Για το φαινόμενο των αντιδράσεων του κόσμου στις αυξήσεις υπηρεσιών όπως οι δημόσιες συγκοινωνίες ρωτήθηκε ο βουλευτής Γιώργος Φλωρίδης σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στη NΕΤ 105,8 στην εκπομπή ΑΥΤΗΚΟΟΣ ΜΑΡΤΥΣ και στους δημοσιογράφους Άγγελο Κωβαίο και Βασίλη Μπεσκένη.
Ιδού η απάντησή του: Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι μπορούν να ζουν εις βάρος των υπολοίπων «λοιπών κορόϊδων» που διαθέτει η χώρα, αυτών που πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους για να καλύπτονται τα ελλείμματα του κράτους και των αστικών συγκοινωνιών, και αυτών που πρέπει και πληρώνουν κανονικά το εισιτήριό τους ώστε οι δημόσιες συγκοινωνίες να συνεχίσουν να υπάρχουν. Περί αυτού πρόκειται. Δεν πρόκειται για κανένα υγιές «κίνημα». Κατ’ αρχήν δεν είναι κίνημα αυτό. Είναι σαφώς μια αντικοινωνική συμπεριφορά, η οποία πλήττει ευθέως την σοβαρότητα και την ικανότητα αυτού του κράτους να οργανωθεί, να σταθεί στα πόδια του και να καλύψει ή να διορθώσει προβληματικές περιοχές της λειτουργίας του που υπάρχουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Ο κ. Φλωρίδης ρωτήθηκε αν είναι δικαιολογημένη η αντίδραση όταν το εισιτήριο που μέχρι σήμερα το πλήρωναν 1 ευρώ, το πληρώνουν 1,40;
Και απάντησε ως εξής: Η μάνα μου στο χωριό μου η οποία θα πρέπει να πάει στο Κιλκίς και χρειαστεί να πάρει το λεωφορείο για επτά χιλιόμετρα και πρέπει να πληρώσει ενάμιση ή δυο ευρώ, πρέπει να σας πω, ότι δεν θα της περάσει ποτέ από το μυαλό, επειδή είναι φτωχή γυναίκα, ότι θα ανέβει σε ένα δημόσιο μέσο και δεν θα πληρώσει. Η φτώχεια έχει αξιοπρέπεια πρέπει να σας πω…
Υπάρχουν αυξήσεις, που κάποιος μπορεί να τις κρίνει δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες, αλλά από εκεί και πέρα εγώ δεν έχω δει φτωχούς να αντιδρούν στην υπόθεση αυτή, από την ώρα που η κυβέρνηση νομοθετεί και χορηγεί κάρτες. Και οι κάρτες αυτές αφορούν από δωρεάν μεταφορά μέχρι και μειωμένο εισιτήριο έως 50% σε ανέργους, υπερήλικες, αναπήρους, σε δεκάδες χιλιάδες συμπολιτών μας που αξίζει να τους φροντίσεις. Από την ώρα λοιπόν που το κράτος φροντίζει όλους αυτούς που πραγματικά δυσκολεύονται να πληρώσουν, το κίνημα γίνεται από τους λεγόμενους «τζιπάτους». Δηλαδή, από αυτούς που έχω δει στα διόδια με τα τζιπ των 80,000 ευρώ να σηκώνουν τη μπάρα και να περνάνε. Για μένα, δεν χρειάζεται η αστυνομία να ασχοληθεί με αυτούς αλλά το ΣΔΟΕ. Καταλάβατε; Έχουμε και ένα προκλητικό πλούτο ο οποίος επιμένει να προκαλεί περισσότερο. Οι φτωχοί δεν προκαλούν. Η φτώχεια, έχω πει και άλλη φορά, ήταν μια δύναμη με την οποία μπορούσες να καλυτερεύσεις τη δική σου ζωή και τη ζωή της κοινωνίας.
