Με αφορμή το άρθρο του  Κώστα Τερζενίδη    “Περί Αλβανών και προσφύγων” , θα απαντήσω ως Τατίδης Νίκος, αναφερόμενος σε έγγραφό μου στις  24-3-2016 προς Αθήνα και δημοσίευση.  Προτού προκύψει η ερώτηση:  ποια η θέση μου;  ελπίζω να αναφερθεί χωρίς περικοπές και αλλοίωση  της ουσίας.

Του Νίκου Σιάνα

Το σύνθημα αυτό έβλεπε κανείς στην Ελλάδα, ακόμη και μέσα στα στρατόπεδα, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και όπως όλα τα συνθήματα της Μεταπολίτευσς ξεθώριασε κι αυτό και περάσαμε στη λήθη και τη σιωπή.

Του Κώστα Τερζενίδη

Ακούγεται συχνά τελευταία το επιχείρημα πως και ο νομός μας είχε δεχθεί στο παρελθόν χιλιάδες Αλβανούς μετανάστες χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα, συνεπώς θα μπορούσε να φιλοξενήσει και χιλιάδες πρόσφυγες από Συρία, Ιράκ και πάει λέγοντας.

Δεν χρειάζεται να επισημάνουμε ευθύς εξ αρχής πως ο λαός του Κιλκίς έδειξε από την πρώτη στιγμή την αγάπη του και τη συμπαράστασή του στα κύματα των προσφύγων που κατέκλεισαν το νομό, φθάνοντας κάποια στιγμή να φιλοξενούμε κοντά 20.000 πρόσφυγες σε άθλιες συνθήκες και με το κράτος παντελώς απών!

Του Κώστα Τερζενίδη

Δεν χρειάζεται να επισημάνουμε ευθύς εξ αρχής πως ο λαός του Κιλκίς έδειξε από την πρώτη στιγμή την αγάπη του και τη συμπαράστασή του στα κύματα των προσφύγων που κατέκλεισαν το νομό, φθάνοντας κάποια στιγμή να φιλοξενούμε κοντά 20.000 πρόσφυγες σε άθλιες συνθήκες και με το κράτος παντελώς απών!

Γράφει ο Κώστας Πινέλης

Απαντήσεις σε όσους αμφισβητούν, μειώνουν, απαξιώνουν την Ιστορία, την Λαογραφία και τον Πολιτισμό της Θράκης

Όπως είναι γνωστό η Αρχαία Θράκη καταλάμβανε τις περιοχές από την Πιερία, προς Βορρά τα Σκόπια, την Ναισό (το σημερινό Νις), μέχρι τον Ποταμό Ίστρο (Δούναβι) σε όλο το μήκος του  ανατολικά μέχρι τη νότια Ρουμανία, τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, τη σημερινή Ανατολική Θράκη που ανήκει στην Τουρκία, τα παράλια του Αιγαίου Πελάγους. Για παράδειγμα οι Κρήστωνες κατοικούσαν στην σημερινή περιοχή του Κιλκίς και οι Μύγδονες στην περιοχή του Λαγκαδά. Όπως έγραψε και ο Ηρόδοτος, ήταν το μεγαλύτερο έθνος μετά τους Ινδούς. Ο Θουκυδίδης που κατάγεται από την Θράκη καθορίζει τα ίδια όρια.

Του Κώστα Τερζενίδη

Το μόνο πράγμα που έλειπε αυτήν τη στιγμή από το νοσοκομείο Κιλκίς είναι ένας «εμφύλιος» σπαραγμός και οι δημόσιες και ανοιχτές αντιπαραθέσεις μεταξύ γιατρών, νοσηλευτών ή συνδικαλιστών του ιδρύματος.
«Όλα τα χε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε» ή αν προτιμάτε το μνημονιακότερο: «Η φτώχια φέρνει γκρίνια»!

Η ιδέα της αποστολής γραμμάτων από τη Γερμανία μου ήρθε διαβάζοντας τα «Γράμματα από την Αμερική» του φίλου Μάνου Ματσαγγάνη[i]. Σκέφτηκα πως ίσως είχε κάποιο ενδιαφέρον για τους αναγνώστες των Ειδήσεων, τους Κιλκισιώτες και τις Κιλκισιώτισσες εντός και εκτός νομού, να σχολιάζω σε τακτά διαστήματα την καθημερινότητα, τα γεγονότα και την πολιτική στη χώρα όπου ζω εδώ και έναν χρόνο. Πολλοί από τους συμπατριώτες μου υπήρξαν οι ίδιοι μετανάστες ή έχουν παιδιά, αδέλφια, φίλους στη Γερμανία, και πιθανόν να ενδιαφέρονται να μάθουν κάποια πράγματα πέρα από τις επίσημες ανταποκρίσεις των μέσων ενημέρωσης και τις προσωπικές αφηγήσεις φίλων και συγγενών. Η οπτική μου θα είναι μιας «νεο-μετανάστριας», ενός ανθρώπου που έχει σπουδάσει, ζήσει και δουλέψει και στις δυο χώρες, και από αυτήν (την μάλλον προνομιακή) θέση μπορεί να αναστοχαστεί και να συγκρίνει τρόπους ζωής, πολιτικές και συμπεριφορές. Έκανα την πρόταση στον Κώστα Τερζενίδη, ο οποίος δέχτηκε με ενθουσιασμό, και ιδού το πρώτο μου γράμμα.

[i]Μάνος Ματσαγγάνης, Γράμματα από την Αμερική, εκδ. Κριτική, 2016.

Πριν από έναν περίπου χρόνο, στις 22 Ιουνίου του 2015 έφυγα από την Αθήνα και προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο του Ντύσσελντορφ. Ήταν ταυτόχρονα αναχώρηση και επιστροφή το ταξίδι αυτό. Αναχώρηση από την πατρίδα και επιστροφή σε μια θετή πατρίδα.

Με αφορμή την επανίδρυση των συγχωνευθέντων δημοτικών σχολείων  Τούμπας και Γοργόπης, με όσα είδαν το φως της δημοσιότητας και στο πλαίσιο ενός καλοπροαίρετου διαλόγου (sic)  έχουμε –αρχικά- να παρατηρήσουμε τα εξής:

Του Κώστα Τερζενίδη

Παρακολουθώντας από την πρώτη στιγμή την εξέλιξη του προσφυγικού-μεταναστευτικού προβλήματος στο νομό μας, από τότε που ψάχναμε τις παρέες μεταναστών στην κοίτη του Αξιού, μέχρι που αρχίσουν να συρρέουν στα σύνορά μας ποτάμια προσφύγων και να φιλοξενούμε κοντά 20.000 εγκλωβισμένους πρόσφυγες-μετανάστες, γίνομαι όλο και πιο απαισιόδοξος για την πορεία των πραγμάτων.