Καμωμένη από σπάνια στόφα η Χριστίνα μας, γλυκιά και χαμογελαστή, μπόλιαζε τη ζωή με χαρά και ελπίδα, ώσπου την πήρε  ο Χάροντας για το πιο  μακρινό ταξίδι.

Έζησε σαράντα οχτώ χρόνια δίπλα στο Σύζυγό της, τον Σπύρο, σαν αγαπημένη, σαν  σύζυγος, σαν  σύντροφος, σαν μάνα και σαν γιαγιά, προσφέροντας  ζωή στην ύπαρξη, μέσα από  τη συνύπαρξη. Ενώνοντας της γελαστής καρδιάς της το πλήρωμα με της όμορφης ψυχής της το πύρωμα. Χαρίζοντας δύναμη, ζωντάνια και χαρά σε κάθε της βήμα.

Ανάθρεψε και μεγάλωσε υποδειγματικά τα παιδιά της, τα δυο αγόρια της. Και την ίδια αγάπη, πρόσφερε και στα πέντε εγγόνια της.  Ήταν το αλύγιστο στήριγμα της οικογένειας. Το στέρεο αγκωνάρι του σπιτιού. Η αγάπη στην πιο ωραία  της έκφραση. Η δοτικότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Με ξεχωριστές αρχές και με  μοναδικές αντοχές, χάραζε το διάβα της κάτω από του ήλιου το  φως. Ακολούθησε τον δρόμο της ανθρωπιάς ενώνοντας τη σεμνότητα με την ταπεινότητα, το ρίγος της συγκίνησης, με το σφρίγος της αγάπης για τη ζωή. Συνενώνοντας την κοινωνική ωριμότητα την προσωπική συνειδητότητα.

 Προσιτή, αποτελεσματική και συνεργάσιμη στη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση, όπου δούλεψε για πολλά χρόνια, τίμησε τη δουλειά της και κέρδισε με την αψεγάδιστη  συμπεριφορά της την εμπιστοσύνη των συναδέλφων της.

Στο κάτοπτρο των ωραιότερων  λέξεων της ζωής φαινόταν πιο ωραία κι από αυτές. Στο ζύγι των πράξεών της, το δίκαιο έγερνε πάντοτε  στη δική της μεριά. Ήταν  μέτρο της ζωής σε κάθε της βήμα. Έλεγε μόνο όσα έπρεπε να ειπωθούν και πάντα είχε έναν καλό λόγο για τον καθένα.

Αποδήμησε, πριν εννιά μέρες η Χριστίνα, αλλά δεν έφυγε ποτέ από την σκέψη μας. Ταξιδεύει, τώρα, εκεί ψηλά στις ουράνιες πόλεις, ακολουθώντας τη στράτα του ήλιου και στα τρίστρατα  των άστρων. Θωρώντας μας από τα μεσούρανα της ψυχής της και θυμίζοντάς μας στιγμές, που, σαν λέξεις ηχούν  γλυκά στο υποσυνείδητό μας, κάθε στιγμή και κάθε ώρα, χαρίζοντας στη μνήμη ζωή.