Ό,τι επομένως αφορά τη φύση ως ένα βαθμό αφορά και τον άνθρωπο. Όπως υπάρχουν στοιχεία στη φύση που δεν προκαλούν ένωση, υπάρχουν και άνθρωποι των οποίων τα «θέλω» είναι ασυγχώνευτα. Όλοι δεν κάνουν με όλους και ιδίως, όταν οι βλέψεις τους συγκρούονται και διίστανται.
Άρα η ένωση ανθρώπων ή ομάδων προϋποθέτει ενδιαφέροντα και συμφέροντα κοινά. Απαιτεί ίδιες κοινωνικές, ιδεολογικές και ηθικές αρχές, σύμφωνα με το ρητό «όμοιος ομοίω αεί πελάζει» ή πιο λαϊκά σύμφωνα με την παροιμία «όμοιος τον όμοιο αγαπά κι η κοπριά τα λάχανα».
Η λέξη αξία παραπέμπει στον μέλλοντα «άξω» του ρήματος άγω, και σημαίνει οδηγώ με συγκεκριμένη θετική, πνευματική και κοινωνική κατεύθυνση. Μεγάλη αξία πρεσβεύουν και οι λέξεις όπως: παιδεία, δημοκρατία, δημοσιογραφία και πολλές άλλες, στόχος των οποίων είναι η κοινωνική πρόοδος και το δημόσιο όφελος.
Επανέρχομαι στην πολυβασανισμένη και ταλανισμένη λέξη «ένωση», που όλο και πιο πολύ ακούγεται μέσα στον πολυδιασπασμένο χώρο της πολιτικής. Αρχικά θα έπρεπε να εντοπίσουμε τα στοιχεία που κάνουν μια ένωση εφικτή και ισχυρή. Όπου υπάρχει αντίθεση και σύγκρουση, όπου ο καθένας θέλει να αξιοποιήσει υπέρ του την ένωση, όπως κι ένα κόμμα, έρχεται κατόπιν η διάσπαση, και για τον λόγο αυτό γέμισε με κόμματα η βουλή.
«Τα ρήματα κεράννυμι, μείγνυμι (μίγνυμι, μειγνύω) και φύρω σημαίνουν αναμιγνύω, αν και εκ πρώτης όψεως είναι φαίνονται συνώνυμα, διαφέρουν όμως μεταξύ τους ως προς το είδος που ανακατώνουμε. Όταν πρόκειται για δύο στερεά ή δύο υγρά, χωρίς να έχουμε νέα ένωση (π.χ. λάδι με νερό), τότε χρησιμοποιούμε την λέξη μειγνύω. Όταν ανακατεύουμε υγρό με στερεό χρησιμοποιούμε το ρήμα φύρω κι όταν ανακατεύουμε δύο υγρά μαζί για να φτιάξουμε ένα χρησιμοποιούμε το κεράννυμι.
Το ίδιο και οι λέξεις άντρο και σπήλαιο. Το μεν άντρο είναι αυτοφυές, κοίλωμα ενώ το σπήλαιο είναι χειροποίητο, υπάρχει ανθρώπινη ανθρώπινη παρέμβαση σ’ αυτό. Το ίδιο και οι λέξεις κραιπάλη και μέθη. Η μεν κραιπάλη αφορά χθεσινή μέθη, ενώ η μέθη είναι της ίδιας ημέρας. («Λεξικόν Ομοίων και Διαφόρων Λέξεων του Αμμωνίου)»
Οι πιο θετικές και καλές λέξεις κάθε γλώσσας είναι οι ουτοπικές, καθώς προσφέρουν στη ζωή μια αισιόδοξη νότα, κι ας παραμένουν για αιώνες ανέφικτες, με πρώτη και καλύτερη τη λέξη δημοκρατία, που επί 2.500 χρόνια την κυνηγά ο άνθρωπος και ακόμα να την πετύχει. Όμοια περίπτωση είναι και η λέξη δικαιοσύνη. Αιώνες τώρα την αναζητεί ο άνθρωπος κι ακόμα να την βρει κι ας είναι τυφλή! . Το ίδιο και οι παραπλανητικές λέξεις όπως: ισότητα, ισονομία, ισοπολιτεία, ιδίως σ’ ένα πολίτευμα με βασίλισσα την ανισότητα.
Άσχετα δηλαδή αν υπάρχουν χιλιάδες αισιόδοξες λέξεις που έλκουν την κοινωνία προς τα πάνω, η βαρύτητα του προσωπικού κέρδους τις τραβά προς τα κάτω, γεγονός που φαίνεται από τα οικονομικά εγκλήματα του ΟΠΕΚΕΠΕ, με τις μαϊμού επιδοτήσεις εκατομμυρίων!
Σαν να μην έφταναν οι πολύσημες λέξεις στην πολιτική, που την μετατρέπουν σε επιστήμη των εξαιρέσεων προστέθηκαν και άλλες. Μια τέτοια λέξη είναι η λέξη «αδιευκρίνιστος». Ένας νέος όρος στην πολιτική και τη νομική επιστήμη για την απαλλαγή εκείνου, που για την απαλλαγή του από ενοχή, λείπουν οι αποδείξεις.
Και μιας και «το ψέμα είναι το αλάτι της αλήθειας», έγινε κυρίαρχο για να γίνει η αλήθεια ευκολοχώνευτη, όταν είναι ένοχη και αφορά σε πολιτικό, όπως συμβαίνει με το έγκλημα των Τεμπών! Για τον λόγο αυτό εκτός από τις ποδοσφαιρικές ομάδες υπάρχουν και οι «ομάδες αλήθειας», με στόχο την κατασκευή της, όπου η πραγματική αλήθεια για την κεντρική εξουσία είναι καταδικαστική!
