Και ήρθε η ώρα που συνταξιοδοτήθηκε ο Γιώργης και γύρισε στο Κιλκίς για να κλείσει τα μάτια του στον τόπο που τον γέννησε. Γρήγορα προσαρμόστηκε στη νέα του ζωή αλλά του έλειπε πολύ ο Γερμανός φίλος του. Είχαν βέβαια επικοινωνία μέσω viber αλλά άλλο η ψυχρή οθόνη και άλλο η φυσική επαφή.
Στο χρόνο πάνω ο Γιώργης κάλεσε τον Χανς στο Κιλκίς για να τον φιλοξενήσει για καμιά βδομάδα και να του γνωρίσει τον τόπο του. Και ήρθε ο Χανς στο Κιλκίς και τσακίστηκε ο Γιώργης να τον ευχαριστήσει. Δεύτερη μέρα του Χανς στο Κιλκίς και ο Γιώργης τον ανεβάζει στον λόφο του Αη Γιώργη. Παθαίνει την πλάκα του ο Χανς.
-Τι ξεραΐλα είν’ αυτή ρε φίλε. Τόσα χρόνια δεν βρέθηκε κάποιος χριστιανός να πρασινίσει το τοπίο;
Πρασίνισε απ’ το κακό του ο Γιώργης. ‘’Α ρε κωλογερμαναρά αυτό μόνο έχεις να πεις για την πόλη μου; Τώρα θα σου δείξω’’.
Και τον πάει στο καινούργιο πάρκο μας. Φθάνουν και ψάχνει για πάρκο ο Γερμανός από δω, ψάχνει από κει και πάρκο δεν βλέπει.
-Πού είναι το πάρκο ρε αδελφέ;
-Με δουλεύεις ρε φίλε; Στο πάρκο είμαστε.
Και ξεσπάει σε ένα νευρικό και τρανταχτό γέλιο ο Γερμανός που κόπηκε η αναπνοή του. Κιτρίνισε, κοκκίνισε και παρά λίγο να πάθει από το γέλιο.
-Τι έπαθες ρε φίλε; ρωτάει ο Γιώργης.
-Αυτό που έχετε για πάρκο μού θύμισε τα οχυρά της γραμμής Μαζινό που έφτιαξαν οι Γάλλοι πριν τον πόλεμο. Μόνο που αυτά είχαν λιγότερο τσιμέντο.
Και δώστου το γέλιο ο Χανς.
Τρίτη μέρα φιλοξενίας και ο Γιώργης πάει τον Χανς στη Θεσσαλονίκη για να γνωρίσει την συμπρωτεύουσα. Στην έξοδο, βλέπει τα φανάρια ο Χανς και τρελαίνεται. Βλέπει και την μεταλλική αερογέφυρα και ρωτά:
-Πόσο κόσμο εξυπηρετεί αυτή η αερογέφυρα καθημερινά.
-Κανέναν, απαντά με αφέλεια ο Γιώργης.
Κόντεψε να πάθει συγκοπή από το γέλιο ο Χανς.
Περνώντας έξω από τη Νέα Σάντα βλέπει ο Χανς τον καινούργιο δρόμο και ρωτά πότε θα ολοκληρωθεί.
-Δεν ξέρω, λέει ο Γιώργης, κανείς δεν ξέρει.
-Και πότε άρχισε;
-Γύρω στο 2010.
-Ένδεκα χρόνια; Και δεν ξέρετε πότε θα τελειώσει; Για πόσα χιλιόμετρα μιλάμε;
-Καμιά δεκαπενταριά και πολλά λέω.
Εδώ είναι που ο Χανς αρχίζει το γέλιο που τελειωμό δεν έχει.
-Ρε συ, ένα χιλιόμετρο το χρόνο να κάνατε με προσωπική εργασία και με τις τσάπες θα τον είχατε τελειώσει. Για ξύλο είστε φιλαράκο μου.
Και φθάνουν στον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης.
-Τα οδόσημα γιατί είναι μουντζουρωμένα; Ρωτάει ο Χανς.
-Τα μουντζουρώνουν φίλαθλοι ομάδων.
-Πόσο καιρό είναι αυτό;
-Ξέρω γω; Καμιά εικοσαριά χρόνια.
Άλλο τρελό γέλιο ο Χανς.
-Αμάν ρε φίλε, σταμάτα να γελάς, θα σε χάσουμε.
-Τι να κάνω ρε Γιώργη μ’ αυτά που βλέπω και μ’ αυτά που ακούω. Αυτά όλα είναι τριτοκοσμικά. Και ποιος είναι υπεύθυνος για τα έργα αυτά;
-Ο Περιφερειάρχης.
-Φαντάζομαι ότι τον μαυρίσατε καλά στις εκλογές ε;
-62% πήρε και στις επόμενες προβλέπεται να πάρει πάνω από 70% γιατί έχει-λένε-γοητευτικό χαμόγελο.
Κοντεύει να πνιγεί από το γέλιο ο Γερμανός.
Έμαθε και για το μετρό της Θεσσαλονίκης ο Χανς ο Γερμανός, έμαθε κι άλλα…κι άλλα και στη βδομάδα πάνω ο Γιώργης τον ξεπροβοδίζει στο αεροδρόμιο και ο Χανς τον αποχαιρετά.
-Φίλε μου, σ’ ευχαριστώ για την θερμή σου φιλοξενία αλλά για ένα πράγμα σ’ ευχαριστώ περισσότερο. Με όλα αυτά που είδα και άκουσα έριξα τέτοιο γέλιο που έκανα καινούργιο συκώτι. Νάσαι καλά ρε Γιώργη. Κι εσύ και οι συμπατριώτες σου. Νάστε καλά γιατί το γέλιο άρχισε να λείπει από τη ζωή μας. Θα τα λέω εκεί στα μπαράκια στη Νυρεμβέργη για να γελάσουν και τα φιλαράκια μας.
Έφτασε στη Γερμανία κι ακόμα γελάει ο Γερμανός…