Το 2011 ενδεχομένως να αποδειχτεί ο δυσκολότερος χρόνος της μεγαλύτερης δημοσιονομικής, οικονομικής και παραγωγικής αναδιάρθρωσης, που συντελείται μεταπολεμικά στη χώρα. Την ίδια στιγμή, όπως καταγράφηκε και εκλογικά,  το πολιτικό μας σύστημα παρουσιάζει αυξανόμενη φθορά και σημαδεύεται από έντονα στοιχεία κρίσης αντιπροσώπευσης.
Το πολιτικό και οικονομικό έλλειμμα καθιστά επιτακτική την ανάγκη για ένταση της προσπάθειας για τη διάσωση της χώρας. Το εγχείρημα δεν είναι απλά πολιτικό και κομματικό, αλλά εθνικό και κοινωνικό. Είμαστε υποχρεωμένοι να το οδηγήσουμε σε αίσιο τέλος, μέσα από τη συνολική προσπάθεια και συμμετοχή.
Η πολιτική, οφείλει να στρατευτεί στην εθνική ανάγκη αλλά και στην κοινωνική απαίτηση. Να μετασχηματίσει ριζικά τον εαυτό της και τη συνολική εικόνα της. Ο οδικός χάρτης είναι αυτοκριτική, ειλικρίνεια, θαρραλέες αποφάσεις που δεν επηρεάζονται από τον εκλογικό κύκλο και αποτελεσματικές πράξεις.
Το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας πρόσφατα, παρά τις αντιρρήσεις και ενστάσεις, δήλωσε αλληλέγγυο στην πολιτική σταθερότητα και στην πολιτική συνέχεια του προγράμματος διάσωσης και ανόρθωσης της χώρας. Έχουμε την πεποίθηση, ότι μια ευρύτερη πλειοψηφία πέραν των κομματικών συσχετισμών, θέλει τις μεγάλες αλλαγές μετάβασης από την παρασιτισμό και την κλεπτοκρατία στη δημιουργική Ελλάδα.  Από τη χρεοκοπία των δανεικών και του υπερκαταναλωτισμού σε μια νέα παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, που επιλέγει να ζήσει στα πλαίσια των δυνατοτήτων της.
Είναι απολύτως φυσικό, όλοι οι Έλληνες να μη θέλουμε την επιτήρηση και τον εξωτερικό έλεγχο, όμως όλοι γνωρίζουμε τις  δικές μας σοβαρές, αν και διαφοροποιημένες στις επιμέρους κυβερνητικές περιόδους ευθύνες, άρα και την αναγκαιότητα των συμβιβασμών για να σταθεί η χώρα στα πόδια της. Το μνημόνιο δεν είναι η  βασική αιτία των δεινών μας, αλλά το δραματικό αποτέλεσμα των λαθών μας. Δεν μπορούμε να το παρακάμψουμε, αλλά μόνο να το υπερβούμε κάνοντας τη δουλειά μας, θεραπεύοντας τις κακοδαιμονίες μας και ξεπληρώνοντας τα χρέη μας. Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να πείσουμε τους πολίτες ότι το πολιτικό μας πρόγραμμα είναι ευρύτερο του μνημονίου.  
Παράλληλα με την υποστήριξη, η κοινωνία επιζητεί διορθώσεις σε σημαντικές πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτές σχετίζονται και με την προστασία των δημόσιων αγαθών αλλά και, κυρίως, με την ανακούφιση των ιδιαίτερα πιεσμένων συμπολιτών μας.
Αυτό σημαίνει ότι επιβάλλονται ταχύτεροι ρυθμοί, καλύτερα αποτελέσματα, περισσότερη δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών, καθαρότερη προοπτική. Στον τρόπο δουλειάς μας, πρέπει να αυξήσουμε την εμπιστοσύνη στα θεσμικά όργανα, το συντονισμό, τη σύνθεση και να μειώσουμε τις ασύνδετες εξατομικευμένες πρακτικές. Αμφιταλαντεύσεις, ολιγωρίες, φλυαρίες και υπεκφυγές προκαλούν σύγχυση στην κοινωνία , ενώ η κρισιμότητα της κατάστασης καθιστά περισσότερο από αυτονόητη την απόδοση ευθυνών σε όλους όσοι δεν ανταποκρίνονται στον τομέα ευθύνης τους.
