Απλώς, μου είπε μελαγχολικά: «Καλά μας τα γράφεις». Ούτε μπορώ να ισχυριστώ ότι επί των ημερών του νέου αρχιεπισκόπου τα ράσα ... ξελέρωσαν.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι όλα στην Εκκλησία μας είναι λερωμένα κι άπλυτα. Και πολύ περισσότερο σάπια. Αν υπάρχει ακόμη κάτι υγιές μέσα είναι σ’ αυτή:  Σε κάποιες Μητροπόλεις με μητροπολίτες περίβλεπτους, σε κάποιες εκκλησίες, όπου φωτισμένοι ιερείς έχουν δημιουργήσει οάσεις πολιτισμού, σε κάποια μοναστήρια, όπου δοξάζεται η παράδοση της ορθοδοξίας και της ορθοπραξίας.
Με τον ελλόγιμο συνεργάτη της «Εστίας», τον ακαταπόνητο κ. Γ. Παπαδημητρίου, ζήσαμε στις 28 και 29 Μαΐου δύο ημέρες μαγείας και μεγαλείου σ’ ένα μοναστήρι που σαν άλλη Σιμωνόπετρα έχει «φυτευθεί» και κραταιωθεί σε μια πλαγιά του Πάικου κι έχει κάτω από την εποπτεία του όλη την έκταση από τό Κιλκίς ως τη Θεσσαλονίκη. Εκεί ζει και θαυματουργεί εδώ και 30 χρόνια μια συνοδεία μοναχών, που ξεπερνά σε προκοπή το γένος των μυρμηγκιών. Δεν είναι μόνον η μεγαλοπρέπεια του κτίσματος και ο περικλεής ναός· δεν είναι οι υπέροχες εικόνες, ούτε οι κήποι που ξεπερνούν σε ομορφιά και παραγωγή τους περιώνυμους κήπους των Εσπερίδων. Είναι η κοινωνία των μοναχών, μια κοινωνία αγάπης, μια κοινωνία δουλειάς, χαμόγελου και παρηγοριάς, υπό τη σοφή καθοδήγηση ενός σεπτού και επιβλητικού ηγουμένου που έχει το παράστημα, το ήθος και το όνομα του εθνοϊερομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης.
Το λειτουργικό μέρος είναι κάτι απαρομοίαστο. Κατά τον εσπερινό της 28ης υψωθήκαμε ως τον ουρανό. Αυτό δεν ήταν ψαλμωδία μοναχών. Ήταν συναυλία αγγέλων. Ένιωθες το θείο να κατεβαίνει από ψηλά, για να ανεβάσει κι εμάς και να μας σηκώσει λίγο ψηλότερα.
Δεν λέω τίποτα για τη λειτουργία της 29ης Μαΐου, ούτε για το μνημόσυνο του ηρωικού Κωνσταντίνου και των συν αυτώ θανόντων, που πολεμήσανε και πέσανε ευκλεώς εναντίον «ηγεμόνος οξύνοος και μεγαλουργού», όπως ονομάζει τον Πορθητή ο Κριτόβουλος. Ούτε για την ομιλία της ημετέρας μετριότητος. Θα σταθώ σε ό,τι μπορεί να έχει μια ευρύτερη παιδαγωγική διάσταση ειδικώς για την επαναστατικώς τεμπελχανίζουσα νεολαία μας στα χιλιάδες ανά την επικράτεια διάφορα κηφηνεία.
Η Μονή του Αγίου Νικοδήμου, κατά το παράδειγμα του εκ Πάρου λογίου και αγίου είναι μια τεράστια εστία φωτός, με μία απέραντη υπερσύγχρονη βιβλιοθήκη (όλες οι ξυλουργικές εργασίες από τα χέρια των μοναχών), με δικό της τυπογραφείο –κι από τά πιό σύγχρονα– στο οποίο έχει τυπωθεί το ιστορικό της μονής, έργο αγάπης του κ. Παπαδημητρίου. Αλλά πέρα από αυτά, οι μοναχοί εκτρέφουν αίγες, πρόβατα, παγώνια. Καλλιεργούν ποικίλα άνθη και καρποφόρα δένδρα και φυτά. Διαθέτουν πρότυπο τυροκομείο, οινοποιείο, κηροποιείο. Τα προϊόντα τους δεν είναι προς εμπορία αλλά για δική τους χρήση, κυρίως όμως για την αβραάμειο φιλοξενία που προσφέρουν στους χιλιάδες επισκέπτες και προσκυνητές. Αφήνω πια το εργαστήριο της αγιογραφίας, όπου δοξάζεται η αγιογραφική αγιορειτική παράδοση. Υπάρχει σ’ αυτή μια εξέλιξη, που όμως είναι εσωτερική και όχι εξωτερική. Με καραγκιοζλίκια δεν γίνεται η Εκκλησία ελκυστική. Απλώς μεταβάλλεται σε «τσίρκουλο».
Κατευθυντήριος νους της μοναστικής αυτής κυψέλης είναι ο εκ Πόντου μοναχός Χρυσόστομος, που περιστοιχίζεται από ένα επιτελείο πολυσπουδαγμένων και πολυτάλαντων μοναχών. Όχι μόνον Ελλήνων, αλλά κι ενός Αμερικανού και δύο Ρώσων. Η αδελφοσύνη σε όλη τη δόξα της. Απλότητα, αβρότητα, εγκαρδιότητα χαρακτηρίζουν τον ρασοφόρο άρχοντα, στο πρόσωπο του οποίου ακμάζει η λεβεντιά και το απροσκύνητο ήθος της Ρωμιοσύνης και ο οποίος δεν διστάζει να κάνει έμβλημά του τις λέξεις «Χριστός και πατρίς».
Μια επίσκεψη εκεί ψηλά στο Πάικο θα σας αναγεννήσει ψυχικά. Η Ελλάδα αντέχει ακόμη...