«Η αυτόνομη περιοχή της Ροτζάβα, τρεις κυρίως κουρδικές επαρχίες της βόρειας Συρίας, είναι ένα από τα λίγα φωτεινά σημεία μέσα στην τραγωδία της συριακής επανάστασης. Εχοντας εκδιώξει πράκτορες του καθεστώτος Ασαντ το 2011, και παρά την εχθρότητα από σχεδόν όλους τους γείτονές της, η Ροτζάβα όχι μόνο διατήρησε την ανεξαρτησία της, αλλά αποτελεί ένα αξιόλογο δημοκρατικό πείραμα», τονίζει.

«Λαϊκές συνελεύσεις έχουν δημιουργηθεί ως απόλυτα όργανα λήψης αποφάσεων, συμβούλια επιλέγονται με προσεκτική εθνοτική ισορροπία, υπάρχουν συμβούλια γυναικών και νεολαίας, και σε μια αξιοσημείωτη ηχώ των ενόπλων Mujeres Libres (Ελεύθερες Γυναίκες) του ισπανικού εμφυλίου, έχει δημιουργηθεί ένας φεμινιστικός στρατός, η πολιτοφυλακή YJA (Ενωση Ελεύθερων Γυναικών), που έχει πραγματοποιήσει ένα μεγάλο μέρος των πολεμικών επιχειρήσεων κατά των δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους», προσθέτει ο Γκρέμπερ.

«Πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο και να συνεχίζει να το αγνοεί σχεδόν εξ ολοκλήρου η διεθνής κοινότητα, και σε μεγάλο βαθμό η διεθνής Αριστερά; Κυρίως, φαίνεται, επειδή το επαναστατικό κόμμα της Ροτζάβα, το PYD, συνεργάζεται με το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK), ένα μαρξιστικό αντάρτικο κίνημα που από την δεκαετία του 1970 έχει εμπλακεί σε έναν μακροχρόνιο πόλεμο εναντίον του τουρκικού κράτους. Το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ το χαρακτηρίζουν επισήμως ως «τρομοκρατική» οργάνωση. Εν τω μεταξύ, οι αριστεριστές το απορρίπτουν σε μεγάλο βαθμό ως σταλινικό», συνεχίζει.

«Αλλά το PKK έχει δηλώσει ότι δεν επιδιώκει πλέον να δημιουργήσει ένα κουρδικό κράτος, ζητώντας από τους Κούρδους να δημιουργήσουν ελεύθερες, αυτοδιοικούμενες κοινότητες, βασισμένες στις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, που στη συνέχεια θα ενωθούν πέρα από τα εθνικά σύνορα. Με τον τρόπο αυτό, πρότεινε, ο κουρδικός αγώνας θα μπορούσε να γίνει ένα πρότυπο για ένα παγκόσμιο κίνημα προς την γνήσια δημοκρατία, την συνεργατική οικονομία, και την σταδιακή διάλυση του γραφειοκρατικού κράτους-έθνους», γράφει ο Γκρέμπερ.

«Από το 2005, εμπνευσμένο από την στρατηγική των ανταρτών Ζαπατίστας στη επαρχία Τσιάπας στο Μεξικό, το ΡΚΚ έχει κηρύξει μονομερή κατάπαυση του πυρός με το τουρκικό κράτος και άρχισε να επικεντρώνει τις προσπάθειές του στην ανάπτυξη δημοκρατικών δομών στις περιοχές που ήδη ελέγχει.

Εχουν σχηματιστεί συμβούλια, συνελεύσεις και λαϊκές παραστρατιωτικές ομάδες, το καθεστώς της ιδιοκτησίας έχει μετατραπεί σε συνεταιρισμούς με εργατική διαχείριση - και όλα αυτά παρά τις συνεχείς επιθέσεις των ακροδεξιών δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους.

Αυτές οι ενέργειες χαιρετίζονται ευρέως στην περιοχή, αλλά δεν αναφέρονται σχεδόν πουθενά στον Τύπο της Ευρώπης ή της Βόρειας Αμερικής», τονίζει.

«Αν υπάρχει ένα παράλληλο σήμερα με τους επιφανειακά ευσεβείς, δολοφονικούς Φαλαγγίτες του Φράνκο, δεν θα ήταν άλλο από το Ισλαμικό Κράτος. Αν υπάρχει ένας παραλληλισμός με τις Mujeres Libres της Ισπανίας, δεν θα ήταν άλλος από τις θαρραλέες γυναίκες που υπερασπίζονται τα οδοφράγματα στο Κομπανί. Θα γίνει ο κόσμος - και αυτή τη φορά, πιο σκανδαλώδες από όλα, η διεθνής Αριστερά - πραγματικά συνένοχος, αφήνοντας την ιστορία να επαναληφθεί;» καταλήγει ο Γκρέμπερ.