Το Σιναπλή (Sinapovo) ήταν το τρίτο σε μέγεθος χωριό, από τα δώδεκα, της επαρχίας Καβακλή της Ανατολικής Ρωμυλίας, με 340 οικογένειες και 1800 κατοίκους.

Το 1924, μετά την χάραξη των σημερινών συνόρων, οι κάτοικοί του βρέθηκαν στην ελεύθερη Ελλάδα, τη μάνα πατρίδα. Εγκαταστάθηκαν στη Μεσσούνη Κομοτηνής, στο Πολύκαστρο Κιλκίς, στη Σίνδο Θεσσαλονίκης και σε χωριά της Θεσσαλίας.

Την όμορφη και αυθεντική τους φορεσιά, γυναικεία και ανδρική, θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε και να προτείνουμε τρόπους διάσωσής της.

Γράφει ο  Γεώργιος Τάχος τ. Βασιλείου, Μέλος Συνδικάτου Verdi Γερμανίας.

Αν σταθείς σε κάποιο κεντρικό σημείο χωριού ή πόλης και παρακολουθήσεις τα πρόσωπα των περαστικών σε οποιαδήποτε χώρα μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα απογοητευτείς. Πρόσωπα σφιχτά και σκοτεινιασμένα από το άγχος της σκληρής καθημερινότητας που αντιμετωπίζουν σήμερα οι άνθρωποι. Ελάχιστα πρόσωπα, χαρούμενα και χαμογελαστά. Κάτι που πριν μερικά χρόνια μπορεί να αντίκριζες στα πρόσωπα των περαστικών και ας ζούσες με λιγότερες ανέσεις και αγαθά.

Γράφει ο Αναστάσιος Αμανατίδης, πρώην Δήμαρχος Κιλκίς

Πέρασαν 25 ακριβώς χρόνια. Από τότε που οι διάδοχοί μας στη Δημαρχία αποφάσισαν την διακοπή των έργων της ανάπλασης του εμπορικού κέντρου της πόλης, που είχε κυρίαρχο έργο την πεζοδρόμηση της 21^ης Ιουνίου από φανάρι σε φανάρι με παράλληλη διαμόρφωση των παρόδων, άλλους σε πεζόδρομους και άλλους σε ήπιας κυκλοφορίας, όπως η πολύπαθη οδός Λέκκα, η Πόντου, η Εθνικής Αντίστασης, πάντα σε σχέση, ως εξαρτήματα, με το κύριο έργο, σύμφωνα με την εγκεκριμένη μελέτη, την πεζοδρόμηση της κεντρικής αρτηρίας.

Tου Σταύρου Μπόκια*.

Προσπάθειες πάταξης ή έστω περιορισμού της φοροδιαφυγής με οριζόντια μέτρα τεκμαρτού εισοδήματος συλλήβδην, είναι χάιδεμα για τους συστηματικούς φοροφυγάδες και αδικία και εξόντωση για κάποιους που πραγματικά φυτοζωούν.

Του Χρήστου Σπίγκου.

Τρεις μόνο λέξεις, τρία όπλα φοβερά στα χέρια μιας άοπλης γενιάς που λύγισαν το απόλυτο κακό και συνεχίζουν από τότε να διδάσκουν.

Γράφτηκαν πάνω σε τοίχους, πρόχειρα χαρτιά, διερχόμενα αυτοκίνητα κι όπου αλλού χώραγε η ελπίδα. Κι από το στόμα του αήττητου άοπλου μαχητή πήγαν και συναντήθηκαν με την ιστορία του καθενός και της καθεμιάς.

Γράφει η Χριστίνα Χαραλαμπίδου

«αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο»

Γιάννης Ρίτσος - Ρωμιοσύνη

Σε μία περίοδο απανωτών κρίσεων, αμφισβήτησης των θεσμών, υπερίσχυσης του «κλειστού» σε κάθε πτυχή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής το μήνυμα του Πολυτεχνείου, 50 χρόνια μετά, παραμένει πιο επίκαιρο παρά ποτέ.

Γράφει ο Παναγιώτης Αδάμου.

Το παρόν κείμενο δεν φιλοδοξεί, φυσικά, να εξαντλήσει το ζήτημα. Επιδιώκει απλώς μέσω ερωτήσεων και απαντήσεων να φωτίσει κάποιες κρίσιμες πλευρές του.

Γράφει ο Βασίλης Αθανασιάδης.

Στα μέσα της 6ης δεκαετίας του 20ου αιώνα, εκεί στα 1955 στη μικρή μας πόλη, στο Πολύκαστρο των 3.500 κατοίκων, υπήρχε μία ποδοσφαιρική ομάδα και αυτή ήταν ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ,ήταν το καμάρι των Πολυκαστρινών, είχε την αγάπη και την στήριξη όλων των κατοίκων της πόλης μας.

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Περί των παλαιών επίπλων ο λόγος σήμερα, ήτοι κάθε κινητού αντικειμένου που χρησιμοποιούνταν για την εξυπηρέτηση των λειτουργικών αναγκών ή τη διακόσμηση του σπιτιού και κατασκευάζονταν συνήθως από ξύλο. «Το έπιπλον», για να ξεκινήσω με τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια (1927), «είναι τεκμήριον πολιτισμού. Όσον ο πολιτισμός αυξάνει, τόσον τα έπιπλα γίνονται περιπλοκώτερα και τελειότερα από απόψεως ανέσεως και τόσον γεννώνται ανάγκαι νέων επίπλων».

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Οι μοδίστρες μαζί με τις καπνεργάτριες αντιπροσώπευαν το μεγαλύτερο ποσοστό εργαζόμενων γυναικών σε αστικά επαγγέλματα στην πόλη του Κιλκίς. Εξυπηρετούσαν τις ανάγκες του γυναικείου πληθυσμού της πόλης για τις καθημερινές αλλά και τις επίσημες εμφανίσεις του.