Να μην αποκλειστεί το χωριό του, να έχουν δυνατότητα οι κάτοικοι να επικοινωνούν και να ικανοποιούν τις ανάγκες τους… αυτός είναι ο μόνιμος καημός του ευπατρίδη Χαρ. Κωνσταντινίδη.
Και δυστυχώς και παρά και τις δικές μας φωνές, ισχύουν οι νόμοι της αγοράς πια. Οι άγονες γραμμές είναι ιδιωτικώς μη συμφέρουσες και δημοσίως δεν επιδοτούνται.
Γι’ αυτό και τα δημόσια μέσα συγκοινωνίας είναι ακριβοθώρητα στα χωριά της άγονης γραμμής.
Στεναχωριόμαστε μαζί με τον φίλο αναγνώστη μας. Θα υπενθυμίζουμε πάντα τον καημό του. Αλλά οι καιροί πια έγιναν σκληροί.
Τα χαιρετίσματα και την αγάπη μας.