Το θέαμα είναι καθημερινό. Μπουλούκια μεταναστών, ανεμπόδιστοι και μέρα μεσημέρι περνούν τη γέφυρα από Ευζώνους με κατεύθυνση την Ειδομένη. Το γιοφύρι αυτό είναι η κατάληξη μιας πορείας διαφυγής και επαφής με τα «βαποράκια» που δρούν στη συνοριακή ζώνη. Κι από εκεί μέσω Βόρειας Μακεδονίας προς τις χώρες της μέσης Ευρώπης.
Καθημερινά καταφτάνουν στα σύνορα δεκάδες μετανάστες. Φτάνουν στο νομό με κάθε τρόπο. Με τα πόδια, με τα τρένα, με λεωφορεία, με Ι.Χ. αυτοκίνητα. Με κάθε μεταφορικό τρόπο. Και εσχάτως με νταλίκες.
Το θέαμα στα σύνορα και στα σημεία όπου συνήθως γίνοται στάσεις αυτοκινήτων (πρατήρια βενζίνης, ξενοδοχεία, κ.ο.κ) είναι συνταρακτικό. Σταματάνε οι νταλίκες, οι οδηγοί κάνουν αγορές ή δροσίζεται με ένα αναψυκτικό και αίφνης ανοίγουν οι πόρτες της νταλίκας και ξεχύνονται από κάθε νταλίκα δεκάδες μετανάστες. Οι οδηγοί κάνουν πως δεν ξέρουν.
Δεν τους είδαν, δεν τους ξέρουν, αγνοούν όσα βλέπουν όλοι οι άλλοι.
Εξάλλου όλοι ορκίζονται πως όλα ετούτα γίνονται χάριν της καλής καρδιάς τους. Και δεν υπάρχει κανένα δέλεαρ 100 ευρώ ανά “κεφάλι” μεταφερόμενου παρανόμως μετανάστη.
Η πρόδος είναι εμφανής. Κάποτε στα όρια του νομού νοίκιαζαν ποδήλατα από τη «βιομηχανία μεταφοράς» που είχαν στήσει πολυμήχανοι ημεδαποί. Τώρα νταλίκες, τρένα, λεωφορεία, τέθηκαν στην υπηρεσία των μεταναστών.
Στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Μουριών κάθε μεσημέρι αποβιβάζονται από το τρένο 15 με 20 μετανάστες. Τα επόμενα βήματά τους συνήθως είναι παράλληλα με τη σιδηροδρομική γραμμή σε αναζήτηση διεξόδου. Τελική κατάληξη συνηθέστατα η Ειδομένη, Εκεί όπου δρουν τα “βαποράκια”
Στη γραμμή του Πολυκάστρου και σε εμπορικές αμαξοστοιχίες οι μετανάστες κάνουν ρεσάλτα έξω από τη Θεσσαλονίκη και …αυτομεταφέρονται μέχρι τα σύνορα για να εγκαταλείψουν τα βαγόνια λίγο πριν την Ειδομένη.
Είπαμε: οι περισσότεροι καταλήγουν στην Ειδομένη. Λίγοι οι μεμονωμένοι τολμητίες που θα προσπαθήσουν να περάσουν μόνοι τους και εκ των ενόντων τα σύνορα. Υπάρχουν οι διακινητές και το είδος ευδοκιμεί στην περιοχή της Ειδομένης.
Εκείνοι γνωρίζουν τα μονοπάτια. Ή χαράζουν νέα. Και καθημερινά επιχειρούνται εξορμήσεις διαφυγής τις νυχτερινές κυρίως ώρες. Μέχρι τότε στοιβάζονται σε χαράδρες της περιοχής. Όχι πως κάνουν ιδιαίτερη προσπάθεια να κρυφτούν. Αντίθετα βγαίνουν στα χωριά, ψωνίζουν, τρώνε…Φυσιολογικά πράγματα.
Αυτό που αποφεύγουν είναι να μαζευτούν και να επιχειρήσουν την ημέρα να διασπάσουν τον φράχτη, όπως τις ένδοξες ημέρες του 2015 στην Ειδομένη.
Καθημερινά και νύκτωρ επιχειρούν την έξοδό τους. Πολλοί τα καταφέρνουν, τουλάχιστον πρόσκαιρα. Διότι καθημερινά και μέρα μεσημέρι οι συνοριοφύλακες της Βόρειας Μακεδονίας ανοίγουν τον φράχτη και …απελαύνουν στην Ελλάδα όσους μάζεψαν στο εσωτερικό της χώρας τους. Ατύπως μεν, ανεμπόδιστα όμως και αυτοί.
Όλα γίνονται ανεμπόδιστα.
Είναι ένα γαϊτανάκι όπου οι ημέτερες δυνάμεις κάνουν πως δεν βλέπουν. Ούτε όταν συνωστίζονται στα σύνορα οι μετανάστες. Ούτε όταν οι Βορειομακεδόνες τους επιστρέφουν παράνομα.
Προς δόξαν του ρηθέντος ότι οι μόνοι παράνομοι σε τούτη την χώρα είναι οι μετανάστες…
Λεπτομέρεια: Στη Δομή Φιλοξενίας της Νέας Καβάλας διαμένουν σήμερα 403 μετανάστες. Θεματική η μείωση. Το πως και το γιατί ίσως να εξηγείται και από τα παραπάνω εκτεθέντα.
