Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 8:15:07 πμ
Δευτέρα, 16 Νοεμβρίου 2009 03:24

Εκθεση Έργων του Βάλια Σεμερτζίδη (1911-1983)

Ο Βαλεντίνος (Βάλιας) Σεμερτζίδης (1911-1983   ) γεννήθηκε στο Κρασνοντάρ του Καυκάσου από πατέρα Έλληνα-Πόντιο και μητέρα Ρωσίδα-Καυκασιανή. Το 1923 η οικογένεια Σεμερτζίδη έρχεται στην Ελλάδα. Στη Σχολή Καλών Τεχνών εισάγεται το 1928,στο εργαστήριο του Κωνσταντίνου Παρθένη.


Από την πρώτη  μέρα της Εθνικής Αντίστασης, ο Β.Σεμερτζίδης βρίσκεται στις γραμμές της. Ζωγραφίζει μια σειρά συνθέσεων με θέματα την πείνα και τον αγώνα του λαού της Ελλάδας κι αργότερα ανεβαίνοντας στα βουνά  της «Ελεύθερης Ελλάδας» μελετάει ζωγραφίζοντας τη ζωή των ανθρώπων του βουνού και τον αγώνα των ανταρτών.
Μετά τον πόλεμο αρχίζει να χαράζει σε ξύλο και λινόλεουμ δημιουργώντας την δική του τεχνική.
Πρωτοεμφανίζει την δουλειά του το 1935 στην διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και την επόμενη χρονιά  γίνεται μέλος της την ομάδας «Ελεύθεροι Καλλιτέχνες» με την οποία εκθέτει το 1937.Την ίδια χρονιά γίνεται δεκτός στο «Salon d’ Automne» στο Παρίσι με το έργο «Βράχος στο Αιγάλεω»,που τώρα βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη.
Το 1946  στην Έκθεση Ελληνικής Τέχνης, που οργανώνεται στην Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου, εκθέτει μαζί με τους Χατζηκυριάκο, Κόντογλου, Διαμαντόπουλο και Βακαλό.
Το 1957 διοργανώνεται η πρώτη του ατομική έκθεση στην αίθουσα του Παρνασσού κι αυτό αποτελεί καλλιτεχνικό γεγονός.
Το 1977 η Εθνική Πινακοθήκη παρουσιάζει το εικαστικό έργο του καλλιτέχνη .Στην εισαγωγή του ο Δημήτρης Παπαστάμος προσδιορίζει δύο κύριους χαρακτήρες του έργου του. Ο ένας θα είναι η καταγωγή του Βάλια Σεμερτζίδη στην διδασκαλία του Κωνσταντίνου Παρθένη και μέσω του  Παρθένη, στις κεντρικές ιδέες του μοντερνισμού. Μία δεύτερη καταγωγή θα συνδεθεί με τον κατ εξοχήν κοινωνικό ιστό αυτής της εργασίας, δηλαδή την πολιτική προσέγγιση πρώτα, του απελευθερωτικού αγώνα στο διάστημα της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα και στη συνέχεια, μετά την απελευθέρωση ,των συνθηκών της ζωής του απλού λαού, της γυναίκας, του αγρότη και του εργάτη.
Η καταγωγή του απ τον Πόντο σε συνδυασμό με τις κοινωνικές του αναφορές θα δημιουργήσει κατά την φάση της ωριμότητάς του έργα ατομικής και κοινωνικής διήγησης: «Πυρρίχιος Χορός»,1972 αλλά και «Ποντιακό Χορό Γυναικών»,1971 και «Ποντιακό Χορό Αντρών».
Από το 1964 και μετά  έζησε στη Ρόδο και  το νησί έγινε  πηγή της καλλιτεχνικής του έμπνευσης και δημιουργίας, χώρος μελέτης ζωγραφικών προβλημάτων και εφαρμογής νέων τεχνικών.