Ειλικρινά, ποτέ δεν ένιωσα πιο βαριά τα πόδια μου, ανεβαίνοντας αυτό το Βήμα και δόξα τω Θεώ, μίλησα πολλές φορές. Όμως, πιστεύω ότι δικαιούμαι να λέω, διότι και ως Ανεξάρτητος Βουλευτής και ως Βουλευτής του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού είχα αταλάντευτη, σταθερή πεποίθηση την οποία διεκήρυττα τουλάχιστον επί ενάμιση χρόνο.
Αγαπητοί συνάδελφοι, πρέπει να ξαναβρούμε τη γλώσσα μας, να ξαναδιατυπώσουμε τα νοήματά της και να ξαναβρούμε την πολιτική. Σε αυτό τον τόπο, σε αυτή την πατρίδα νομίσαμε ότι μπορούμε επί έτη με τα μικρά να φτιάξουμε τα μεγάλα και όσοι μίλησαν για τα μεγάλα, θεωρήθηκαν θεωρητικοί οι οποίοι κάπου αλλού απευθύνονταν. Έτσι, ήρθαν τα μεγάλα και εκδικούνται αυτή τη στιγμή, γιατί αγνοήσαμε ότι η Ευρώπη ως οργανισμός, όχι ως γεωγραφική ή ιστορική οντότητα, δεν ήταν αυτή που έπρεπε. Και αν κάποιοι προσέτρεξαν να ενταχθούν νωρίς, εις ανύποπτο χρόνο στον οργανισμό, μη λαμβάνοντας υπ’ όψιν ποτέ τη γεωστρατηγική και τη γεωπολιτική, προσέτρεξαν στο ευρώ πανηγυρίζοντες, νομίζοντας ότι μπορούμε να είμαστε ίδιοι με άλλους οι οποίοι καθοδηγούν αυτό τον οργανισμό.
Εμείς είμαστε η Ευρώπη κατά τον πολιτισμό και κατά την έννοια και κατά την ονομασία της και δεν πρέπει αυτός ο προσανατολισμός ποτέ μα ποτέ να χαθεί.
Προφανώς, αγαπητοί συνάδελφοι του ΠΑΣΟΚ, η σημερινή συζήτηση απευθύνεται κατ’ εξοχήν εκ του πολιτεύματος και εκ του Συντάγματος στη Συμπολίτευση. Είναι ψήφος εμπιστοσύνης σε μια Κυβέρνηση η οποία εξελέγη και προφανώς εσείς είστε αυτοί που εκ του καθήκοντος καλείστε να κρίνετε αν υπηρέτησε το λόγο για τον οποίο εκλέχθηκε από το λαό ή αν αστοχίες εξέθρεψαν και έφεραν λανθασμένα αποτελέσματα.
Μην ενοχλείστε, επομένως, όταν αυτό το φορτίο έρχεται κατ’ εξοχήν στην πλάτη σας. Αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε ανεύθυνοι. Εμείς, όμως, είμαστε αυτοί που πρέπει να ακολουθήσουμε τα βήματα της Συμπολίτευσης προς το σωστό εθνικό προσανατολισμό, αν τέτοιος υπάρχει και αναδεικνύεται.
Προφανώς και για πρώτη φορά έγινε ο μηχανισμός στήριξης. Δεν είμαι απ’ αυτούς που θα το ακυρώσουν αυτό. Ποια Ευρώπη; Η Ευρώπη των είκοσι επτά με δεκαεπτά μόνο στην Ευρωζώνη και δίπλα η Ελλάδα να αγκομαχά με χώρες εκτός και εντός Ευρώπης, με δικά τους νομίσματα, όπου τάχα νομίζαμε ότι μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε αυτή την ιστορική πρόκληση;
Προφανώς, ο μηχανισμός στήριξης έγινε για πρώτη φορά και προφανώς πρέπει κανείς να σας πει συγχαρητήρια που φροντίσατε να ξυπνήσετε αυτή την κοιμωμένη συνείδηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από κει και ύστερα, όμως, προφανώς και δεν βιώναμε τις ίδιες συνθήκες. Διακηρύττατε -Πρωθυπουργός και Υπουργοί- πόλεμο, ότι η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο και σας λέγαμε «καλέστε μας να συστρατευτούμε».
Δεν είναι λάφυρο η εξουσία εν καιρώ πολέμου, αγαπητοί συνάδελφοι. Αυτά τα ζήσαμε το 2000, το 1998, το 2004. Ένθεν κακείθεν νόμιζαν κάποιοι ότι κάτι θα διαχειριστούν και κάτι θα εισπράξουν από την εξουσία. Σήμερα οι συνθήκες δεν επιτρέπουν τέτοιους προσανατολισμούς.
Έτσι, λοιπόν, η κυβέρνηση ανάγκης για σωτηρία προβάλλει μπροστά μας και προέβαλε επί ενάμιση χρόνο και δυστυχώς, κανένας δεν το άκουγε. Είπα απ’ αυτό το Βήμα πολλές φορές και με ενοχλητικό τρόπο ότι και αν η κυβέρνηση δεν είναι ανάγκης και για σωτηρία, τότε πρέπει η Βουλή πάση θυσία να εγερθεί και όχι μόνο μια φορά, αλλά κάθε φορά που ψηφίζεται εν καιρώ πολέμου, εν καιρώ τέτοιων ανακατατάξεων να είναι τα δύο τρίτα προμετωπίδα.
Ήταν βέβαιο ότι τα νομοθετήματα θα είχαν καλύτερο περιεχόμενο. Δεν το πράξατε.
Σήμερα, η πρόκληση είναι μπροστά σας. Είμαι από αυτούς που δεν διστάζω να διακινδυνεύσω τα πάντα γι’ αυτό που λέγεται «πατρίδα», γι’ αυτό που λέγεται «πρόγονοι» τους οποίους φέρουμε όλοι μέσα μας.
Καλείται κατ’ εξοχήν ο Πρωθυπουργός να δώσει αυτό το στίγμα να ακολουθήσουμε όλοι, να διεκδικήσουμε από αυτούς που μας αδικούν και να πείσουμε την ελληνική κοινωνία όλοι μαζί.
Είναι δύσκολο να μας πει «προδότες» ή, αν το θέλετε, ότι κάτι άλλο έχουμε πάθει αν διακόσιοι πενήντα Βουλευτές εδώ μέσα μιλάμε για πράγματα και αποφασίζουμε πράγματα γι’ αυτόν τον τόπο.
