Δεν είναι δημοφιλής σε εποχή οικονομικής κρίσης,  πρωτόγνωρης στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας μας, η αναφορά  στις φωτεινές πλευρές μιας νέας εποχής που ξεπροβάλλει.Οι θυσίες στις οποίες υποβλήθηκε ο ελληνικός λαός - θυσίες που με καλύτερη διαχείριση στην έναρξη της κρίσης θα μπορούσαν να είχαν μετριαστεί, όπως συνέβη άλλωστε σε όλες τις άλλες χώρες (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και εν μέρει Ιταλία) όπου επιβλήθηκαν περιοριστικά μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης- έχουν και τον πολιτικό τους αντίκτυπο.  Οι πολίτες παραμένουν ιδιαίτερα επιφυλακτικοί  στην ικανότητα του πολιτικού προσωπικού να οδηγήσει τον τόπο στην έξοδο από την κρίση, ενώ όσοι ασκούνται στο εμπόριο του κοινωνικού πόνου επιβραβεύονται με κάποιες εφήμερες μονάδες δημοφιλίας στις καθ’ ημέραν δημοσκοπήσεις.
Η γενναιότητα της αλήθειας και η υπεύθυνη στάση θα αντιμετωπίζονται με επιφύλαξη μέχρι να καταστεί πλέον ορατή και στον τελευταίο πολίτη ότι οι θυσίες του δεν πήγαν χαμένες και η ελπίδα για υπέρβαση της κρίσης εδράζεται σε στέρεο έδαφος.
Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά οδηγεί την  χώρα με σίγουρα βήματα προς την πλήρη οικονομική και κοινωνική ενσωμάτωση με την Ευρώπη. Είναι ο μοναδικός δρόμος για να θωρακιστεί η Ελλάδα από παρόμοιες κρίσεις στο μέλλον.
Και το πράττει με τη δημοσιονομική εξυγίανση όπου η Ελλάδα στο τέλος του χρόνου θα κατορθώσει, σε πείσμα όσων οραματίζονται μόνο ερείπια ασκούμενοι σε Ιερεμιάδες,  να εμφανίσει πρωτογενές πλεόνασμα .  Σε απλά ελληνικά τούτο σημαίνει ότι η λειτουργία του Κράτους θα εξυπηρετείται μόνο με ίδιους πόρους και έσοδα χωρίς δανεικά.
Απομένει το σωρευμένο επί δεκαετίες χρέος, αλλά και για εκείνο υπάρχει θετική πρόβλεψη. Η επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος θα σημάνει την ώρα της εκδήλωσης της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης  με απομείωση του δανεισμού από τους ευρωπαίους εταίρους μας. Και είναι αυτή μια πρόβλεψη του τελευταίου μνημονίου  που στον καιρό των θυσιών δεν προβλήθηκε, αλλά σύντομα θα διαπιστώσουν όλοι πόση σημαντική ήταν η διαπραγμάτευση που έγινε από την κυβέρνηση Σαμαρά.
Αλλά για να ξεπροβάλλει η ελπίδα δεν αρκεί μόνο το δημοσιονομικό νοικοκύρεμα.
Ο εκσυγχρονισμός του κράτους, η κατάργηση φορέων και υπηρεσιών που δεν παράγουν έργο και επιβαρύνουν απλά τους φορολογούμενους, η ανασυγκρότηση της διοίκησης ώστε   να διαδραματίσει τον υποστηρικτικό της ρόλο στην ανάπτυξη της χώρας,  προωθείται με ταχύτατους ρυθμούς, παρά τις μάχες οπισθοφυλακών  όπου πρωτοστατούν οι δυνάμεις του παρακμιακού παρελθόντος που οδήγησαν στην κρίση.
Το μεγάλο στοίχημα όμως που κερδίζει η Χώρα είναι η οικονομική της ανασυγκρότηση με τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Δεν είναι ορατό στον πολύ κόσμο, αλλά όλοι οι μακροοικονομικοί δείκτες προοιωνίζονται την έξοδο στο φως της ανάπτυξης. Οι εισαγωγές και επομένως η εξάρτηση από το εξωτερικό, μειώθηκαν, οι εξαγωγές αυξάνονται εντυπωσιακά, το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών μειώθηκε και συνεχίζει την πτωτική του πορεία.
Η ανασυγκρότηση του πρωτογενούς τομέα με το ειδικό βάρος που αποκτά στο σύγχρονο κόσμο η διατροφική γεωργία, όπου η Ελλάδα διαθέτει τεράστια συγκριτικά πλεονεκτήματα, προσφέρει πρωτόγνωρες ευκαιρίες.
Για την εκκίνηση όμως απαραίτητος όρος είναι η αιματοδότηση της οικονομίας και της παραγωγής με κεφάλαια.  Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών λοιπόν αποτελεί τον τελευταίο κρίσιμο κρίκο της συγκροτημένης προσπάθειας για έξοδο από την κρίση.
Η κυβέρνηση Σαμαρά χρειάστηκε ουσιαστικά ένα χρόνο για να δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση. Και είναι τώρα ο καιρός για επιτάχυνση της εφαρμογής αναπτυξιακών μέτρων.
Είναι  καιρός πια να θέσουμε τέλος στη εθνική μελαγχολία της τελευταίας τετραετίας. Δεν τη θέλουμε και δεν την αξίζουμε.