Κύριε Πρόεδρε, ζήτησα να αντικαταστήσω συνάδελφο σήμερα για να έρθω εδώ στην Επιτροπή και να μιλήσω για ένα θέμα, το οποίο θεωρώ ότι είναι πρωτοφανές στα κοινοβουλευτικά χρονικά.
Κύριε Υπουργέ, επειδή πέρασα κι εγώ από αυτό το Υπουργείο, γνωρίζω ότι σε αυτό το Υπουργείο πάντα, αν μη τι άλλο ζητάμε λογαριασμό. Όταν δηλαδή από οποιαδήποτε πλευρά της Κυβέρνησης έρχεται κάτι, το πρώτο που κάνουμε είναι να ζητήσουμε λογαριασμό, να δούμε τι είναι αυτό.
Η Βουλή των Ελλήνων, κύριε Πρόεδρε, τα μέσα ενημέρωσης και ο ελληνικός λαός, ασχολούνται εδώ και πάρα πολύ καιρό με μια υπόθεση που αφορά 200.000 _ ή 300.000 _, που ενδεχομένως είχαν μια διαχείριση, η οποία συνιστά ποινική παράβαση εκ μέρους ενός υπουργού. Λέω «ενδεχομένως», διότι αυτά είναι αρμόδια να τα κρίνουν τα δικαστήρια, εφόσον η υπόθεση πάει εκεί.
Όμως, σήμερα η Βουλή καλείται να λειτουργήσει ως πλυντήριο, ενδεχομένως δισεκατομμυρίων ευρώ, τα οποία αφορούν χρήματα του ελληνικού λαού, τα οποία προφανώς δεν υπάρχουν στα δημόσια ταμεία και τα οποία προφανώς για να πληρωθούν, χρειάζεται το δημόσιο να δανειστεί με τον τρόπο που δανείζεται, πληρώνοντας υπέρογκους τόκους.
Κύριε Υπουργέ, τα χρέη των νοσοκομείων αυτή τη στιγμή πιστοποιημένα, είναι 6 δισ. _ και ο Υπουργός Υγείας μαζί με τον Υπουργό Οικονομίας, κατέθεσαν μια τροπολογία, με την οποία ζητούν η Βουλή να νομιμοποιήσει όλες τις παράνομες προμήθειες που έκαναν τα νοσοκομεία της χώρας αυτά τα χρόνια που κυβερνά τη χώρα η Ν.Δ.. Έτσι λέει η διάταξη. Είναι χαρακτηριστική η τελευταία της φράση ότι «όλες αυτές οι προμήθειες θεωρούνται ότι πραγματοποιήθηκαν νόμιμα».
Άρα, έχουμε προφανώς παράνομες προμήθειες, διότι αν ήταν νόμιμες δεν χρειαζόταν να ασχοληθεί η Βουλή, για τις όποιες προμήθειες δεν γνωρίζουμε τα στοιχειώδη. Δηλαδή, ποιο είναι το ύψος τους. Η τροπολογία αυτή συνοδεύεται από μια έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, που λέει ότι δεν ξέρουμε πόσα είναι. Το ερώτημα είναι το εξής, από τα έξι δισεκατομμύρια ευρώ, που δεν υπάρχουν σήμερα στο δημόσιο ταμείο, πόση δαπάνη αφορά παράνομες προμήθειες;
Δεύτερον, για ποιο λόγο υποχρεώθηκε το Ελληνικό Δημόσιο, διά των νοσοκομείων, ή δεν ξέρω ποιων φορέων, να προβεί σε παράνομες προμήθειες;
Τρίτον, ποια νοσοκομεία έκαναν αυτές τις προμήθειες;
Τέταρτον, σε ποιες τιμές αγοράστηκαν αυτά τα υλικά, που εμείς καλούμαστε να εγκρίνουμε τη δαπάνη; Σε δεκαπλάσιες τιμές; Σε εκατονταπλάσιες τιμές; Ποιος τα αγόρασε; Με ποιον τρόπο τα αγόρασε; Ποια είναι τα παραστατικά στοιχεία της αγοράς;
Λέτε ότι καταφύγατε σε αύξηση του δανεισμού αυτόν τον καιρό, γιατί ενδεχομένως να υπάρχουν χρήματα στις διεθνείς χρηματαγορές, για να εξασφαλίσετε και την υπόλοιπη περίοδο, έτσι ώστε η χώρα να μπορεί να δανειοδοτήσει τις ανάγκες της. Δεν ξέρω αν είναι έτσι, εγώ πιστεύω ότι θα χρειαστεί να δανειστείτε ακόμα περισσότερο, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος, αυτά θα τα πούμε σε άλλη στιγμή.
