Από την 10η έως 19η Αυγούστου, 2013, ο σύλλογος Ποντίων Δυτικού Πόνου «ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΒΑΓΓΕΛΗΣ» του Κιλκίς πραγματοποίησε ταξίδι – προσκύνημα στον Πόντο, με 50 άτομα. Στους τόπους των προγόνων τους,που ακόμα ευωδία αναβλύζουν τα χώματα αυτά, ευωδία ελληνικής ζωής. Τα σημάδια υπάρχουν στις εκκλησίες, στους τάφους, μνημεία και σε σπίτια που ακόμα μαρτυρούν και διατηρούν την ελληνικότητά τους, λες και ήταν χθες, παρ’ ότι πέρασαν 90 χρόνια. Τα μέρη αυτά χάθηκαν, όμως δεν ξεχάσθηκαν, γιατί εκεί θάφτηκαν οι πρόγονοι μας, οι παππούδες μας, μέρη πανάρχαια ελληνικά.
Πώς να αποδόσεις με λόγια τόσα πράγματα; Οι γονείς μας, ο κόσμος που απέμεινε, έφυγε βίαια και ήρθε στην Ελλάδα, με μια αόρατη πινακίδα, όπου στο στήθος έγραφε ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ (και όχι λόγω συνωστισμού). Στις αποσκευές του είχε μόνον την δίψα για ζωή. Ο κόσμος αυτός έκρυψε τον πόνο στα παραμύθια και τις ατελείωτες διηγήσεις των τόπων που γεννήθηκε, ψάχνοντας καθημερινά την Ιθάκη του, για να αράξει το μέσον που τον έφερε, από την πατρώα γη, στα μέρη που χωρίς την επιλογή του ζούσε και ανέπνεε.
Ποτέ δεν μας κοίταζε στα μάτια, όταν μιλούσε για την πατρίδα που την έλεγε «ΜΕΛΜΕΚΕΤ», διότι απρόσκλητα δάκρυα γέμιζαν το πρόσωπό του. Αυτή η πατρίδα τους έλλειψε για πάντα. Εκεί το γέλιο ήταν μεγαλύτερο, η χαρά περισσότερη, η λύπη λιγότερη διότι μοιραζότανε με συγγενείς και φίλους. Σε τούτα τα νερά ψάρευαν, σε τούτα τα χώματα δούλευαν και κάποιοι που αγαπήθηκαν, δεν πρόλαβαν κι έτσι χάθηκαν οι έρωτες στους δρόμους… Κακώς κακού ρημάξανε, κάποια παλιά, τους κυνήγησε κατάρα.
Κι’ από τον θάνατο ακόμα, πιο πικρή ‘σαι προσφυγιά.
Από τόσων ετών δάκρυ, τώρα βγήκε η χαρά. Χαρά για την πατρίδα που δεν ξαναείδαν οι δικοί μας και ίσως την βλέπουν με τα δικά μας μάτια ίσως…
Κάποιοι τυχεροί από εμάς, βρήκαν και σπίτια των προγόνων τους, άλλοι μόνον ερείπια, όλοι μας πήραμε κάτι, λίγο χώμα και μια πέτρα απ’ εκεί, το οποίο θα γίνει βάλσαμο στις ψυχές των προγόνων μας, στο μνήμα τους επάνω.
Οι παλαιές πατρίδες ‘γίναν γέφυρες επαφής με τους προγόνους μας.
