Διάβαζα στην τοπική εφημερίδα της Κω «Το Βήμα της Κω», του φίλου Γιώργου Ιωαννίδη, σχόλιο ενός κατοίκου των νησιών της άγονης γραμμής.
Ο οποίος είχε ενημερωθεί για τη συμπερίληψη των ν. Σερρών και Δράμας στο νομοσχέδιο  για τις παραμεθόριες περιοχές. Και σχολίαζε: Πως μπορεί να εξισωθεί (σ.σ. από πλευράς κινήτρων στους δημοσίους υπαλλήλους να εργαστούν στην παραμεθόρια ζώνη) η Κάσος με τις Σέρρες;
Το καλοκαίρι βρισκόμουνα στα Δωδεκάννησα. Και πιστέψτε με, το αίσθημα της απομόνωσης ιδιαίτερα στα μικρά και απομακρυσμένα νησιά είναι εντονότατο κυρίως τους χειμερινούς μήνες.
Δεν είναι το ίδιο να ζεις ή μάλλον να εργάζεσαι  (πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι απλά εργάζονται στο Κιλκίς και διαμένουν στη Θεσσαλονίκη) στο Κιλκίς που απέχει μισή ώρα από τη συμπρωτεύουσα με το να εργάζεσαι και διαμένεις υποχρεωτικά σε ένα νησί του Αιγαίου με δυο δρομολόγια την εβδομάδα με το πλοίο, εφόσον δεν πιάσει φουρτούνα.
Έχει μια διαφορά…