Κύριε Υπουργέ, σας ρωτώ το εξής: Πώς θα βάλουμε την υπογραφή μας, κάτω από μια τέτοια διάταξη, την ώρα που όλη η χώρα και όλο το πολιτικό σύστημα τρίζει συθέμελα για 300 χιλιάδες ευρώ και σωστά τρίζει, αφού είναι δημόσια περιουσία, και εδώ έχουμε 6 δις ευρώ και δεν ξέρουμε ποιο ποσό από αυτά, είναι παράνομο και σε τι συνίσταται η παρανομία. Η παρανομία συνίσταται στην τυπική υπέρβαση μιας Σύμβασης, συνίσταται στο γεγονός ότι δύο χρόνια τώρα, με το νόμο του κ. Αβραμόπουλου, δεν έχει γίνει κανένας διαγωνισμός, ότι το χρέος των δημοσίων νοσοκομείων τρέχει με 200 εκατομμύρια ευρώ το μήνα και ότι αυτό τον καιρό, εν όψει αυτής της νομιμοποίησης, έγιναν του κόσμου οι παρανομίες, του κόσμου το μαύρο χρήμα, του κόσμου οι ρεμούλες στον τομέα ευθύνης του κ. Αβραμόπουλου, που θα έκανε με το νόμο του οικονομίες 500 εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο και έχει χαθεί η μπάλα;
Δεν καταλαβαίνω πώς η Βουλή των Ελλήνων και, εν πάση περιπτώσει, πώς ο ελληνικός λαός θα ανεχθεί να πληρώσει δισεκατομμύρια μίζες; Διότι περί αυτού πρόκειται, κύριε Πρόεδρε. Τα υλικά αγοράζονται αυτό τον καιρό στην μαύρη αγορά σε τιμές πάνω του δεκαπλάσιου, επειδή εξαγγέλθηκε ότι ό,τι αγοραστεί μέχρι τώρα, θα νομιμοποιηθεί. Πού ακούστηκε αυτό; Μπορούμε να σταθούμε απέναντι στον ελληνικό λαό με αυτά; Τι θα του απαντήσουμε; Όχι τι θα απαντήσετε εσείς σε εμάς, αλλά τι θα απαντήσουμε όλοι μαζί στο λαό, στο όνομα του οποίου θα δανειστείτε 6 δις ευρώ με υπέρογκους τόκους, τους οποίους θα πληρώσουμε τώρα, αλλά και οι επόμενες γενιές, για να νομιμοποιήσουμε τις ρεμούλες ενός συστήματος, το οποίο δεν αισθάνεται την στοιχειώδη υποχρέωση να ενημερώσει τη Βουλή για πόσα λεφτά μιλάμε, για ποιες προμήθειες μιλάμε, για τι υλικά μιλάμε, για ποιές τιμές μιλάμε, για ποια νοσοκομεία μιλάμε και για ποιους Διοικητές μιλάμε ή για ποιους Διοικητές Περιφερειακών Υπηρεσιών μιλάμε. Θα το ανεχτούμε αυτό;
Τουλάχιστον, μέχρι την Ολομέλεια, δεν πρέπει να έρθει εδώ μια λίστα, να έρθουν τα ποσά, τα υλικά, οι προμήθειες, οι αποφάσεις, τα νοσοκομεία, τα ονόματα, οι Διοικητές, οι προμηθευτές για να ξέρει η Βουλή τι κάνει; Σκέφτομαι και τον αγαπητό μας κ. Παυλίδη, γιατί δεν έφερε και αυτός μια Σύμβαση για να ξεπλύνει όλη την ιστορία της ακτοπλοΐας για να τελειώνουμε; Εκεί όλα και όλα είναι 100 εκατομμύρια ευρώ. Γιατί δεν τα έφερε εδώ και αυτός, να τα νομιμοποιήσει η Βουλή και να πει ότι ό,τι δαπάνες έγιναν στην ακτοπλοΐα είναι εντάξει; Εκατό εκατομμύρια. Και εδώ μιλάμε για δισεκατομμύρια. Και όλη η Ελλάδα, μέρα – νύχτα, ασχολείται με αυτά που ασχολείται, αλλά με μεγάλη άνεση και λαθραία και υπόγεια θα πάει να περάσει μια τέτοια διάταξη. Δεν γίνεται αυτό. Εδώ θα υπάρξει μεγάλη αντίδραση και σας λέω, ειλικρινά, ότι θα υπάρξει μεγάλη φασαρία. Δεν μπορεί ο ελληνικός λαός να χρεωθεί με δισεκατομμύρια, χωρίς να ξέρει τι είναι αυτά, από πού προήλθαν αυτά, ποιος τα πλήρωσε αυτά και σε ποιες τιμές τα πλήρωσε αυτά.
Λυπάμαι για τον τόνο, κύριε Πρόεδρε, αλλά δεν είναι δυνατόν να έχουμε, αυτό τον καιρό, όλη αυτή την ιστορία και, εδώ, αυτή την ώρα, εμείς, όλοι, να είμαστε το πλυντήριο του μαύρου χρήματος, το οποίο κινδυνεύει να χρεοκοπήσει τη χώρα περισσότερο και από τις αμυντικές δαπάνες. Διότι, στο κάτω – κάτω, εκεί κάνεις δαπάνες για να προστατεύεις τη χώρα σου και εδώ οι δαπάνες γίνονται για να τα οικονομήσουν ορισμένοι. Πώς να το δεχτούμε αυτό; Και δεν είναι - επαναλαμβάνω - 100 χιλιάδες, είναι δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή, παλιά τρισεκατομμύρια και συζητάμε ότι η χώρα βουλιάζει. Τι θα κάνει η χώρα, δηλαδή, εάν δεν βουλιάξει;