Γράφαμε πριν χρόνια ότι η κατακρημνώδης πορεία της αγελαδοτροφίας στο Κιλκίς θα την καταστήσει συλλεκτικό είδος. Και ιδού που επιβεβαιωθήκαμε: Οι χιλιάδες παραγωγοί με τις μικρές κυρίως τότε μονάδες – για να μην πάμε πολύ πίσω, στις αρχές της δεκαετίας του ’90 υπολογίζονταν σε περίπου 2500- σήμερα αριθμούν σε όλο το νομό σε λιγότερους από 50! Σε κάθε τρία χωριά ένας. Κανονικό συλλεκτικό είδος.
Βεβαίως οι μονάδες πλέον είναι μεγάλες. Τουλάχιστον για τα δεδομένα του Κιλκίς. Με καθημερινή παραγωγή που ξεκινά από τα 500 κιλά. Ωστόσο και η συνολική παραγωγή γάλακτος γνώρισε μείωση της τάξης του 50%. Κάποτε το Κιλκίς παρήγαγε παραπάνω από το 10% της εθνικής παραγωγής αγελαδινού γάλακτος. Με 75.000 τόνους γάλακτος να παράγονται από τις μονάδες του ν. Κιλκίς. Ύστερα από την ανυπαρξία εθνικής πολιτικής στήριξης της κτηνοτροφίας και τη συνεχή μείωση των παραγωγών η κιλκισιακή παραγωγή κατήλθε σε κάτι λιγότερο από 35.000 τόνους.
Και πως να διασωθεί όταν ενώ οι τιμές κόστους έχουν πολλαπλασιαστεί πέντε και δέκα φορές πάνω στην τελευταία 20ετία, η τιμή παραγωγού στο αγελαδινό παραμένει σε ανεπίτρεπτα χαμηλά επίπεδα. Ξεκινά από τα 33 λεπτά- δηλαδή από τιμές συγκρίσιμες με εκείνες του 1995- και έχει ταβάνι τα 40 λεπτά.
Όπως βρουν οι εταιρείες μεταποίησης. Με μοναδική έγνοια πως θα κρατήσουν χαμηλά τις τιμές στον παραγωγό. Τα ίδια γίνονται και φέτος. Ζήτηση αυξημένη, αλλά οι νόμοι της αγοράς εφαρμόζονται επιλεκτικά. Οι τιμές καθηλωμένες. Οι εταιρείες ξέρουν να προστατεύουν βραχυπρόθεσμα τα συμφέροντά τους. Ασχέτως αν με την κοντόφθαλμη πολιτική τους πριονίζουν τα ίδια τα θεμέλιά τους. Διότι σε λίγα χρόνια απλά δεν θα υπάρχει ελληνικό αγελαδινό γάλα.