Στις εκδηλώσεις συμμετέχουν: Παλαιστικός Σύλλογος  Μικρασιατών Προσφύγων «Ο Καραγιάννης», Μουσικός Πολιτιστικός Σύλλογος Ευρωπού, Εταιρία Μικρασιατικών Σπουδών και Ερευνών Δήμου Ευρωπού, Φυσιολατρικός Σύλλογος Ευρωπού.   
Το πανηγύρι του Αϊ Γιώργη του Ευρωπού από τα πολύ παλιά χρόνια έπαιρνε χαρακτήρα λατρευτικό και μαζί ψυχαγωγικό και συμποσιακό, δίνοντας την ευκαιρία στους Ευρωπαίους να σμίξουν με άλλους προσκυνητές συμπατριώτες τους (καταγόμενους από το χωριό Φουλατζίκ της Βιθυνίας – Μ. Ασίας οι οποίοι ζούσαν διάσπαρτοι κυρίως σε πόλεις και χωριά της Β. Ελλάδας, όπως την Βέροια, την Θεσσαλονίκη, την Κορμίσια, την Βιτάσια κ.α.), να γιορτάσουν όλοι μαζί, να χαρούν και να διασκεδάσουν, συμμετέχοντας σ’ όλες τις εκδηλώσεις από την περιφορά της εικόνας μέχρι το φαγοπότι, το τραγούδι, το χορό και την πάλη.  
Το κεσκέκι ή χερσέ ή κουρκούτα ή αραμπάσι: γιορτινό και γαμήλιο φαγητό το σημαντικότερο ως προς τον συμβολισμό του είναι χυλός από βρασμένο κρέας και σιτάρι. Δοξαστικό και γονιμικό φαγητό. Θεωρούσαν ότι ήταν το φαγητό που είχε γευτεί η Παναγία λεχώνα. Έβραζαν το κρέας πολύ καλά μέχρι να λιώσει, έριχναν σπασμένο σιτάρι, το έψηναν πολλές ώρες και το έκαναν μια παχιά πηχτή μάζα. Έκαιγαν βούτυρο το περίχυναν και το σέρβιραν.
Τα πρόβατα ή το βόδι στο κεσκέκι για το γαμήλιο τραπέζι παραπέμπει στην ευχή και προσδοκία για «στερεό γάμο». Το σιτάρι στο κεσκέκι την ευγονία των νεόνυμφων. 
Το κρέας που κατανάλωναν ήταν από πρόβατο ή αρνί και πιο λίγο τα βοοειδή, γιατί τα είχαν για εργασίες γεωργικές. Το νωπό κρέας ή τα ερίφια ήταν πολυτέλεια…