Ο Χρήστος Παρχαρίδης (Τσαφέτας) γεννήθηκε στις 12 Απριλίου 1940 στο χωριό Πρωτοχώρι (Πορτοράζ) του νομού Κοζάνης, και ήταν γιός του Ευστάθιου Σιαμίδη (μετέπειρα Παρχαρίδη) και της Ζωής Παρχαρίδη (το γένος Τριανταφυλλίδη) με καταγωγή της οικογενείας του από το χωριό Καρά (Καπίκιοϊ) της Ματσούκα της Τραπεζούντας του Πόντου.

Έφυγε ως μετανάστης στην Αυστραλία, την περίοδο που Ελλάδα δεν μπορούσε να θρέψει τα παιδιά της και η ποντιακή του λύρα, έγινε συνοδοιπόρος της μετέπειτα ζωής του.

Στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, τραγούδησε και έπαιξε για τους δικούς του ανθρώπους, για την ποντιακή και ελληνική κοινότητα, ήταν η ψυχή του ποντιακού ελληνισμού.

Υπήρξε ιδρυτικό, αλλά και ενεργό μέλος των ποντιακών συλλόγων, της Ποντιακής Εστίας (1976) και της Ποντιακής Κοινότητας (1981), και υπήρξε ένα δάσκαλος για τους νεότερους προσφέροντας απλόχερα της γνώση του.

Ο Χρήστος Παρχαρίδης, υπήρξε ερμηνευτής αλλά και στιχουργός, τραγουδιών και ύμνησε τον Πόντο που τόσο αγάπησε, μιας και οι ερμηνείες του αναφέρονται στον Πόντο, τον ξεριζωμό, τον Διγενή Ακρίτα, την πίκρα της ξενιτιάς και την αγάπη.

Στη δισκογραφία ξεχωρίζουν:

Αροθυμώ και Καίουμαι (1998).

Ποίον εν’ η Πατρίδα μ’ (1998).

Σην Πλατείαν Χορεύνε (2003).

Υπερατλαντικός Ποντιακός Σεισμός (2005) (συμμετοχή ως στιχουργός).

Κώφα Ας Έσαν τ’ Ωτιά μ’ (2005).

Πόντος Από Το Χθες Στο Αύριο (2009) (συμμετοχή ως στιχουργός).

Ψυχής Κατάθεση – Τραπεζούντα Παντέμορφον (2016).

Καλόμανα (2016) (συμμετοχή ως στιχουργός).

Ο Χρήστος Παρχαρίδης, ήταν παντρεμένος με την Βέτα Δεσποινιάδου, με την απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Στάθη, τις δίδυμες Ζωή και Ευδοξία, και τον Λάμπον, συνεχιστή της μουσικής και πνευματικής του πορείας.