Με αφορμή το άρθρο του  Κώστα Τερζενίδη    “Περί Αλβανών και προσφύγων” , θα απαντήσω ως Τατίδης Νίκος, αναφερόμενος σε έγγραφό μου στις  24-3-2016 προς Αθήνα και δημοσίευση.  Προτού προκύψει η ερώτηση:  ποια η θέση μου;  ελπίζω να αναφερθεί χωρίς περικοπές και αλλοίωση  της ουσίας.

Του Νίκου Σιάνα

Το σύνθημα αυτό έβλεπε κανείς στην Ελλάδα, ακόμη και μέσα στα στρατόπεδα, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και όπως όλα τα συνθήματα της Μεταπολίτευσς ξεθώριασε κι αυτό και περάσαμε στη λήθη και τη σιωπή.

Η ιδέα της αποστολής γραμμάτων από τη Γερμανία μου ήρθε διαβάζοντας τα «Γράμματα από την Αμερική» του φίλου Μάνου Ματσαγγάνη[i]. Σκέφτηκα πως ίσως είχε κάποιο ενδιαφέρον για τους αναγνώστες των Ειδήσεων, τους Κιλκισιώτες και τις Κιλκισιώτισσες εντός και εκτός νομού, να σχολιάζω σε τακτά διαστήματα την καθημερινότητα, τα γεγονότα και την πολιτική στη χώρα όπου ζω εδώ και έναν χρόνο. Πολλοί από τους συμπατριώτες μου υπήρξαν οι ίδιοι μετανάστες ή έχουν παιδιά, αδέλφια, φίλους στη Γερμανία, και πιθανόν να ενδιαφέρονται να μάθουν κάποια πράγματα πέρα από τις επίσημες ανταποκρίσεις των μέσων ενημέρωσης και τις προσωπικές αφηγήσεις φίλων και συγγενών. Η οπτική μου θα είναι μιας «νεο-μετανάστριας», ενός ανθρώπου που έχει σπουδάσει, ζήσει και δουλέψει και στις δυο χώρες, και από αυτήν (την μάλλον προνομιακή) θέση μπορεί να αναστοχαστεί και να συγκρίνει τρόπους ζωής, πολιτικές και συμπεριφορές. Έκανα την πρόταση στον Κώστα Τερζενίδη, ο οποίος δέχτηκε με ενθουσιασμό, και ιδού το πρώτο μου γράμμα.

[i]Μάνος Ματσαγγάνης, Γράμματα από την Αμερική, εκδ. Κριτική, 2016.

Πριν από έναν περίπου χρόνο, στις 22 Ιουνίου του 2015 έφυγα από την Αθήνα και προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο του Ντύσσελντορφ. Ήταν ταυτόχρονα αναχώρηση και επιστροφή το ταξίδι αυτό. Αναχώρηση από την πατρίδα και επιστροφή σε μια θετή πατρίδα.

Με αφορμή την επανίδρυση των συγχωνευθέντων δημοτικών σχολείων  Τούμπας και Γοργόπης, με όσα είδαν το φως της δημοσιότητας και στο πλαίσιο ενός καλοπροαίρετου διαλόγου (sic)  έχουμε –αρχικά- να παρατηρήσουμε τα εξής:

Γράφει η Σοφία Τσαουσίδου, Εργοθεραπεύτρια, Θεραπεύτρια Αισθητηριακής Ολοκλήρωσης – S.I. Therapist Καταρτισμένη στην Παιδοψυχολογία από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου e-mail επικοινωνίας: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ήταν νομίζω Νοέμβριος του 1997. Προγραμματίσθηκε η τελετή θεμελίωσης του συγκροτήματος των Γ΄  εργατικών κατοικιών στο Κιλκίς. Αυτών, δεξιά του δρόμου Κιλκίς – Μεταλλικού, απέναντι από το δημόσιο ΚΤΕΟ. Είχε έρθει προς τούτο και για άλλες παραστάσεις, ο υπουργός Εργασίας Μιλτιάδης Παπαϊωάννου.

Η εκπαίδευση ήταν και είναι από αρχαιοτάτων χρόνων προτεραιότητα της ελληνικής κοινωνίας. Όχι, όμως, και της ελληνικής Κυβέρνησης και δεν εννοώ μόνο της τελευταίας, αλλά, και των προηγούμενων. Αυτό όμως που συμβαίνει με τη σημερινή Κυβέρνηση και τον υπουργό της τον κ. Φίλη (έχω γράψει και σε προηγούμενο κείμενο) δεν έχει προηγούμενο.

Ξεκινώντας μια πρωτοβουλία του Φαρμακευτικού Συλλόγου Κιλκίς, εν έτη 2009, μαζί με τον Ιατρικό Σύλλογο και την τότε Δημοτική αρχή του Κιλκίς, για την δημιουργία Κοινωνικού Ιατρείου Φαρμακείου (ΚΙΦ), δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων θα δικαίωναν σε τέτοιο μεγάλο βαθμό το εγχείρημα,

Συμμετείχαμε μόλις προ ολίγου στη λαμπρή Δοξολογία, για να δοξάσουμε τον Θεό και για να αποτίσουμε φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης προς τους άξιους αγωνιστές της πολύνεκρης μάχης του Κιλκίς του 1913, που κατέληξε στην πλήρη επικράτηση των Ελληνικών όπλων.

Με επιτυχία ολοκληρώθηκε τη Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016 στην Αίθουσα του Επιμελητηρίου Κιλκίς μια ιδιαίτερη θεματολογικά ημερίδα που αφορούσε στο ρόλο της Εθελοντικής Αιμοδοσίας σε δομές και φορείς ΑΜΕΑ.