Είναι η δεύτερη φορά που ένα ζήτημα που άπτεται του πολιτισμού μιας πόλης (κι ενός νομού) καταλήγει να αποτελεί πεδίο πολεμικής μεταξύ αντιμαχόμενων μερίδων, ως μη όφειλε.
Να καταλάβω ότι ένα θέμα οικονομικό, όπως μια επένδυση δημιουργεί συνθήκες πολεμικής αντιπαράθεσης (καλή ώρα η έρευνα κατ’ αρχήν και μετέπειτα η λειτουργία Μεταλλείων χρυσού στα Κρούσια).
Να δεχθούμε πως οι χρόνιες παθογένειες της πολιτικής μας ζωής δεν επιτρέπουν την πολιτισμένη αντιπαράθεση απόψεων και θέσεων και άρα ισχύει το «πας μη μεθ’ ημών καθ’ ημών», «Η κόλαση είναι  ο Άλλος» και εν τέλει την σιωπηρή  εγκαθίδρυση της άκρως επικίνδυνης και αντιδημοκρατικής  νοοτροπίας, όπου άτομα και ομάδες αυτοαναγορεύονται τιμητές του δημόσιου βίου και πάσα άποψη για να γίνεται ανεκτή πρέπει να συμπίπτει …απλώς με τη δική τους.
Άντε να τα δεχθούμε αυτά στο ποδόσφαιρο, στην οικονομία, στην πολιτική.
Αλλά ένα θέμα, όπως η λειτουργία μιας Βιβλιοθήκης στην πρωτεύουσα του νομού, θα άξιζε καλύτερης μεταχείρισης. Κυρίως θα άξιζε καλύτερη υποδοχή η άλλη (ακόμα και συγκρουόμενη με τη δική μας) θέση- άποψη.  
Κάτι ανάλογο κόντεψε να συμβεί – ευτυχώς, τουλάχιστον δημόσια αποφεύχθηκε- με την ονοματοδοσία του ανοιχτού θεάτρου στο λόφο του Αγ. Γεωργίου.
Και με λύπη αναγκάζομαι να υπενθυμίσω προς όλες τις πλευρές την πρώτη απόδοση (μετάφραση από τη γαλλική)  στην ελληνική γλώσσα της λέξης «Πολιτισμός», στα τέλη του 18ου αιώνα, καθώς νωρίτερα δεν απαντάται σε οποιαδήποτε μορφή ελληνικής γλώσσας  η λέξη αυτή.
«Πολιτισμός δηλοί πνεύμα γλυκύ τι και ευτράπελον, αντικείμενον εις την αγροικίαν»
Όπερ έδει δείξαι.
Θ.Π.