Ο πρόεδρος θυμόταν το πασάζο (μπάρα) που στήθηκε μαζί με ένα στρατιωτικό φυλάκιο στην είσοδο του χωριού από το Κιλκίς.

Κι εκεί οι στρατιώτες έλεγχαν καθέναν που έμπαινε στην επιτηρούμενη ζώνη- έτσι ονομαζόταν- αν είχε άδεια εισόδου την οποία όφειλε να προμηθευτεί από την αστυνομική αρχή του τόπου κατοικίας του.

Θυμήθηκα λοιπόν εκείνα τα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια όπου λόγω του «κινδύνου από τον βορρά», από τον κομμουνισμό δηλαδή που κυριαρχούσε σε όλες τις χώρες στα βόρεια σύνορά μας, υπήρχε θεσμοθετημένος ο έλεγχος όσων πλησίαζαν τα σύνορα.

Οι κομμουνιστές αποκλείονταν.

Και οι συμπαθούντες επίσης.

Οι συνοδοιπόροι ανυπερθέτως.

Χρησιμοποιώ τις προσφιλείς στην τότε άρχουσα τάξη ονομασίες των «επικίνδυνων» στοιχείων.

Καθότι πέραν των εξωτερικού, υπήρχε και ο εσωτερικός εχθρός.

Μαύρα χρόνια. Δύσκολα χρόνια.

***

Αλλά όχι για όλους.

Εμείς παιδιά τότε βρήκαμε έναν τρόπο να βγάζουμε χαρτζιλίκι.

Γινόταν ο έλεγχος λοιπόν και κάποιοι είτε «επικίνδυνοι» είτε αφηρημένοι, είτε αδαείς περί το καθεστώς επιτηρούμενης ζώνης κατέβαιναν από το λεωφορεία του ΚΤΕΛ με τα οποία ταξίδευαν ή υποχρεώνονταν σε όπισθεν αν έρχονταν με δικό τους αυτοκίνητο.

Και τότε άρχιζε η …μπίζνα.

Τους πλησιάζαμε συνωμοτικά και ψιθυρίζαμε στο αυτί τους.

Θείο θείο, θέλεις να πας στο Δροσάτο;

Λέγαμε λοιπόν έναν προορισμό έτσι στην τύχη, βορειότερα από το Ελευθεροχώρι.

 Κι αν …τσιμπούσε ο «επικίνδυνος κομμουνιστής ή συνοδοιπόρος» προσφερόμασταν να

τον περάσουμε από παράδρομους για να φτάσει τουλάχιστον στο Χέρσο και στην Καλίνδρια κι από εκεί είχε ο Θεός.

Θυμάμαι λοιπόν ότι κυρίως το καλοκαίρι, όταν δεν είχαμε σχολείο και κάναμε διακοπές όλη μέρα στον Αγιάκ, βγάζαμε που και που κι ένα χαρτζιλίκι από την γενναιοδωρία των …συνοδοιπόρων.

Ιδού λοιπόν ο ορισμός της συμφέρουσας αντίστασης.

Θεοφ. Παγλαρίδης