Άρωμα Κρήτης γέμισε το συνεδριακό κέντρο του δήμου Κιλκίς το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου 2013 αφού οι «Ροζονάρηδες» καλεσμένοι από τον σύλλογο Κρητών νομού Κιλκίς «Το Αρκάδι» ταξίδεψαν το κοινό στη Μεγαλόνησο.
«Ροζονάρω» στην κρητική διάλεκτο σημαίνει συνομιλώ, συζητώ, συντροφεύω. Τυχαίο; Δεν νομίζω και αυτό θα αποδειχθεί παρακάτω στην πορεία.
Ο Χρόνος, ο Έρωτας και η Αγάπη για την Ελευθερία και την Κρήτη ήταν τα θέματα που επέλεξαν να παρουσιάσουν.
Ξεκίνησαν με τον Χρόνο που δεν σταματά, που δεν μπορεί κανείς να τον νικήσει και που ο νιος δεν τον υπολογίζει. Ο Παντελής άρχισε με την αφήγηση, ο Λουκάς έδωσε το τέμπο με το τύμπανο, ο Βαγγέλης έβαλε τη μελωδία με το σαντούρι, ο Σταύρος ανέβασε το ρυθμό με το λαγούτο και ο Ηλίας με τη λύρα ολοκλήρωσε την πανδαισία.
Ύμνησαν  τον Έρωτα που χωρίς αυτόν δεν υπάρχει ζωή, αλλά και που για χάρη του φτάνει κανείς στο θάνατο. Μέσα από τις παραστατικές μαντινάδες, περνώντας από τους ρυθμούς του χανιώτικου και φτάνοντας στη σούστα είχες την εντύπωση ότι ο έρωτας είναι δίπλα σου, ότι η σάρκα ενώνεται με την ψυχή, γίνεται κάτι το αέρινο, το άπιαστο που αν τολμήσεις να το αγγίξεις το έχασες. Δεν θα μπορούσαν να αφήσουν τον έρωτα ήσυχο αφού ο Ερωτόκριτος έχει τις ρίζες του στην Κρήτη. Ερωτόκριτος = Κρήτη
«Κρήτη μου όμορφο νησί
κλειδί του Παραδείσου,
θεριό ανήμερο εσύ,
βγες να σε χαιρετήσουν.

Κρατάς δεξιά μιαν ήπειρο,
αριστερά μιαν άλλη,
τους παίζεις τη βροντόλυρα,
για να χορέψουν πάλι».
Η Αγάπη για την Ελευθερία και την Κρήτη ήταν το τελευταίο θέμα με το οποίο  έφερνες μπροστά του τον χάρτη με την Κρήτη στη μέση της Μεσογείου να κρατάει στα χέρια της την Ασία και την Ελλάδα. Είχες την εικόνα της ορεινής Κρήτης και όπως έσμιγαν οι κρητικές φωνές των τριών ερμηνευτών, του Παντελή, του Ηλία και του Σταύρου νόμιζες ότι θα ξεπροβάλει από το Θέρισο ο Ελευθέριος Βενιζέλος, θα φανεί η μορφή του Νίκου Ξυλούρη και θα περπατήσεις ελεύθερος πάνω στο κρητικό πέλαγος.  Άλλωστε η Ελευθερία είναι στενά συνδεδεμένη με την Κρήτη.
Πιστεύω ότι όσοι είχαμε την τύχη να απολαύσουμε την μουσική αυτή παράσταση εκστασιαστήκαμε, ταξιδέψαμε στη λεβεντογένα Κρήτη και δεν θέλαμε να γυρίσουμε πίσω. Την αγαπήσαμε ακόμα και αυτοί που δεν ήμαστε Κρητικοί, γευθήκαμε τις φυσικές ομορφιές της και σίγουρα σιγοτραγουδήσαμε χτυπώντας έντονα τα πόδια μας και τις παλάμες μας θαρρείς και όλοι ξέραμε να χορεύουμε πεντοζάλη. «ΡΟΖΟΝΑΡΑΜΕ» δηλαδή.
Κρήτη σ’ αγαπώ.

Υ.Γ. Η παράσταση ήταν ενταγμένη στα 100 χρόνια απελευθέρωσης του Κιλκίς. Θεωρώ ότι ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να προσφέρει ο Σύλλογος Κρητών Νομού Κιλκίς «Το Αρκάδι»  σ’ αυτούς που πολέμησαν και έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους την 21η Ιουνίου 1913 στο Κιλκίς. Εύγε.

Γεωργία Κολεσιώτου