Ακριβώς δίπλα στο άγαλμα της Γενοκτονίας των Ποντίων, όπου κάθε χρόνο γίνεται η εκδήλωση, λειτουργεί υπαίθρια «παιδική χαρά» με ηλεκτρονικά παιχνίδια, μετά μουσικής και τραγουδιών. Και είναι εξωφρενικό να γίνεται επιμνημόσυνη δέηση, ενός λεπτού σιγή και να ψέλνεται ο εθνικός ύμνος και ακριβώς δίπλα να ακούς τις μουσικές των παιχνιδιών. Ήταν τόσο δύσκολο οι διοργανωτές (Περιφέρεια) να ζητούσαν από τον ιδιώτη το κλείσιμο των παιχνιδιών για τη μισή ώρα που κράτησε η εκδήλωση; Δεν θάλεγε όχι ο άνθρωπος.
Για να μην πούμε για κάποιους ηλίθιους, σε διπλανή καφετέρια εντός της πλατείας, όπου ενώ από τα μεγάφωνα αναγγέλλεται η τήρηση ενός λεπτού σιγής για τα θύματα της Γενοκτονίας, αυτοί να σκορπάνε τα τρανταχτά τους γέλια σε όλη την πλατεία. Τόση αναισθησία!