Τέτοιες εκδρομές με 3Α α) αξιόλογες, β) απερίγραπτες, γ) ανεπανάληπτες μόνον ο ΜΕΣΙ των εκδρομών μπορεί να κάνει που ακούει στο όνομα: Θεόδωρος Παυλίδης πρόεδρος του συλλόγου Κιλκίς «ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΒΑΓΓΕΛΗΣ»
Ξεκινώντας με λεωφορείο (του Ν. Κριεζή, μεγάλη η συμβολή του) φθάσαμε στην Βασιλεύουσα των πόλεων την Κωνσταντινούπολη. Το πρωί, φύγαμε για τον Πόντο, Μερζιφούντα, είδαμε το εκπαιδευτήριο «ΑΝΑΤΟΛΙΑ», μετά το χωριό (Gumυsmaten) όπου η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, άριστα διατηρημένη, με φροντίδα του εκεί ιμάμη κ. Μαχμούτ – Μπαϊράκ – Τοντάν και καταλήξαμε στη λουτρόπολη ΓΑΥΖΑ (40.000) κάτοικοι. Ο φίλος μας COSLU MYSTAFA, επιχειρηματίας της Αμάσειας, μόλις έμαθε την άφιξη μας, παρακάλεσε να πάμε εκεί. Ένα μεγάλο χέρι που κρατά ένα μήλο (δείγμα της τοπικής καλλιέργειας) στην είσοδο της πόλης. Αφού χαιρετηθήκαμε, μας πήγε σε ένα τόπο δροσιάς και φαγητού, κατόπιν βόλτα στην πόλη. Αμάσεια η Βενετιά της Ανατολής,  πατρίς του γεωγράφου Στράβωνα, που την διασχίζει ο Ίρις  ποταμός, χώρα των Μιθριδάτιδων Βασιλέων, με τους επιβλητικούς τάφους των ως σήμα κατατεθέν της πόλεως.
Κατόπιν φύγαμε για την Σαμψούντα, την παλαιά (γη των Αμαζόνων) Αμισσό (584.000). Εκεί μας περίμεναν φίλοι του συλλόγου μας και ο Δήμαρχος Γιουσούφ Ζια Γιλμάζ. Ο κ. Ρετσέπ μας πρόσφερε όλους από ένα δώρο (δείγμα της αγάπης του). Στην παράθεση γεύματος, ο Δήμαρχος τόνισε: Καλώς ήλθατε, στην πατρίδα των προγόνων σας, ο χρόνος διευρύνει τις σχέσεις μας, τα ανοίγματα που κάνουμε στους φίλους μας Έλληνες είναι με νόημα αδελφικότητας. Άδικα περιμένουν οι εχθροί μας να γκρεμιστεί η γέφυρα φιλίας που χτίσαμε, την φιλία μας κανείς δεν μπορεί να την χαλάσει. Δεν θέλω να μ΄ ευχαριστήσετε με λόγια, το βλέπω στα μάτια σας. Μας είπε μηνύματα ενότητας για αιώνια φιλία, είμαστε αδέλφια, παιδιά της Ανατολίας. Μας περιήγησαν με πλοίο στον Εύξεινο Πόντο, με διασκευασμένο λεωφορείο μέσα στην πόλη, με συνοδούς μας, τον Αχμέτ – Μπουλάτ και τον Ρετσέπ – Γιλμάζ…
Δήμαρχε Σαμψούντας: Γιουσούφ – Ζιά – Γιλμάζ μάς κερδίσατε. Με όλα αυτά, τελείωσε η επαφή μας, με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Συνεχίζοντας σε Οινόη, Φάτσα, Ορντού, Κερασούντα, Πλάτανα, φθάσαμε στην Καλλίστη των πόλεων, την Τραπεζούντα (244.000) πρωτεύουσα των Κομνημών, το Φροντιστήριο, αυτόν τον «Φάρο» των γραμμάτων που έβγαλε όλη την εκπαιδευόμενη γενιά των Ελλήνων του Πόντου. Μια πόλη που γνώρισε μεγάλες δόξες. Αρχαίες εκκλησίες, στολίζουν κάθε γειτονιά και ένα πλήθος βυζαντινών μνημείων, είναι οι ζωντανοί μάρτυρες του δοξασμένου αυτοκρατορικού παρελθόντος. Αϊ Ευγένιος, Αϊ Βασίλης, Αϊ Γεώργιος, Αγία Σοφία κ.α. Κιόσκι Κ. Καπαγιαννίδη, το σπίτι της Γκιούλ – Μπαχάρ, της τρίχας το γεφύρι, που μας θύμισε τον θρυλικό μάστορα και την γυναίκα του. Όλος ο Πόντος είναι μια ιστορία, που λείπει από τα έδρανα της ελληνικής παιδείας (δεν διδάσκεται). Η Ελλάς έχει θησαυρούς που, τι κρίμα, τους κρατά θαμένους.
