Την ίδια στιγμή, η ταλαιπωρία των πολιτών, όπως οι ατελείωτες ουρές στο τελωνείο της Δοϊράνης και η συμφόρηση μέχρι τον κόμβο του Δροσάτου, δείχνει το κόστος που πληρώνει η κοινωνία κάθε φορά που η Πολιτεία αφήνει τα πράγματα να φτάνουν στο έσχατο σημείο. Σε ένα κράτος που εδώ και χρόνια δεν καταφέρνει να σχεδιάσει μια σοβαρή και μακροπρόθεσμη αγροτική πολιτική, οι συγκρούσεις αυτές μοιάζουν σχεδόν αναπόφευκτες.

Το ερώτημα πλέον δεν είναι αν υπάρχουν λύσεις. Υπάρχουν και έχουν προταθεί ξανά και ξανά. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει πολιτική βούληση να εφαρμοστούν, μακριά από μικροπολιτικές σκοπιμότητες και συμφέροντα. Γιατί όταν αγνοείται η πραγματική ανάγκη της κοινωνίας, το «ενός κακού μύρια έπονται» παύει να είναι παροιμία και γίνεται καθημερινότητα.