή τη λογική τα μισά νησιά του Αιγαίου βρίσκονται στη «λάθος μεριά», δηλαδή πάνω στην τουρκική υφαλοκρηπίδα κατά την άποψη της γειτονικής χώρας.

Με τέτοιου είδους απόψεις που δεν έχουν κανένα νομικό έρεισμα και προκαλούν μόνο γέλωτα καθότι βρίσκονται σαφέστατα απέναντι στη νομολογία των Διεθνών Οργάνων δεν μπορούμε να κάνουμε κουβέντα και δεν μπορούμε να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι για να τα βρούμε. Όταν η Τουρκία ξεκινά την διαπραγματευτική της βάση πάνω σε τέτοιες αντιλήψεις είναι επόμενο η όλη συζήτηση να παραμένει σε διερευνητικό επίπεδο. Διότι από το 2003 όταν ξεκινήσαμε τις διερευνητικές επαφές έγιναν περίπου 60 και παραπάνω συναντήσεις ανάμεσα στα τεχνικά κλιμάκια των δύο ΥΠΕΞ.

Δείτε ακόμα: Δούμας: «Το κράτος εμπαίζει την οικογένεια Σαββίδη στο Παλιούρι»

Πηγή: Politic.gr