Πήραμε την ανηφοριά (Νότια) για την Παναγία των Ελλήνων των Ποντίων, την Παναγία «ΣΟΥΜΕΛΑ». Δίπλα μας ο Πυξίτης ποταμός με καταρράκτες, μαιάνδρους (Χρυσοπόταμος Αλτούν – Ιρμάκ). Πύλη του Θεού θα μπορούσαμε  να την πούμε την Ιερά Μονή, λόγω της θρησκευτικής έκστασης που αισθάνεται κανείς απ’ το τοπίο. Ο Πατριάρχης μας την 15-8-2011 είπε: Όποιος πάει στην Παναγία «Σουμελά» και δεν δακρύζει, δεν ξέρει από θαύματα. Συμφωνήσαμε κι εμείς μ’ αυτό. Αφού λειτουργηθήκαμε από τον Πατριάρχη μας και με τις ευχές του, συνεχίσαμε το ταξίδι – προσκύνημα.
Η ελπίδα μου, δεν θέλω να κάνει φτερά, γιατί φοβάμαι μην πετάξει και την χάσω.
Ο αητός του Πόντου ο μονοκέφαλος που κοιτά αριστερά, βλέπει την πόλη, την Βασιλεύουσα των πόλεων την Κωνσταντινούπολη. Πετά στου Πόντου τα ψηλά βουνά, μόνο για ένα πράγμα, για να μην τον δουν τα άλλα πουλιά όταν ξεσπά σε κλάμα, δεν θέλει να ταπεινωθεί και να προκαλέσει τον οίκτο.
Σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού απολαύσαμε ήχους λύρας από τον Χαρ. Γρηγοριάδη (διακεκριμένο λυράρη) και τα τραγούδια από τις υπέροχες φωνές της Σοφία Παπαθανασιάδου και της Μόρφως Χαραλαμπίδου, έδωσαν ένα ευχάριστο νόημα στο ταξίδι μας.
Όλος ο κόσμος απ’ τη μια, κι ο Πόντος απ’ την άλλη, βρε την έρμη ζυγαριά στον Πόντο γέρνει πάλι.
 Σ’ αυτό το ταξίδι ζηλέψαμε, στεναχωρηθήκαμε και θυμώσαμε διότι θέλοντας και μη κάνεις σύγκριση με το εδώ.
Ο Πόντος πριν καταστραφεί τόσο βάρβαρα, υπήρξε αστείρευτη πηγή πνεύματος και πολιτισμού, στάθηκε τόπος όπου οι Έλληνες διέπρεψαν – δημιούργησαν. Η γη τους στάθηκε μάνα σπουδαίων ανδρών. Αυτόν τον Πόντο, της δόξας, της παράδοσης, των γραμμάτων και του χριστιανισμού έχουμε χρέος να κρατάμε ζωντανό στη μνήμη μας. Τον άλλο Πόντο του πόνου και του ξεριζωμού, ας τον κρατήσουμε κλειδωμένο σε κάποια συρτάρια της ιστορικής μας μνήμης, σαν ένα κακό όνειρο που τάραξε τον ύπνο μας και έφυγε.
Πέρασαν σχεδόν 100 χρόνια, κανείς πολιτικός δεν μπόρεσε να ενώσει τους δύο λαούς να χορέψουν, να γλεντήσουν.  Εμείς το καταφέραμε, ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στους πρωτεργάτες, που ήταν δύο και γίναν δεκάδες και έπεται και συνέχεια.
Ο Πόντος είναι μια ζηλευτή ζωγραφιά, όπου σμίγουν η ανθρώπινη δυνατότητα με την φαντασία, το κάλλος με την ευπρέπεια, το μέτρον και το άριστον.