Για την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου και τις εκατέρωθεν αντεγκλήσεις ερωτάται ο κ. Φλωρίδης. Και παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον η απάντησή του:
Θέλω να σας πω την πολιτική μου άποψη για το ζήτημα αυτό. Νομίζω, με ευθύνη εκατέρωθεν, μιλώ για τις δυο πολιτικές δυνάμεις, αυτή η συζήτηση δεν γίνεται με τον σωστό τρόπο και προκαλεί σύγχυση. Οφείλουμε να δούμε το μεγάλο ζήτημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και να σταθούμε με ευθύνη απέναντι σε αυτό. Τι εννοώ: έχουμε ένα δυσθεώρητο χρέος. Κατά ένα περίεργο τρόπο η δημόσια συζήτηση θέλει να ξεχάσουμε ότι το χρέος αυτό είναι δικό μας. Ούτε οι Γερμανοί, ούτε οι Γάλλοι, ούτε οι Σουηδοί χρωστάνε για εμάς. Εμείς χρωστάμε 350 δις ευρώ. Αυτήν την στιγμή, για καλή μας τύχη, η Ευρώπη, λόγω των προβλημάτων που έχουν εμφανιστεί και σε άλλες χώρες, έχει ανοίξει το ζήτημα της λεγόμενης οικονομικής διακυβέρνησης. Δηλαδή, η Ευρωζώνη θα πρέπει να αποκτήσει κοινούς οικονομικούς κανόνες, έτσι ώστε σιγά σιγά να προχωράει σε μια ενίσχυση του ομοσπονδιακού της χαρακτήρα. Ομοσπονδιακός χαρακτήρας στην Ευρώπη είναι κατά την άποψή μου κάτι καλό για την Ελλάδα. Ενισχύει την δύναμη της Ευρώπης και όταν βρίσκεσαι μέσα σε ένα ισχυρό οργανισμό αισθάνεσαι και πιο ασφαλής. Εκεί λοιπόν η Ελλάδα, στις συζητήσεις που ξεκίνησαν, οφείλει να προσέλθει έχοντας κατά νου, τους δυο βασικούς της στόχους που έχει. Ένας πρώτος και μεγάλος στόχος είναι πώς αυτό το τεράστιο χρέος που έχουμε θα γίνει αντιμετωπίσιμο. Τι ζητάμε εμείς, λοιπόν, από τους δανειστές μας; Ζητάμε από τους δανειστές μας αυτό που ο απλός κόσμος λέει «ευκολίες πληρωμής». Τι σημαίνουν ευκολίες πληρωμής; Σημαίνουν ένα καλύτερο επιτόκιο και περισσότερο χρόνο για την αποπληρωμή του. Κάποιοι άλλοι στο εξωτερικό, η ελληνική κυβέρνηση το αρνείται και σωστά, θέτουν το ζήτημα ότι το χρέος μας πρέπει να μειωθεί κατά 20%. Όταν εμείς πάμε στους δανειστές και τους ζητάμε αυτά, δηλαδή τις διευκολύνσεις, και όταν λέμε στους εταίρους μας και κυρίως στους Γερμανούς να βάλουν κάποια περισσότερα χρήματα στο μηχανισμό διάσωσης, έτσι ώστε να μην μας πιέζουν τόσο πολύ οι αγορές, είναι λογικό να πάμε με δημιουργική διάθεση και να πούμε: «ξέρετε, από την ώρα που σας ζητάμε να τα κάνετε αυτά για εμάς έχουμε με την σειρά μας σκοπό να συνεισφέρουμε κάποια πράγματα στην υπόθεση του δικού μας χρέους. Έτσι δεν είναι; Διότι ο άλλος λέει έρχεστε και μας ζητάτε χίλια δυο, πείτε μας επιτέλους τι θα βάλετε ως δικό σας μερίδιο για την διευκόλυνση αυτού του τεράστιου χρέους.
Και συνοψίζει: Δεν γίνεται λοιπόν να χρωστάμε και να ζητούμε από τους ξένους να κάνουν τα πάντα για λογαριασμό μας, και εμείς να μην θέλουμε να κάνουμε τίποτα για τον εαυτό μας.