Η αξιωματική αντιπολίτευση οφείλει να επανεξετάσει τη στάση της: Η αντιμνημονιακή πολιτική φθοράς απέναντι στην κυβέρνηση, χωρίς ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση, αναπαράγει σταθερά το δημαγωγικό πρότυπο αντιπολίτευσης. Επιτείνει την  κρίση χωρίς  πολιτικό προσανατολισμό και διέξοδο.
Η παραδοσιακή αριστερά  εμμένοντας σε μια καταγγελτική στάση χωρίς ευθύνη και διάθεση συμμετοχής, αναπαράγει σταθερά το λαϊκιστικό πρότυπο της συντεχνιακής και άγονης αντιπολίτευσης.
Τέλος, η κοινωνία απαιτεί τη διαρκή διατύπωση της αλήθειας για τα δημόσια οικονομικά και την αποφυγή της επανάληψης μιας ρητορικής που ωραιοποιεί την πραγματικότητα και δημιουργεί λάθος εντυπώσεις και απατηλές προσδοκίες.
Πιστεύουμε λοιπόν, ότι οι υψηλές απαιτήσεις του εθνικού εγχειρήματος αλλά και οι  αυξανόμενες αδυναμίες του πολιτικού συστήματος κάνουν επιτακτική όχι απλά την διατήρηση του μετώπου ευθύνης και αλλαγών, αλλά την άμεση βελτίωση και διεύρυνσή του σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Ο  αντίπαλος αυτού του μετώπου είναι οι αντιλήψεις και πρακτικές του παλαιοκομματικού ανταγωνισμού, της δημαγωγίας και του λαϊκισμού.
Η κυβέρνηση υφίσταται κριτική για το γεγονός ότι προεκλογικά δεν προετοίμασε τους πολίτες για το μέγεθος της οικονομικής διόρθωσης και προσπάθειας που απαιτείται.
Όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει το άλλοθι της αδράνειας και της άρνησης της συμμετοχής σε μια προσπάθεια με εθνικά χαρακτηριστικά.
Η  διεύρυνση του μετώπου ευθύνης και αλλαγών απαιτεί την συναίνεση ή έστω την ελάχιστη συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων. Η ανάδειξη και  επικράτηση της συναινετικής τάσης δεν καταργεί την πολιτική αυτονομία και την αντιπαράθεση ιδεών, αλλά στηρίζεται στην συνειδητοποίηση της κρίσιμης συγκυρίας .
Πρέπει δε, να εκφρασθεί στο πολιτικό κλίμα, στο  ήθος, στη συμπεριφορά και στις σχέσεις των κομμάτων, αλλά και στο περιεχόμενο των πολιτικών, που σημαίνει  κριτική  με λύσεις και κριτική  με ευθύνες. Αυτό δεν πρέπει να συγχέεται με μια απλή πολιτική ή κυβερνητική συνεργασία κομμάτων. Μπορεί να την περιλαμβάνει, μπορεί και όχι.
Σημαίνει κατάκτηση πολιτικής κουλτούρας ευθύνης και συνεννόησης ώστε αυτή ν’ αποτελέσει το πολιτικό συγκριτικό πλεονέκτημα στη μακρά και δύσκολη πορεία της ανόρθωσης.
Όσοι στο χώρο της πολιτικής, της διανόησης, της παραγωγής και βεβαίως της κοινωνίας συνειδητοποιούν αυτές τις αξίες, θα πρέπει να τις υπερασπιστούν εμπράκτως, ανεξάρτητα από ιδεολογικές και πολιτικές προσεγγίσεις.
Το ελλειμματικό πολιτικό μας σύστημα έχει ίσως την τελευταία του ευκαιρία  να ανταποκριθεί στην ανάγκη ευθύνης και συνεννόησης που θέτει η κοινωνία.

Γράφουν οι βουλευτές
Αλευράς Νάσος,
Καρτάλης Κώστας
Φλωρίδης Γιώργος